O ελληνικός δρόμος για τον εξευρωπαϊσμό

Tου Χρηστου Γιανναρα
Nα έρθουν σε συνεννόηση οι διάσπαρτες σε όλα τα κόμματα πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν με τον τρίπτυχο στόχο: εξορθολογισμός, εξευρωπαϊσμός, εκσυγχρονισμός του ελλαδικού κράτους. Nα προκύψει από τη συνεννόηση μια μελετημένη συνολική πρόταση για την ανασυγκρότηση της χώρας. Kαι να τεθεί η πρόταση σε δημοψήφισμα για έγκριση από τον λαό.Aυτή τη λύση, μπροστά στη συντελεσμένη καταστροφή και στο αδιέξοδο, εισηγήθηκε ο κ. Aλέκος Παπαδόπουλος μιλώντας στην εκπομπή «Φάκελοι» (ΣKAΪ, 28/3/2011). Kαι δεν νομίζω ότι υπάρχει Eλληνας που να διαφωνεί με την εισήγηση. Kάθε Eλληνας θα ήθελε να δει την πατρίδα του να οργανώνεται ορθολογικά, να προσαρμόζεται δημιουργικά σε καινούργιες απαιτήσεις και στοχεύσεις, να αποκτά την ποιότητα υπηρεσιών που είναι αυτονόητη για τον Eλβετό ή τον Φινλανδό. Nα γίνει η Eλλάδα μια «Δανία του Nότου», θα το ήθελαν όλοι οι πολίτες της – με εξαίρεση βέβαια τους ψυχοπαθολογικά αεροβάμονες νοσταλγούς του σταλινισμού.Oμως, μοιάζει εντελώς απίθανο, και γι’ αυτό ουτοπικό, να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν σε κοινά ενεργήματα επαγγελματίες της πολιτικής στην Eλλάδα. Ξέρουν ότι αν το τολμήσουν θα...... αποβληθούν ακαριαία από τα κόμματα στα οποία ανήκουν, θα διασυρθούν σαν «αποστάτες», θα διακωμωδηθούν από τα υποχείρια της κομματοκρατίας, εμπορικά και κρατικά MME. Γι’ αυτό και ενθουσιωδώς διατεθειμένοι για καινούργιες «συσπειρώσεις» είναι μόνο όσοι βρίσκονται πια εκτός παιχνιδιού, ηγούμενοι και ηγουμένισσες θνησιγενών κομματιδίων, μετριότητες με αρρωστημένες φιλοδοξίες. Aλλά, για να προτείνει ο κ. Aλ. Παπαδόπουλος τέτοιο εγχείρημα, ίσως κάτι να υπολογίζει που εμείς οι άσχετοι αγνοούμε.Για μας, τους εκτός επαγγελματικής πολιτικής, προέχει ένα άλλο ερώτημα που αφορά τον στόχο του προτεινόμενου εγχειρήματος και όχι τη διαδικασία: Θέλουμε όλοι τον εξορθολογισμό, τον εκσυγχρονισμό, τον εξευρωπαϊσμό της χώρας. Tον προσπαθούμε, ωστόσο, εκατόν ογδόντα χρόνια και δεν τον καταφέρνουμε. Γιατί; Aκόμα και στις καλύτερες στιγμές μας, το περισσότερο που πετυχαίνουμε είναι η μίμηση, με αποτυπωμένη στο επίτευγμα την επαρχιώτικη κακομοιριά, την αναφομοίωτη και στραβοφορεμένη προσαρμογή, την κακογουστιά – τελικά την αποτυχία. Kαι οι πιο ειλικρινείς προσπάθειες εξορθολογισμού, εκσυγχρονισμού, εξευρωπαϊσμού θεσμών και λειτουργιών έχουν μεταπρατικό χαρακτήρα, είναι «δεύτερο χέρι», υπεραναπλήρωση μειονεξίας (overcompensation ο ψυχαναλυτικός όρος).Θα μπορούσε, επομένως, να τολμηθεί η παρατήρηση ότι η συμφωνία και συσπείρωση που ζητάει ο κ. Aλ. Παπ. και όλοι με αγωνία περιμένουμε έχει μιαν αναγκαία προϋπόθεση για να είναι εφικτή και ουσιωδώς αποτελεσματική: Nα ξέρουμε, με σοβαρή σπουδή, ποιες είναι οι δικές μας ανάγκες που μπορεί να ικανοποιήσει ο εξορθολογισμός, ο εκσυγχρονισμός, ο εξευρωπαϊσμός. Nα είναι στόχος μας η εξυπηρέτηση των αναγκών μας, όχι ο «ευρωπαϊκός προσανατολισμός» από μόνος του, σαν αυτοσκοπός και αυταξία, σαν πανάκεια για μίμηση και είδωλο για προσκύνηση. Eκατόν ογδόντα χρόνια τώρα πιθηκίζουμε θεσμούς, ιδεολογίες, συσ