To είδωλο της ελληνικής πολιτικής σπάει καθρέφτες …

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Μια και η διαδικτυακή μου περιπέτεια στο σημείο αυτό ολοκληρώνεται, θα ήθελα εκτός από τις ευχαριστίες μου προς τους bloggers που με φιλοξένησαν όλα αυτά τα χρόνια και προς όλους τους υπόλοιπους αναγνώστες που με τίμησαν με την προσοχή και την κριτική τους, να καταθέσω κάποια κρίσιμα συμπεράσματα ως προς την ελληνική κρίση. Πρόκειται για τον σημειολογικό αντικατοπτρισμό της ελληνικής κρίσης στο διεθνές σύστημα, όπως αυτός διαμορφώνεται στην συγκυρία και των αδυναμιών του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας των πολιτών να υπερασπιστούν αποτελεσματικά τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Πριν περάσω στα συμπεράσματα δεν μπορώ να αποφύγω την πρόκληση, λέγοντας ότι πριν από έναν ολόκληρο χρόνο, όταν αποκάλυψα πως υπάρχει σχέδιο για διπλό νομισματικό σύστημα στην Ελλάδα και ζήτησα κόμματα και κοινωνία να στοχαστούν επ’ αυτού και να ........
αντιδράσουν για να προλάβουμε αυτήν την χείριστη εξέλιξη στην ελληνική κρίση, δέχτηκα μία απίστευτη επίθεση από φορείς του καθεστώτος, ακόμη και από κρατικές υπηρεσίες. Σήμερα την πρόταση φέρνει στον δημόσιο διάλογο ο κατ’ εξοχήν «λαγός» της κυβέρνησης Γιώργος Καρατζαφέρης. Κυρίες και κύριοι, ιδού τι παίζεται πίσω από την πλάτη σας. Αναλογιστείτε σε τι παγίδα σας έχουν βάλει, ζητείστε συγνώμη, αν έχετε κουράγιο, από όσους προσπαθήσαμε να συμβάλουμε στο να ριχτεί φως στην κρίση, ενώ κάποιοι από εσάς μας υβρίζατε και συνεχίζετε ηλιθιωδώς να μας αποκαλείτε συνωμοσιολόγους κι αν θέλετε, ρίξτε μια ματιά στις παρακάτω αράδες που ενδεχομένως απομυθοποιούν σφαιρικότερα την διάσταση της κρίσης.  Μπορεί κι εσείς, όπως κι εγώ να σπάσετε τον … καθρέφτη!

Η οικονομική κρίση έχει πολιτικά και διεθνοπολιτικά αίτια. Διακρίνεται από στοιχεία που ναι μεν γενικά θα μπορούσαν να αναχθούν στις περιοδικές κρίσεις του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, αλλά παράλληλα εμφανίζει σημαντικές πολιτικές ιδιαιτερότητες, οι οποίες θα πρέπει να μελετηθούν προσεκτικά και ξεχωριστά από την θεωρία της συσσώρευσης. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι την θεωρία αυτή ως μια  μη-χρηματική θεωρία. Το αντίθετο, πάντοτε παρακολουθώ την διαλεκτική σχέση που ορίζει την διαδικασία παραγωγής του κεφαλαίου και την  διαδικασία κυκλοφορίας του, όπως υπονοεί και ο Μαρξ, αλλά παράλληλα σχολιάζω την διάσταση της πολιτικής ισχύος πάνω στη παραγωγή του κεφαλαίου ή/και στον χρηματικό κύκλο.

Με αυτή την έννοια θεωρώ ότι σήμερα έχουμε να κάνουμε με μια μορφή κρίσης που θίγει το σύγχρονο οικονομικό πρότυπο της παγκοσμιοποίησης, τείνοντας να οδηγήσει, είτε σε νέες μορφές παγκόσμιας πολιτικής οργάνωσης υπό την ηγεμονία της χρηματοπιστωτικής ελίτ, είτε σε σοβαρή κρίση πολιτικής νομιμοποίησης του μονοπολικού συστήματος παγκόσμιας εξουσίας, που ενσωματώνει τον νεοφιλελευθερισμό ως πολιτισμικό πρότυπο και πολιτικο-οικονομική πρακτική καθώς και τον μονεταρισμό ως στοιχείο αυτού. Ο τελευταίος κωδικοποιείται εντός της ευρωζώνης με το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ενός εκ των δύο πυλώνων το