Οι δυσκολότεροι αγώνες στην ιστορία. Μέρος 5ο: Mille Miglia

Έχει περάσει υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα από το τελευταίο άρθρο της σειράς με τους δυσκολότερους αγώνες στην ιστορία και πιστεύω πως ήρθε η ώρα να πιάσουμε ξανά το θέμα. Και θα το ξαναπιάσουμε με τον πιο διάσημο ίσως και πιο σημαντικό road race: Mille Miglia.

Το όνομα για αυτούς που έχουν στοιχειώδη γνώση Ιταλικών ή οποιασδήποτε άλλη λατινογενούς γλώσσας, σημαίνει χίλια μίλια

και ο αγώνας, έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως “ο πιο όμορφος αγώνας του κόσμου”. Ο Mille Miglia ήταν δημιούργημα ενός κόμη από την Brescia της Ιταλίας: του Aymo Maggi. Αυτός, μαζί με τους φίλους του (Flaminio Monti, Franzo Mazzotti και Renzo Castagneto), βρέθηκαν στις 2 Δεκεμβρίου 1926 για δείπνο, στο Vecchio Cafe στο Μιλάνο και συζήτησαν για το γεγονός ότι το Ιταλικό Grand Prix, μεταφέρθηκε από την Brescia στη Monza. Η παρέα έκρινε πως κάτι έπρεπε να γίνει γι’ αυτή την “προσβολή” και μετά το δείπνο, συναντήθηκαν με τον διάσημο ανταποκριτή της Gazzetta dello Sport, Giovanni Canestrini. Πίστευαν πως πρέπει να διοργανώσουν έναν αγώνα, γιατί ήταν της πεποίθησης πως μόνο μέσα από τα motorsports βελτιώνονται τα αυτοκίνητα. Επίσης, δεν γινόταν μία πόλη με το πάθος που είχε η Brescia για τα motorsports να μην έχει έναν αγώνα! Όμως η δημιουργία μίας πίστας, θα έμοιαζε αντιγραφή των Μιλανέζων αντιπάλων τους. Οπότε: Αγώνας δρόμου.

Η αφετηρία και ο τερματισμός θα ήταν στην Brescia και ο αγώνας θα έφτανε μέχρι την Ρώμη. Η απόσταση για το Brescia-Ρώμη-Brescia ήταν 1.500 περίπου χιλιόμετρα ή όπως συνειδητοποίησε ο Mazzotti “Χίλια Μίλια” (Ρωμαϊκά). Και εγένετο Mille Miglia!

Ο πρώτος Mille Miglia ξεκίνησε στις 26 Μαρτίου του 1927 (photo), με 77 συμμετέχοντες (όλοι Ιταλοί). Οι κανόνες επέβαλλαν τη συμμετοχή μόνο μη-τροποποιημένων αυτοκινήτων παραγωγής και το παράβολο για την πρώτη χρονιά, ήταν συμβολικό: 1 λίρα Ιταλίας. Νικητής από τους 51 τελικά που τερμάτισαν, ήταν ο Giuseppe Morandi που ολοκλήρωσε την διαδρομή σε 21 ώρες και 5 λεπτά με μέση ωριαία ταχύτητα 78 km/h. Ό,τι ακολούθησε τα επόμενα χρόνια, έχει γραφτεί στα βιβλία της ιστορίας με χρυσά γράμματα. Όπως το Targa Florio αλλά και η Carrera Panamericana, ο Mille Miglia έκανε διάσημα τα Grand Touring αυτοκίνητα και προσέλκυσε τα μεγαλύτερα ονόματα στο παγκόσμιο στερέωμα. Από πού να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει: Tazio Nuvolari, Rudolf Caracciola, Juan Manuel Fangio, Peter Collins, Stirling Moss και πολλοί άλλοι συμμετείχαν στα Χίλια Μίλια. Βέβαια, χρειάζεται μόλις μία ματιά στους νικητές του αγώνα για να καταλάβει κανείς πως οι Ιταλοί έχουν τις περισσότερες νίκες…

Για την ακρίβεια, μόλις 3 νίκες σε 30 αγώνες έχουν καταλήξει σε μη-Ιταλικά πληρώματα: Το 1931, ο Rudolf Caracciola και ο Wilhelm Sebastian με μία Mercedes-Benz SSK. Το 1940, ο Huschke von Hanstein και ο Walter Baumer με μία BMW 328 Berlinetta Touring και το 1955, ο Stirling Moss και ο Denis Jenkinson με μία Mercedes-Benz 300 SLR.

Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι σε αντίθεση με ότι συμβαίνει με τους σύγχρονους αγώνες rally όπου τα αυτοκίνητα ξεκινούν με διαφορά 1 λεπτού (οι ταχύτεροι/επαγγελματίες οδηγοί πρώτοι και οι ερασιτέχνες/αργότεροι στη συνέχεια), στον Mille Miglia γινόταν το αντίθετο. Ο λόγος; Διττός: Πρώτον για να μην δουλέψουν υπερβολικά πολλές ώρες οι marshalls και δεύτερον για να μην μείνουν κλειστοί οι δρόμοι για πάρα πολλές ώρες.

Επίσης ενδιαφέρον, είναι το ότι από το 1949 και έπειτα, ο αριθμός των πληρωμάτων, ήταν η ώρα εκκίνησης τους. Για παράδειγμα, η Mercedes 300 SLR του Moss, έφυγε από την Brescia στις 07:22, οπότε ο αριθμός της, ήταν ο #722, εξ ου και η ειδική έκδοση της McLaren Mercedes SLR που ακολούθησε πάρα πολλά χρόνια αργότερα.

Ο αγώνας καταργήθηκε το 1957, έπειτα από δύο θανατηφόρα ατυχήματα. Στο πρώτο, το ελαστικό της Ferrari 335S του Alfonso de Portago και του Edmund Nelson, έσκασε σε μία γρήγορη στροφή με αποτέλεσμα η Ferrari να εκτοξευθεί στο πλήθος και να σκοτώσει 9 θεατές (εκ των οποίων 5 παιδιά) και φυσικά τους επιβαίνοντες της. Βλέπεις, ο Portago ήθελε πολύ τη νίκη και έτσι καθυστέρησε να αλλάξει ελαστικά. Το φθαρμένο λάστιχο της 335S δεν άντεξε. Τόσο η Ferrari, όσο και ο κατασκευαστής του ελαστικού μηνύθηκαν στη συνέχεια αλλά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Οι ζωές είχανε χαθεί. Το δεύτερο ατύχημα, έγινε στη Brescia. Θύμα του, ήταν ο Joseph Gottgens που οδηγούσε ένα Triumph TR3. Γενικά, από το 1927, έως και το 1957, ο αγώνας πήρε τη ζωή 56 ανθρώπων…

Δεν θα κλείσω το άρθρο με τόσο θλιβερό τρόπο όμως. Θα το κλείσω με μία δήλωση και ένα περίεργο αλλά χαρακτηριστικό περιστατικό. Κατά τη διάρκεια του δοκιμαστικού περάσματος του, ο Karl Kling και ο συνοδηγός του, Hans Klenk, έβγαιναν από μία αριστερή στροφή με περίπου 160km/h όταν αντίκρισαν με τρόμο, ένα Fiat 1100 να έρχεται κατά πάνω τους. Φυσικά δεν υπήρχε χρόνος ή χώρος για φρενάρισμα οπότε o Kling “πέταξε” την Mercedes που οδηγούσε αριστερά. Ο πίσω τροχός βρήκε σε ένα δέντρο, το αμάξι έφερε πολλά τετ-α-κε μέχρι που χτύπησε σε ένα ακόμα δέντρο. Μερικά δευτερόλεπτα μετά, η Mercedes σταμάτησε και το πλήρωμα συνειδητοποίησε πως είναι καλά. Το αυτοκίνητο όμως δεν πήγαινε πουθενά. Αφού ο teammate του, έσυρε με την δική του Merc το πληγωμένο αυτοκίνητο μέχρι ένα garage, ειδοποιήθηκε το συνεργείο. Αυτό έφτασε με ένα φορτηγό 3.5 τόνων. Οι μηχανικοί όμως είχαν οδηγήσει μεγάλη απόσταση και ο Kling προσφέρθηκε να πάρει το τιμόνι του φορτηγού για τη συνέχεια. Φυσικά, ο Kling έκανε την υπόλοιπη διαδρομή σε ρυθμούς αγώνα με το φορτηγό και τους μηχανικούς πρακτικά όμηρους μέσα του!

Τέλος, ο Tazio Nuvolari είπε κάποια στιγμή πως το να οδηγείς στον Mille Miglia, είναι σαν να πίνεις κάποιο κοκτέιλ: “Μπορεί να μην είσαι σε θέση να ονοματίσεις όλα τα συστατικά, αλλά από τη στιγμή που θα το δοκιμάσεις, ποτέ δεν ξεχνάς την γεύση.” Μέχρι τον επόμενο αγώνα λοιπόν, καλή συνέχεια!