Quo Vadis?...

Γιώργος Βαρεμένος

Την ώρα που το Oruc Reis εγκαθίσταται στην ελληνική υφαλοκρηπίδα (άσχετα αν τα εδώ ΜΜΕ σε λίγο θα μας πείσουν ότι τα ελληνικά πλοία βρίσκονται στην τουρκική…), ο Κ. Μητσοτάκης στέλνει τον Αλκιβιάδη Στεφανή στα...

ακροδεξιά απομεινάρια του εμφυλίου πολέμου στον Γράμμο για να κερδίσει ψήφους από την Χρυσή Αυγή και να «οχυρωθεί» εν όψει πιθανής εμφάνισης του Α. Σαμαρά.

Αντί της υπευθυνότητας και της ενότητας του λαού, το δηλητήριο του διχασμού και ο τυχοδιωκτισμός στο απόγειό του. Όταν, όπως όλα δείχνουν, η κυβέρνηση οδηγείται σε διαπραγμάτευση στη βάση τετελεσμένων. Όταν, δυστυχέστατα για την χώρα, η κυβέρνηση του πρώην μακεδονομάχου και νυν θωπευτή των ακροδεξιών έχει μπει σε τροχιά πέρα και από το γκρίζο, ασχέτως αν το έχει αντιληφθεί ή όχι ένας πρωθυπουργός που παίζει επικοινωνιακά με όλα. Ακόμη κι εκεί που δεν χωράει παιγνίδι.

Ξεκίνησε συζητήσεις μέσω του γραφείου του με το γραφείο Ερντογάν, χωρίς να έχει συγκεκριμένη στρατηγική. Τότε σημειώναμε ότι, αν έχει την αυταπάτη ότι θα διαπραγματευθεί με τους εφευρέτες του ανατολίτικου παζαριού με αυτόν τον τρόπο, πλανάται πλάνην οικτράν.

Η έπαρσή του συναντήθηκε με το μεθύσι των δημοσκοπήσεων και το φαινόμενο πήρε άλλες διαστάσεις . συνεπικουρούμενος από μια ελίτ, που ακόμη και σε συνθήκες κρίσης εξαντλεί την αγριότητά της απέναντι στην αντιπολίτευση, θεωρώντας ότι στο πρόσωπο του Κ. Μητσοτάκη πέτυχε τζακ-ποτ. Είναι ικανοί -μέχρι ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός να αντιληφθεί απότομα ότι δεν κυβερνάει το πριγκιπάτο του Μονακό- να καλλιεργούν την αμεριμνησία, τη φοβία και την ηττοπάθεια στον ελληνικό λαό. Προετοιμάζουν έτσι τα επόμενα μπρός-πίσω (και τελικά πίσω) ως μια φυσική πορεία των πραγμάτων. Μπορούν να καλλιεργήσουν ακόμη και την εντύπωση ότι το Oruc Reis, λόγω των θορύβων των πλοίων μας, το έριξε τελικά στο ψάρεμα.

Αποπέμποντας τον Διακόπουλο, που επεσήμανε το αυτονόητο, ο Κ. Μητσοτάκης κρύβει τον πανικό του και θεωρεί ότι ξεμπέρδεψε με την αλήθεια.

Στην κρίσιμη στιγμή της έντασης, το προσωπικό επιτελικό κράτος με το αλαλούμ που παράγει, αποδεικνύεται μη-κράτος. Τρέχει ασθμαίνοντας μετά από κάθε τηλεφώνημα της κ. Μέρκελ. Ο υπουργός εξωτερικών Ν. Δένδιας βρίσκεται ενώπιον εξελίξεων τις οποίες δεν διαμόρφωσε στο βαθμό που επιβάλλει η θέση του. Πάντως, ο κ. Δένδιας πρέπει να γνωρίζει ότι η απειλή παραίτησης προς έναν πρίγκηπα δίνει μέν την ευκαιρία στον τελευταίο να τον σημειώσει στο μαύρο τεφτέρι της οικογένειας και να επανέλθει όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, αλλά τις εξελίξεις δεν τις αλλάζει. Άλλο πράγμα η παραίτηση, που αποτελεί και ιστορική παρακαταθήκη.

Αυτές οι εξελίξεις γενικότερα στη χώρα, στα εξωτερικά θέματα, την οικονομία, την υγεία, τα εργασιακά κλπ, αυξάνουν σε υπέρτατο βαθμό τις ευθύνες της αντιπολίτευσης, η οποία καλείται σε όλα αυτά τα μέτωπα να τις αποτρέψει, εκεί που ένα ολόκληρο σύστημα θέλει να τις παρουσιάσει ως αναπότρεπτες. Είναι προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει σε συνθήκες ενός αέναου προ-συνεδρίου, με εργαλειοποίηση των απόψεων. Αυτές οι απόψεις είναι ζωογόνες στο βαθμό που οδηγούν στη σύνθεση και ενδυναμώνουν τη δράση μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες. Ωστόσο, άλλο η δημιουργική ανταλλαγή απόψεων και άλλο η αλαζονική εμμονή και ο ναρκισσισμός. Δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες...

http://www.nonews-news.com/2020/08/quo-vadis.html