Tyrrell Racing μία ομάδα γεμάτη με πάθος και νίκες (Μέρος 2ο)

Η ομάδα της Tyrrell διέγραψε μία τεράστια ιστορία στην F1. Στο πρώτο μέρος είδες την αρχή της ιστορικής αυτής ομάδας στην F1 από το 1968 έως το 1977.

Ας συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα μονοθέσια:

11. 1978 Tyrrell ( 008 )

Το 1978 βρήκε την ομάδα να επιστρέφει πάλι σε τετράτροχο μονοθέσιο με την ονομασία 008. Η χρονιά δεν ήταν και η καλύτερη για την ομάδα, αφού τερμάτισε στην τέταρτη θέση της βαθμολογίας των κατασκευαστών. Η 008 αποδείχθηκε ένα πολύ αναξιόπιστο μονοθέσιο και δεν μπόρεσε να βοηθήσει ούτε τον Patrick Depallier ούτε και τον επίσης Γάλλο Didier Pironi να πετύχουν

κάτι καλύτερο από τους 38 πόντους που μάζεψαν σε όλο το πρωτάθλημα( 34 ο Patrick Depallier και μόλις 4 ο Didier Pironi). Το μονοθέσιο είχε τον ίδιο χρωματισμό με αυτό του 1977, δηλαδή άσπρο με μπλε στο πλάι. Το πρωτάθλημα κατασκευαστών και οδηγών το πήρε η Lotus Ford Cosworth με τον Mario Andretti.

12. 1979 Tyrrell ( 009 )

H Τyrrell ξεκίνησε τη χρονιά με τη νέα 009 έχοντας ελπίδες για καλύτερα αποτελέσματα. Τα καλύτερα αποτελέσματα δεν ήρθαν, απεναντίας η ομάδα τερμάτισε και μία θέση πιο κάτω από το 1978, δηλαδή στην έκτη. Το μονοθέσιο εξακολουθούσε να έχει στην πλάτη του τον Ford Cosworth DFV 3.0 V8 κάτι που όμως δε φαίνεται να βοήθησε και τους τέσσερις οδηγούς που χρησιμοποίησε η ομάδα κατά τη διάρκεια του έτους. Οι Didier Pironi, Jean Pierre Jarrier, Geoff Lees και Derek Daly δεν κατάφεραν τίποτα το ιδιαίτερο, καθώς στην κατοχή τους είχαν ένα μέτριο μονοθέσιο. Τα τέσσερα βάθρα(τέσσερις τρίτες θέσεις) ήταν ότι καλύτερο για τη χρονιά. Το μονοθέσιο χρωματίστηκε όλο μπλε και πλέον βασικός χορηγός πάνω σε αυτό ήταν η candy.

13. 1980 Tyrrell ( 009-010 )

Ξεκίνησε τη χρονιά με το περσινό μονοθέσιο και κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος έφερε την 010. Από την ίδρυση της η ομάδα έκανε τη χειρότερή της χρονιά, τερματίζοντας έκτη στο πρωτάθλημα κατασκευαστών με μόλις 12 βαθμούς συγκομιδή. Οδηγοί ήταν οι Derek Daly, ο Jean Pierre Jarrier και ο Mike Thackwell. Το μονοθέσιο είχε πλέον πάνω του εκτός από το άσπρο και το μπλε και μία γραμμή κόκκινο.

14. 1981 Tyrrell ( 010-011 )

Η 011 ήταν μία μεγάλη εξέλιξη της 010, καθώς η ομάδα άρχιζε να μη βρίσκει πόρους όπως οι μεγάλες ομάδες του grid, δηλαδή η McLaren,η Lotus και η Ferrari. Η όγδοη θέση αντικατοπτρίζει και τη δυναμικότητα της ομάδας με τους 10 βαθμούς στο πρωτάθλημα να είναι η χειρότερη επίδοση της ιστορίας της. Η ομάδα της Tyrrell για πρώτη φορά στην ιστορία της δεν είχε κάποιον Γάλλο οδηγό στα μονοθέσιά της το 1981, είχε δύο Αμερικάνους τους Eddie Cheever και Kevin Cogan, έναν Αργεντινό τον Ricardo Zunino και τον Ιταλό οδηγό Michele Alboreto. Το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς το κατέκτησε ο Nelson Piquet με μία Brabham Ford.

15. 1982 Tyrrell ( 011 )

Συνέχισε και το 1982 με την 011, έχοντας ως ελαστικά πάλι τα Goodyear μετά από ένα σύντομο πέρασμα το 1981 από τη Michelin. Καλύτερη πορεία από το 1981 διέγραψε η Βρετανική ομάδα κερδίζοντας την έβδομη θέση στους κατασκευαστές με 25 βαθμούς. Το μονοθέσιο το οδήγησαν οι Slim Borgud, o Brian Henton και ο Michele Alboreto. O Ιταλός κατάφερε και την μοναδική νίκη της Tyrrell το 1982 στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς εκείνης. Η Βρετανική ομάδα είχε πετύχει την τελευταία της νίκη το 1978 με τον Patric Depallier. Το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς το κατέκτησε ο Keke Rosberg, πατέρας του Nico Rosberg οδηγόντας μία Williams Ford.

15. 1983 Tyrrell ( 011-012 )

H 002 είχε πάλι τον Ford Cosworth DFV 3,0 V8 κινητήρα και φορούσε επίσης ελαστικά της Goodyear. Η Tyrrell σταθεροποιήθηκε στις πιο χαμηλές θέσεις, στην έβδομη θέση των κατασκευαστών συγκεκριμένα. Παρά το ιδανικό τελείωμα της προηγούμενης σεζόν και τη νίκη του Michele Alboreto στο τελευταίο GP της σεζόν 1982 η ομάδα δεν τα πήγε καλά κερδίζοντας 12 βαθμούς. Ο Michele Alboreto κατάφερε να φέρει την μικρή βρετανική ομάδα πάλι στο βάθρο κερδίζοντας το GP των ΗΠΑ που τότε διεξαγόταν στο Ντιτρόιτ. Οδηγοί ήταν ο Michele Alboreto και ο Αμερικάνος Danny Sallivan. Το μονοθέσιο ήταν βαμμένο πράσινο εξαιτίας της Benetton και επίσης έφερε μία πρωτοποριακή γωνιακή πίσω αεροτομή. Το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς το κατέκτησε ο Nelson Piquet με μία Brabham BMW.

16. 1984 Tyrrell ( 012 )

Η χρονιά ξεκίνησε με πολλές ελπίδες. Η ομάδα είχε νέους και ελπιδοφόρους οδηγούς όπως τον Martin Brundle, Stefan Johansson, Stefan Bellof και Mike Thackwell οι οποίοι έτρεξαν μέχρι τον όγδοο αγώνα της χρονιάς στο Ντιτρόιτ της ΗΠΑ όπου η FIA διαπίστωσε μία τεχνική παρατυπία. Η παρατυπία ήταν πάνω στο δοχείο νερού που κουβαλούσαν τότε τα μονοθέσια και σύμφωνα με την τιμωρία της FIA η ομάδα της Tyrrell θα έπρεπε να αποβληθεί από το πρωτάθλημα εκείνης της περιόδου. Το μονοθέσιο της ομάδας χρωματίστηκε μαύρο εκείνη την περίοδο με μία κίτρινη και κόκκινη γραμμή στο πλάι. Το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς το κατέκτησε ο Niki Laouda με μία McLaren Tag V6 Turbo.

17. 1985 Tyrrell ( 012-014 )

Το 1985 δεν ήταν μία καλή χρονιά για την ομάδα της Τyrrell, αλλά ήταν μία χρονιά γεμάτη αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Η ομάδα χρησιμοποίησε δύο μονοθέσια κατά τη διάρκεια του έτους την 012 και την 014. Η 012 είχε κινητήρα Ford ενώ η 014 είχε τον Renault EFB4B 1,6 V6 Turbo. Συγκέντρωσε τέσσερις βαθμούς με την 012 και 3 βαθμούς με την 014 και τερμάτισε στην ένατη θέση των κατασκευαστών της χρονιάς εκείνης. Οδηγοί της ομάδας ήταν οι Martin Brundle, Stefan Johansson, Stefan Bellof, Ivan Capelli και ο Phillipe Streiff. Το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς το κέρδισε ο Alain Prost με μία McLaren TAG Porsche.

18. 1986 Tyrrell ( 014-015 )

Καλύτερο μονοθέσιο αποδείχθηκε η 015, αφού κατάφερε να κάνει την ομάδα να παραμείνει σταθερά πίσω από τις μεγάλες ομάδες του σπορ. Η έβδομη θέση των κατασκευαστών και οι 11 βαθμοί ήταν μία καλή συγκομιδή έπειτα από δύο πολύ άσχημες χρονιές. Η 015 φορούσε και αυτή τον κινητήρα της Renault τον EFB4B 1,6 V6 Turbo και φορούσε και ελαστικά Goodyear. Η 015 ήταν ένα αναξιόπιστο μονοθέσιο, καθώς είχε πολλές εγκαταλείψεις στο ενεργητικό του και δεν επέτρεψε στους Martin Brundle και Phillipe Streiff να πετύχουν κάτι παραπάνω από μία τέταρτη θέση στην Αυστραλία που ήταν και ο τελευταίος αγώνας της χρονιάς. Το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς το κέρδισε ο Alain Prost με μία McLaren TAG Porsche μετά από μάχη με τον Nigel Mansell που οδηγούσε μία Williams Honda.

19. 1987 Tyrrell ( DG 016 )

Η ομάδα επέστρεψε στους κινητήρες της Ford Cosworth μετά από ένα διάλειμμα και ο νέος κινητήρας που φορούσε είχε την κωδική ονομασία DFZ και ήταν 3,5 λίτρων V8. H επιστροφή της Ford φαίνεται να έκανε καλό στην ομάδα καθώς κέρδισε και πάλι την 6 θέση των κατασκευαστών με 11 βαθμούς. Οδηγοί ήταν οι Jonathan Palmer και ο Phillipe Streiff. Η DG016 ήταν ένα αξιόπιστο μονοθέσιο το οποίο όμως δεν ήταν ανταγωνιστικό για τις κορυφαίες ομάδες του σπορ. Το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς το κέρδισε ο Nelson Piquet με μία Williams Honda και δεύτερος τερμάτισε ο teammate του Nigel Mansell.

19. 1988 Tyrrell ( 017 )

Η 017 ήταν ένα μονοθέσιο μη ανταγωνιστικό και συνάμα καθόλου αξιόπιστο. Η ομάδα είχε τους ίδιους κινητήρες και ελαστικά με το 1987, μόνο που η εξέλιξη του μονοθεσίου ήταν τραγική, καθώς σε 11 αγώνες από τους 16 αγώνες πότε ένα και πότε και τα δύο μονοθέσια μαζί απέτυχαν να προκριθούν στον κυρίως αγώνα. Στην ομάδα για δεύτερη χρονιά ήταν ο Jonathan Palmer, ενώ για πρώτη χρονιά έτρεχε ο συμπατριώτης του Βρετανός Julian Bailey. O Palmer έδωσε τους έξι βαθμούς εκείνης της χρονιάς και τερμάτισε στην όγδοη θέση των κατασκευαστών. Το πρωτάθλημα της χρονιάς το κέρδισε ο Ayrton Senna μετά από μάχη με τον teammate στην McLaren Honda, Alain Prost(90 βαθμοί με 87).

20. 1989 Tyrrell ( 017B,018 )

Η ομάδα ξεκίνησε τη χρονιά με μία αναβάθμιση της 017 την 017Β και στη συνέχεια έφερε το νέο της μονοθέσιο 018. To νέο της χρονιάς είναι ότι η 018 ήταν ανταγωνιστική και κατάφερε να δώσει βαθμούς στην ομάδα. Η ομάδα ανέβηκε πάλι στην πέμπτη θέση των κατασκευαστών, αφού κατάφερε να μαζέψει 16 βαθμούς. Η ομάδα είχε σαν πρώτο οδηγό τον πολύπειρο Jonathan Palmer, σαν δεύτερο χρησιμοποίησε τον εξαιρετικό Michele Alboreto και στη συνέχεια τον rookie Jean Alesi, όπως επίσης και τον Johny Herbert ο οποίος ερχόταν από την ομάδα της Benetton. Το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς το κέρδισε ο Alain Prost με τον teammate Ayrton Senna να μένει δεύτερος.

21. 1990 Tyrrell ( 018,019 )

Η Goodyear αποχώρησε και η Pirelli ήταν πλέον γεγονός για την ομάδα. Το ταλέντο του Γάλλου οδηγού Jean Alesi άρχισε να ανατέλλει, καθώς κατάφερε να κερδίσει δύο δεύτερες θέσεις κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος με αποτέλεσμα η ομάδα να κατακτήσει την πέμπτη θέση στο πρωτάθλημα των κατασκευαστών με 16 βαθμούς. Μαζί με τον Alesi στη Βρετανική ομάδα ήταν και ο Ιάπωνας οδηγός Satoru Nakajima. Το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς το κέρδισε ο Ayrton Senna με McLaren Honda μετά από μάχη που είχε πάλι με τον Alain Prost, ο οποίος είχε πια μετακινηθεί στη Ferrari.

22. 1991 Tyrrell ( 020 )

Η Tyrrell για δεύτερη φορά στην ιστορία της άλλαξε κατασκευαστή κινητήρων και έτσι μετά από την Renault χρησιμοποίησε τη Honda. Ο κινητήρας της Honda είχε ονομασία RA101E ήταν 3,5 λίτρων v10. Η 020 κατάφερε να κερδίσει μία δεύτερη θέση με τον Stefano Modena ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον Alesi που είχε μετεγγραφεί στη Ferrari(ο Satoru Nakajima είχε παραμείνει στην ομάδα). Το μονοθέσιο δεν ήταν εύκολο στην οδήγησή του και επίσης ήταν πολύ αναξιόπιστο με 16 εγκαταλείψεις σε 32 τερματισμούς(16 αγώνες) με αποτέλεσμα η ομάδα να τερματίσει στην έκτη θέση των κατασκευαστών με 12 βαθμούς. Το πρωτάθλημα και εκείνης της χρονιάς το κέρδισε ο Ayrton Senna με McLaren Honda.

23. 1992 Tyrrell ( 02οΒ )

H ομάδα είχε προβλήματα όσον αναφορά το οικονομικό κομμάτι, καθώς πλέον το σπορ και οι μεγάλοι κατασκευαστές βρισκόντουσαν σε άλλο επίπεδο. Η 020Β ήταν μία μεγάλη εξέλιξη της 020 με άλλον κινητήρα όμως. Ο Honda ήταν ακριβός και οι κινητήρες Ilmor ήταν πλέον γεγονός για την ομάδα. Η Ilmor engineering ήταν μία εταιρεία των γνωστών σε όλους Mario Illier, Paul Morgan και Roger Penske και προμήθευε την Tyrrell τον Ιlmor 2175A 3,5 λίτρων V10. Όαση στην ομάδα ήταν ο Andrea de Cesaris ο οποίος κατάφερε έχοντας ένα μη ανταγωνιστικό και ένα αναξιόπιστο μονοθέσιο να δώσει στην ομάδα οκτώ βαθμούς και την έκτη θέση στους κατασκευαστές. Ο teammate του Ιταλού Olivier Grouillard από τα 16 GP κατάφερε να εγκαταλείψει στα 12 με καλύτερο τερματισμό την όγδοη θέση στο Σαν Μαρίνο. Το πρωτάθλημα το κέρδισε ο Nigel Mansell με την Williams Renault κάνοντας περίπατο σε όλο το πρωτάθλημα.

24. 1993 Tyrrell ( 02οC,021 )

Για άλλη μία χρονιά η ομάδα άλλαξε κινητήρα και πλέον στην πλάτη του μονοθεσίου βρισκόταν ο Yamaha ΟΧ10Α 3,5 λίτρων V10. Ο Yamaha δεν ήταν και ο καλύτερος κινητήρας στο grid, αλλά και εξαιτίας του αναξιόπιστου μονοθεσίου η ομάδα διέγραψε τη χειρότερη χρονιά της στο σπορ μιας και δε βαθμολογήθηκε καθόλου. Οδηγοί για εκείνη τη σεζόν ήταν οι Ukyo Katayama και ο Andrea de Cesaris. Το πρωτάθλημα το κέρδισε ο Alain Prost με μία Williams Renault.

25. 1994 Tyrrell ( 022 )

Η 022 είχε αναβαθμισμένο κινητήρα από την Yamaha και μία καλύτερη συνολικά εικόνα από το 1993. Τα προβλήματα στην χρηματοδότηση της ομάδα συνεχίζονταν με αποτέλεσμα η ομάδα να μην έχει τα χρήματα που θα έκαναν το μονοθέσιο της ανταγωνιστικό. Η ομάδα μάζεψε 13 βαθμούς και έτσι επέστρεψε στην γνωστή της έβδομη θέση. Οδηγοί της ομάδας ο Ukyo Katayama και ο Mark Blundell ο οποίος κέρδισε και μία τρίτη θέση στο GP της Ισπανίας. Το 1994 το πρωτάθλημα το κατέκτησε o Michael Schumacher με μία Benetton Ford Cosworth.

26. 1995 Tyrrell ( 023 )

H 023 ήταν μία εξέλιξη της 022 με ένα νέο κινητήρα της Yamaha 3,0 λίτρων όμως. Τα μονοθέσια της Tyrrell κατάφεραν να τερματίσουν μόλις 16 φορές από τις συνολικά 34 που θα έπρεπε( πρωτάθλημα 17 αγώνων). Παρά όλα αυτά η ομάδα κατάφερε να μαζέψει πέντε βαθμούς και να τερματίσει στην όγδοη θέση του πρωταθλήματος κατασκευαστών. Οι οδηγοί της ομάδας ήταν ο Ukyo Katayama, ο Gabriel Tarquini και ο Mika Salo o οποίος ήταν και αυτός που έδωσε τους πέντε βαθμούς. Το πρωτάθλημα το κατέκτησε και πάλι o Michael Schumacher με μία Benetton Ford Cosworth.

27. 1996 Tyrrell ( 024 )

Μία από τα ίδια και το 1996 για την Tyrrell με την 024 να βρίσκεται στο τέλος του grid και την ομάδα να ψάχνει μεγαλύτερη χρηματοδότηση, έτσι ώστε να μπορέσει να συνεχίσει στο σπορ. Ίδιοι βαθμοί με το 1994 και ίδια θέση στο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Το οδηγικό δίδυμο δεν άλλαξε με τους Ukyo Katayama και Mika Salo να παραμένουν πίσω από το τιμόνι της 024 για άλλη μία χρονιά. Το πρωτάθλημα το κατέκτησε ο Damon Hill με μία Williams Renault.

28. 1997 Tyrrell ( 025 )

Ο κινητήρας της Yamaha δεν άρεσε στην ομάδα, έτσι πάλι τα μονοθέσια εφοδιάστηκαν με Ford κινητήρες. Η ομάδα προσπάθησε με διάφορα τεχνάσματα(κυρίως αεροδυναμικά) να κάνει το μονοθέσιο ταχύτερο, αλλά αυτό δεν κατέστη δυνατόν. Η δεύτερη χειρότερη χρονιά της στην ιστορία της σε θέμα βαθμολογίας μιας και τερμάτισε στην δέκατη θέση με δύο βαθμούς στο ενεργητικό της. Ο Mika Salo είχε παραμείνει στην ομάδα, ενώ ο Jos Verstappen είχε αντικαταστήσει τον Ιάπωνα Ukyo Katayama. Το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς το είχε κατακτήσει ο Jacques Villeneuve με μία Williams Renault.

29. 1998 Tyrrell ( 026 )

Η τελευταία χρονιά της ομάδας στο σπορ ήταν και η χειρότερη από όλες, καθώς η έλλειψη χρημάτων με τα οποία η ομάδα θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα καλό μονοθέσιο ήταν εμφανής. Ο Ford JD Zetec-R δεν ήταν και ότι καλύτερο και η 026 επίσης, με το μονοθέσιο της ομάδας να μένει εκτός αγώνα σε πέντε GP και να έχει ως καλύτερο τερματισμό του την όγδοη θέση. O Ricardo Rosset και άλλος ένας ακόμα Ιάπωνας αυτήν τη φορά ο Taranosuke Takagi ήταν οι οδηγοί της ομάδας. Το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς το είχε κατακτήσει ο Mika Hakkinen με μία McLaren Mercedes.

Tα στατιστικά της Tyrrell αυτά τα 29 χρόνια είναι:
1.Έχει πάρει μέρος σε 430 Grands Prix.

2.Σε 47 αγώνες δεν έχει εκκινήσει.

3.Έχει 29 σεζόν στο σπορ

4.Έχει χρησιμοποιήσει 5 κατασκευαστές κινητήρων.

5.Έχει χρησιμοποιήσει 47 οδηγούς.

6.Έχει κατασκευάσει 29 μονοθέσια.

7. Έχει πετύχει 23 νίκες.

8. Έχει πετύχει 14 pole positions.

9. Έχει κάνει 20 ταχύτερους γύρους.

10.Ανέβηκε 77 φορές σε βάθρο.

11.Έχει κάνει 8 φορές το 1-2.

12.Μάζεψε 621 βαθμούς.(1.44 Βαθμό / GP, 21.41 βαθμούς/ σεζόν)

13. Προηγείτο 1.493 γύρους

14.Σε αυτές τις 29 σεζόν έτρεξε 39 316 γύρους που αντιστοιχούν σε 182.817 χιλιόμετρα.

H Tyrrell Racing Team σε αυτά τα 30 χρόνια ιστορίας κέρδισε πρωταθλήματα οδηγών και κατασκευαστών, δημιούργησε νέες καινοτομίες πάνω στα μονοθέσια της F1, αλλά προπάντων ήταν μία ομάδα με πάθος και μεγάλη αγάπη για το σπορ κάτι που λίγες ομάδες έχουν δείξει. Ο Ken Tyrrell κατάφερε να δημιουργήσει μία ομάδα υπερήφανη και κυρίως αξιοπρεπή. Η Tyrrell συγκαταλέγεται στις ομάδες που έχουν προσφέρει τα μέγιστα στο σπορ της F1.