O ρατσισμός χτίζει φυλακές – Να αντισταθούμε

Γράφει η Αννίτα Λουδάρου

Καθημερινά συμβαίνουν καταστάσεις , που θα πρέπει να μας κάνουν να πιστέψουμε πως ο ρατσισμός είναι πολύ βαθύτερα καλωδιωμένος στη σκέψη μας άπ΄ ότι πιστεύουμε ή φανταζόμαστε. Προσπερνάμε μορφές ρατσισμού βιαστικά και σιωπηλά, απλά και μόνο γιατί δεν μας στοχεύουν. Πολλές φορές αυτοί που υποφέρουν δεν έχουν διαβεί τα σύνορα της χώρας και, ίσως, αυτός να είναι ο λόγος που το μαρτύριό τους..............
ελάχιστα μας συγκινεί. Τα περίφημα αντιρατσιστικά μας αντανακλαστικά, δεν δείχνουν ν΄αντιδρούν στις απλές καθημερινές καταστάσεις κοινωνικού ρατσισμού που εξελίσσονται δίπλα μας και ας μας έχουν συνοδέψει σε τόσες και τόσες αντιρατσιστικές διαδηλώσεις.
Προχθές βρέθηκα μπροστά στο παρακάτω περιστατικό. Μια μεσήλικη κυρία προσπαθούσε να περάσει την διάβαση . Περπατούσε πολύ αργά και καθυστερούσε. Ο ταξιτζής που αδημονούσε περιμένοντας να ανάψει το φανάρι, εξεράγει κατέβασε το παράθυρο, και την έλουσε μ΄ ένα βαρύ υβρεολόγιο. Η κυρία τα έχασε, της έπεσε η τσάντα. Ο ταξιτζής πάτησε γκάζι, της πάτησε την τσάντα και εξαφανίστηκε.
Η κυρία ήταν ευτραφής, ιδιαίτερα κοντή, νομίζω και αυτός ήταν ο λόγος που δεν μπορούσε να περπατήσει τόσο γρήγορα, και τα χαραχτηριστικά της δεν είχαν τίποτα το ελκυστικό σύμφωνα με τις επιταγές του σταρ σύστεμ .Είχε, δηλαδή, ό,τι έπρεπε να έχει για να επιβεβαιώσει, εν αγνοία της φυσικά, την αβυσσαλέα δίψα του υπερχειλίζοντα ναρκισσισμού της εποχής μας.
Παρόμοια περιστατικά είναι διαδεδομένα και όχι μόνο στην Αθήνα. Στέκουν ανάμεσά μας , σαν τρανταχτές αποδείξεις του καλπάζοντα κοινωνικού ρατσισμού που ανθεί ολόγυρα.
Ο ρατσισμός δεν είναι ένας και δεν είναι ενιαίος. Υπάρχουν, όμως ορισμένα δομικά χαραχτηριστικά κοινά σε όλους τους ρατσισμούς . Και αυτά, κυρίως, είναι τα αρνητικά μας στερεότυπα, δηλαδή οι προκαταλήψεις μας. Εμείς οι άνθρωποί παραδομένοι καθώς είμαστε στην ηγεμονία του κανονικού , όταν για παράδειγμα αναφερόμαστε στον συνάνθρωπο μας με ειδικές ανάγκες ή στον μετανάστη, στον πρόσφυγα, στον μαύρο, στον ομοφυλόφιλο , έχουμε την τάση να τον κοιτάμε μέσα από μια εικόνα ελλειματικότητας. Όχι σαν να είναι απλά διαφορετικός, αλλά να είναι και κατώτερος. Εξώκοσμος , άλλος.
Έχουμε την τάση να νομίζουμε ότι οι συνάνθρωποι μας, με ειδικές ανάγκες, είναι ανυπεράσπιστα παιδιά που θα πρέπει είτε να τα αγνοήσουμε, είτε να τα δαιμονοποιήσουμε, είτε να τα προστατεύσουμε. Έτσι επιλέγουμε άλλοτε να τα λυπηθούμε, άλλοτε να τα απαξιώσουμε, άλλοτε να τα λησμονήσουμε σαν να μην υπάρχουν και άλλοτε ακόμα και να τ΄αρνηθούμε για να μην μας χαλούν την εικόνα μας.
Νομίζουμε ότι αρνούμενοι τον αδυναμότερο, τον διαφορετκό, τον παρεκκλίνοντα από το κανονικό, απομακρύνουμε από τον ορίζοντά μας και ξεμπερδεύουμε από τα γεράματα, την φθορά, την έλλειψη. Αδειάζουμε πάνω του, ότιδήποτε έχει μείνει μέσα μας ατακτοποίητο. Νομίζουμε ότι είναι ένας τρόπος να ησυχάσουμε τον εαυτό μας, λέγοντας του »Ο άλλος είναι έτσι, ενώ εγώ είμαι πλήρης, αψ