8 μόδες στη βιομηχανία αυτοκίνητου, που πρέπει να σταματήσουν

Τι είναι μόδα; Σύμφωνα με έναν ορισμό, μόδα είναι μία συνήθως σύντομη και παροδική συνήθεια αναφορικά με πολλά θέματα που αφορούν τον άνθρωπο.

Μόδα δεν είναι μόνο τα ρούχα ή τα αξεσουάρ και η μόδα δεν αφορά σε καμία περίπτωση μόνο τις γυναίκες. Όπως είπε και η Coco Chanel (γιατί μόνο στο Autoblog μπορούμε να συνδέσουμε την Coco Chanel με το αυτοκίνητο),

“η μόδα υπάρχει στον αέρα, στον δρόμο, έχει να κάνει με τις ιδέες του καθενός, τον τρόπο που ζει και συμπεριφέρεται”. Η μόδα μπορεί να είναι ένα φαινόμενο συνυφασμένο με την ανθρώπινη ύπαρξη, μπορεί να είναι αναπόφευκτη, αλλά επίσης μπορεί να είναι καταστροφική. Γιατί τις περισσότερες, αν όχι όλες τις φορές, η μόδα οδηγεί στην αλλοτρίωση, στην καταστροφή της μοναδικότητας και εν τέλει, στη φασόν παραγωγή την οποία εμείς ως καταναλωτές, καλούμαστε να εξαντλήσουμε. Με απλά λόγια, δεν γουστάρω τις μόδες και για να έρθω και στο θέμα μας, αυτές είναι οι 8 μόδες της βιομηχανίας αυτοκινήτου που θέλω πάρα πολύ να σταματήσουν!

Ψεύτικοι αεραγωγοί, ψεύτικοι διαχύτες, ψεύτικες αεροτομές, ψεύτικες εξατμίσεις, ψεύτικο αλουμίνιο/ξύλο/carbon fiber, ψεύτικα προστατευτικά, ψεύτικα οτιδήποτε! ΦΤΑΝΕΙ. ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ. Αν δεν είναι πραγματικό, αν δεν είναι λειτουργικό, ότι και αν είναι αυτό, τότε μην το βάζετε στο αυτοκίνητο! Να προσπαθεί κάποιος να καλύψει τα ταμπούρα του με ψεύτικα δισκόφρενα, είναι κατακριτέο και κιτς αλλά όταν κάνει κάτι αντίστοιχο ένας κατασκευαστής, είναι θλιβερό και τραγικό. Δηλαδή θέλεις να μου πεις ότι δεν μπορείς να βάλεις πραγματικό ξύλο στην καμπίνα αλλά μπορείς να με χρεώνεις αρκετές δεκάδες χιλιάδες ευρώ για το αυτοκίνητο; Δεν μπορείς να έχεις λειτουργικές απολήξεις της εξάτμισης; Κάνε αυτό που μπορείς. Γιατί, είτε σε λένε Lexus, είτε σε λένε Lamborghini, είτε σε λένε Ferrari, η τσιπιά που έκανες, θα κάνει τον γύρο του κόσμου. Είτε σε λένε Ford, είτε σε λένε BMW κάποιος θα βγάλει μία ασφάλεια και όλος ο κόσμος θα ακούσει ότι ο κινητήρας σου κάνει σαν μίξερ. Engineering και σεβασμός στον πελάτη λέγεται κύριοι. Όσο για τους αεραγωγούς που δεν οδηγούν πουθενά ή τους faux-διαχύτες, δεν θα σχολιάσω γιατί θα αρχίσω να βρίζω και δεν θέλω να γίνει το άρθρο “ακατάλληλο κάτω των 18”.

Αν θυμάσαι, το συγκεκριμένο θέμα το είχα θίξει και στο παρελθόν αλλά τότε, μιλούσα για λάθη στην βελτίωση. Τώρα μιλάμε για OEM ζάντες ελαφρού κράματος και είμαι πολλαπλάσια οργισμένος γιατί θεωρώ ότι δεν έχει θέση μία 18άρα σε ένα supermini. Δεν έχει θέσει μία 20άρα σε ένα C-Segment hatchback κ.ο.κ. Ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο αγαπητέ κατασκευαστή και ενώ θα μπορούσες να σταματήσεις αυτή τη μόδα πριν καν αρχίσει, αποφάσισες να την καπηλευτείς για μία πολύ μικρή αύξηση στο ταμείο σου. Ευχαριστώ πολύ. Όπως είναι τώρα η κατάσταση, δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα γιατί μπορώ να επιλέξω μία μικρότερη ζάντα, όμως αυτή είναι προληπτική γκρίνια για όταν φτάσουμε στο σημείο να μην μπορώ να το κάνω αυτό… και θα φτάσουμε σε εκείνο το σημείο…

Καταλαβαίνω ότι σαν κατασκευαστής, νιώθεις την ανάγκη να λανσάρεις ένα μοντέλο για κάθε κατηγορία. Και όταν δεν υπάρχει περιθώριο στις υπάρχουσες κατηγορίες, η ανάγκη αυτή γίνεται εμμονή και καταντάς να δημιουργείς κατηγορίες που κανείς δεν ζήτησε για να λανσάρεις ένα τρομερά “πρωτοποριακό” και “ρηξικέλευθο” μοντέλο. Έλα όμως που δεν είναι. Τη σήμερον ημέρα, όλα SUVοποιούνται. Μικρά SUV, μεγάλα SUV, coupe SUV, super SUV, μεσαία SUV, μεγάλα coupe SUV, μικρά coupe SUV και όποιος επιπλέον συνδυασμός μπορεί να φανταστείς, λαμβάνει σάρκα και οστά και βγαίνει στην αγορά. Έπειτα, υπάρχουν τα CUV, τα crossover κλπ. Μετά, μας λένε ότι τα SUV πουλάνε. Ε ναι! Αφού έχεις γεμίσει την αγορά με SUV, πώς να μην πουλάνε; Λογικό δεν είναι; Δημιουργείς ζήτηση και μετά χρησιμοποιείς λανθασμένα την στατιστική για να δικαιολογήσεις την απόφαση σου να καλύψεις την ζήτηση που δημιούργησες. Και στο ενδιάμεσο, έχουν πείσει τους πάντες ότι τους είναι απαραίτητο ένα SUV. Γιατί πριν τα SUV δεν κυκλοφορούσαμε και ζούσαμε με ένα κενό που δεν μπορούσε να γεμίσει… Άσε μας κουκλίτσα μου!

Ξέρεις σε ποιες εταιρίες αναφέρομαι. Δεν χρειάζεται φιλοσοφία. Είναι δύσκολο να έχεις 150 διαφορετικά μοντέλα στην γκάμα σου και να δίνεις στον καταναλωτή να καταλάβει τι ακριβώς παίζει αλλά δεν είναι αδύνατο. Καλό είναι η ονοματολογία του όποιου κατασκευαστή να ακολουθεί κάποιους βασικούς κανόνες λογικής ή τουλάχιστον, την ιστορική γραμμή…

Ναι, ναι, ναι… καταλαβαίνω όλα αυτά περί ολοκληρωμένης πίστας που προσομοιάζει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη τους δημόσιους δρόμους και ότι αποτελεί ένα καλό μέτρο σύγκρισης και ότι είναι ένα εξαιρετικό πεδίο δοκιμών και όλα αυτά. Τα ξέρω. Όμως οι κατασκευαστές έχουν καταλήξει να σπαταλούν υπερβολικά ποσά για ένα ανούσιο ρεκόρ. Πιο γρήγορο SUV, πιο γρήγορο μπροστοκίνητο hatchback, πιο γρήγορο station wagon, πιο γρήγορο τρακτέρ, πιο γρήγορο καροτσάκι super-market… ΦΤΑΝΕΙ. Αν δεν δημιουργηθεί μία ανεξάρτητη αρχή που θα παίρνει αυτοκίνητα από την γραμμή παραγωγής, θα τα ελέγχει και θα τα δοκιμάζει υπό ίδιες συνθήκες, τότε η όλη ιστορία με το Nurburgring είναι σαν τις ιστορίες κυνηγών. Και εγώ είχα σκοτώσει έναν αγριόχοιρο με τις γυμνές γροθιές μου όταν ήμουν 12 ετών. Δυστυχώς δεν είχα φωτογραφική μαζί μου για να απαθανατίσω τη στιγμή… αν με πιάνεις…

Το έχω πει και στο παρελθόν. Δεν είναι “νεκρόφιλος”. Δεν αναπολώ τις εποχές των καρμπιρατέρ και των “αναλογικών” αυτοκινήτων. Αγαπώ την τεχνολογία και πιστεύω ακράδαντα ότι κάνει τα αυτοκίνητα καλύτερα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν τραβώ την γραμμή κάπου. Υπάρχει αυτό που ονομάζω, Too Much Technology. Ένα μέσο σύγχρονο αυτοκίνητο, έχει 30 ECUs και ο αριθμός έχει αυξητικές τάσεις. ESP που δεν απενεργοποιούνται, αυτόματα τα πάντα, ηλεκτρονικά χειρόφρενα! Γιατί; Γιατί να είναι ηλεκτρονικό το χειρόφρενο; Γιατί να είναι ηλεκτρικό το τιμόνι; Packaging θα μου πεις και θα έχεις δίκιο. Κάπου όμως έχουμε χάσει τον δρόμο μας και πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητες μας. Και δεν αναφέρω καν όλα αυτά που ακούγονται περί πνευματικών δικαιωμάτων και ότι μέρη του αυτοκινήτου μου, δεν ανήκουν σε εμένα που το πλήρωσα αδρά. Αυτά είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα και δυστυχώς, θα αργήσουμε λίγο να δούμε τις επιπτώσεις που έχουν οι κινήσεις των εταιριών σε αυτόν τον τομέα.

Copy… paste. Copy… paste. COPY… PASTE! Αγαπητοί κατασκευαστές. Ξέρετε τι λείπει από τα αυτοκίνητα που έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα στο photoshop, περνάτε στην παραγωγή; Χαρακτήρας. Όλα είναι ίδια. Οι εποχές που αναγνωρίζαμε ένα όχημα στον δρόμο, το βράδυ, από τα φωτιστικά σώματα που φορούσε, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα θέλεις μεγεθυντικό φακό και μεζούρα για να μπορείς να πεις με σιγουριά ποιο μοντέλο είναι. Οι καλοπροαίρετοι, θα πούνε ότι τους αρέσει να μοιάζει το αυτοκίνητο τους με το μεγαλύτερο, ακριβότερο μοντέλο. Εγώ που είμαι μίζερος και γκρινιάρης, θα πω ότι θέλω το αυτοκίνητο μου να είναι ιδιαίτερο. Να έχει την δική του εμφάνιση. Την δική του προσωπικότητα και όχι να αντιγράφει τον μάγκα του χωριού. Δεν θέλω τον “φτωχό συγγενή”. Γιατί αυτό είναι το Χ sedan που είναι σχεδόν ολόιδιο με το Ψ ακριβότερο sedan της ίδιας μάρκας. Είναι ο “φτωχός συγγενής” και μας έχουν πείσει ότι αυτό είναι καλό.

Κάθε φορά που ένας γιγαντιαίος κατασκευαστής λέει σε κάποιον δημοσιογράφο ότι δεν θα περάσει στην παραγωγή το Χ αυτοκίνητο επειδή “δεν συμφέρει” και αυτός ο δημοσιογράφος δεν σφαλιαρίζει τον εκάστοτε εκπρόσωπο, ένας άγγελος χάνει τα φτερά του. Κάθε φορά που ένας τεράστιος κατασκευαστής “αναγκάζεται” να συνεργαστεί με κάποιον άλλο για να περάσουν από κοινού στην παραγωγή κάποια οχήματα, ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου χάνει την χαρά του. Δεν θα σε πάω 50 χρόνια πίσω. Σκέψου τα απίστευτα αυτοκίνητα που μας έδωσε η δεκαετία του ’90. Τότε δηλαδή, οι κατασκευαστές είχαν περισσότερα χρήματα; Δεν λέω ότι οι εταιρίες πρέπει να σπαταλούν τα χρήματα τους. Ούτε ότι δεν πρέπει να συνεργάζονται. Αλλά μία στο τόσο, μας έδιναν ένα μοντέλο που μας έκανε να παραμιλάμε. Και τώρα προσκυνάμε εταιρίες επειδή βγάζουν ΦΗΜΕΣ ότι ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ να ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΟΥΝ με κάποια άλλη εταιρία για να βγάλουν ένα μοντέλο που μέχρι πρότινος, έβγαζαν ΜΟΝΕΣ τους! Πού είναι τα “χαζά” projects; Πού είναι τα διασκεδαστικά concept cars; Πού είναι τα τρομερά και έως έναν βαθμό “ανόητα” μοντέλα περιορισμένης παραγωγής που ονειρευόμασταν κάποτε; Πού είναι η τόλμη σας κύριοι; Και αγαπητέ petrolhead και αναγνώστη. Σε παρακαλώ πολύ, μην τρως το παραμύθι ότι δεν μπορεί η εκάστοτε εταιρία να περάσει στην παραγωγή ένα sport ή ειδικό μοντέλο. Δεν θέλει!

Σύμφωνα με την Heller Agnes (και πάλι, μόνο στο Autoblog μπορούμε να συνδέσουμε την Heller Agnes με το αυτοκίνητο), “με την ανάπτυξη της αλλοτρίωσης, κι αυτή ακόμα η κατάκτηση μετατρέπεται στο αντίθετο της. […] Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και τα ιδανικά που ταιριάζουν σε ρόλους, οδηγούν μόνο στο να φτωχαίνουν και να αδυνατίζουν τον άνθρωπο. Αυτά παραπέμπουν πάλι μόνο σε μία χειραγωγημένη και μηχανοποιημένη κατεύθυνση της συμπεριφοράς”. Σκέψου το λίγο… Οι κατασκευαστές έχουν το μερίδιο ευθύνης τους επειδή δημιουργούν ζήτηση εκεί που πραγματικά δεν υπάρχει. Κάποιες φορές αυτό είναι καλό, αλλά δεν θα πάρω όλα τα άσχημα για 1 καλό. Το υπόλοιπο μερίδιο ευθύνης, το έχει ο “μέσος καταναλωτής”. Αυτός που τρέχει να αγοράσει ότι “καινοτόμο” σπρώχνουν οι κατασκευαστές. Αυτός που πείθεται ότι η Χ νέα κατηγορία ήταν αυτό που ήθελε όλη του ζωή, άσχετα που ο κόσμος γυρνούσε μια χαρά πριν οι κατασκευαστές την λανσάρουν. Αυτός που είναι η πεμπτουσία του “focus group”. Εγώ και εσύ δηλαδή γιατί καλό είναι να νομίζουμε ότι δεν είμαστε ίδιοι με την μάζα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, όπως στις περισσότερες περιπτώσεις άλλωστε, δεν έχει νόημα η ιδεολογία αν δεν στηρίζεται από εφαρμογή στην πράξη. Με λίγα λόγια, καλό είναι να μιλάς με το πορτοφόλι και όχι με το στόμα σου. Έτσι μόνο καταλαβαίνουν οι εταιρίες.