O Kίτσος είναι τρατζικ…

Γράφει ο Τάσος Φούντογλου

Εκεί, στη στροφή του 2009, λίγο πρίν διασταυρωθούν τα βλέμματά μας. Η Ελλάδα καβάλα στον παραχαϊδεμένο γάιδαρο της Mεταπολίτευσης να προσπαθεί με δυτικοφερμένα GPS και εξ ανατολών πατέντες, να κάνει την πρέπουσα εντύπωση στους καλεσμένους Ευρωπαίους. Εκεί, στη στροφή του 2009, λίγο μετά το........
αντάμωμα με την κατακλυσμιαία κρίση. H Ελλάδα παρακατιανή, ντεκλασέ και δευτεροκλασάτη, στα όρια του φολκλόρ, του γραφικού και του γκροτέσκου, να επαιτεί την συγκατάβαση των ξένων. «Τράτζικ», αναφώνησαν μόλις μας είδαν. Και είχαν όλα τα δίκια με το μέρος τους.
Και εμείς; Επικαλεστήκαμε τα δικομματικά μας application για μια ακόμα φορά, τον πράσινο ήλιο και τη σβησμένη δάδα , και λίγο πρίν τον ηδονικό τερματισμό στο κάρο, μες στα στάχυα να χαϊδολογιόμαστε με την Τασούλα , ξυπνήσαμε και καταλάβαμε πως όνειρο ήτανε και πάει. Το χαϊδολόγημα. Όχι το τραγικό συναπάντημα με την Ευρώπη!
Γιατί είναι τραγικό όλο αυτό που ζούμε σήμερα. Και αν κάποτε πιστεύαμε στην μπόρα που όπως και να χει θα περάσει και αποκοιμιόμασταν όλοι μαζί αντάμα με τη ψευδαίσθηση πως αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, σήμερα ξέρουμε. Και η γνώση αυτή κάνει ακόμα πιο τραγική την κατάστασή μας.
Γιατί είναι τραγικό να επενδύουμε σήμερα τις ελπίδες και τα όνειρα των παιδιών μας στην αλλαγή της εκάστοτε κομματικής ηγεσίας, όταν είναι πλέον γνωστό σε όλους πως ο νέος ηγέτης, όσο ικανός και όσο τίμιος και αν είναι, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα από τη στιγμή που το στελεχικό δυναμικό του παραμένει το ίδιο. Γιατί αυτοί που πραγματικά ασκούν διοίκηση, αυτοί που βάζουν τη σφραγίδα της αποτελεσματικότητας και της ποιότητας στη διακυβέρνηση μιας χώρας είναι αυτές οι, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, μερικές χιλιάδες στελεχών των δυο μεγάλων κομμάτων, που παραμονεύουν κάθε τέσσερα χρόνια στον προθάλαμο της εξουσίας για να παραλάβουν τα κλειδιά και να αλώσουν το κράτος και τα ταμεία του.
Είναι αυτοί που με όχημα τα πρόθυμα παπαγαλάκια τους χτυπάνε τις θέσεις στον μετεκλογικό πλειστηριασμό και κατοχυρώνουν για μια τετραετία το τρυφηλό του βίου τους. Ένα «δημοκρατικό» μπούγιο από τρακαδόρους, κομπιναδόρους, μιζαδόρους και ευέλικτους σαλταδόρους, διασκορπισμένο στα Πανεπιστήμια, τα υπουργεία, την Αυτοδιοίκηση, τις ΔΕΚΟ, τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και όπου αλλού ρέει άφθονο το δημόσιο χρήμα.
Αν δεν αλλάξουν οι άνθρωποι αυτοί δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Όσες άγνωστες λέξεις και όσες κενές ρητορείες και αν εκστομίσει ο Βαγγέλης και όσoυς πατριωτικούς δεκάρικους και αν εγχειρίσει ο Αντώνης στις ψυχές μας δεν πρόκειται να εκσυγχρονιστεί αυτό το κράτος και να ορθοποδήσει αυτή η χώρα ενόσω οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν ακλόνητοι στον προθάλαμο της εξουσίας. Αλλάξτε πρώτα αυτούς και μετά το συζητάμε.
Είναι τραγικό να υπάρχει σήμερα ρουσφέτι, παιδί για τα θελήματα, αφισοκολλητής, παρατρεχάμενος, κολλημένος με την κομματική μπάλα – η δουλειά δεν είναι ντροπή- που να έχει το θράσος να επιβραβεύσει με την ψήφο του το δικ