Το μήνυμα του αξιοθαύμαστου Αλεξ Ζανάρντι

Ο μηχανοκίνητος αθλητισμός θεωρείται απρόσωπος. Κινητήρες, κιβώτια ταχυτήτων, αεροτομές και κάθε είδους εξαρτήματα βρίσκονται συχνά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, αφήνοντας τον ανθρώπινο παράγοντα να περνάει πολλές φορές σε δεύτερη μοίρα. Ο οδηγός είναι υποχρεωμένος να κινείται σαν ρομπότ, να μην κάνει λάθη και να κερδίζει κούρσες. Χώρος για κακή εκτίμηση, έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης ή αποτυχία, δεν υπάρχει.Κι όμως, τα μηχανοκίνητα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Οι μύθοι δεν χτίζονται μόνο με τις νίκες, τα ρεκόρ και τα πρωταθλήματα. Είναι φτιαγμένοι από τις ικανότητες, τις αδυναμίες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε ανθρώπου.Στην περίπτωση του Αλεξ Ζανάρντι, η μαγεία κρύβεται στην αστείρευτη δύναμη της ψυχής του.Οπως συμβαίνει συνήθως με τους νεαρούς οδηγούς, οι καλές επιδόσεις που είχε ο ιταλός στην F3000 τού άνοιξαν το δρόμο για τον κόσμο της F1. Το 1991 έτρεξε σε δύο GP με την Jordan, ακολούθησαν άλλες τρεις συμμετοχές το 1992 με τη Minardi και εν τέλει ένα μόνιμο συμβόλαιο με τη Lotus για το 1993.Εκείνη η σεζόν τέλειωσε πρόωρα με τον τραυματισμό του στις ελεύθερες δοκιμές του βελγικού GP, ο οποίος τον ανάγκασε να χάσει επίσης το ξεκίνημα της επόμενης χρονιάς. Πάντως η απόδοσή του γενικότερα δεν ήταν καλή και, με βάση τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα σε αυτές τις περιπτώσεις, απέτυχε να βρει ομάδα για το 1995.Ο Ζανάρντι βρήκε καταφύγιο στο αμερικανικό πρωτάθλημα μονοθεσίων CART.  Εκεί, με την ομάδα του Τσιπ Γκανάσι, βρήκε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να δείξει την αξία του.Το 1996 τερμάτισε δεύτερος στη βαθμολογία, παίρνοντας τον τίτλο του Ρούκι της Χρονιάς, για να έρθουν δύο σερί πρωταθλήματα τις δύο επόμενες σεζόν.Αυτές οι επιτυχίες τον έφεραν και πάλι στο προσκήνιο της F1. Ο Φρανκ Γουίλιαμς τού προσέφερε τριετές συμβόλαιο και ο Αλεξ πίστεψε ότι αυτή ήταν μεγάλη του ευκαιρία για να καθιερωθεί. Εκανε λάθος. Ουδέποτε δικαίωσε τις υψηλές προσδοκίες που είχε η Williams και έχοντας αποτύχει να πάρει έστω έναν βαθμό το 1999, η λήξη της σεζόν τον βρήκε και πάλι εκτός χώρου.Το 2001 αποφάσισε να επιστρέψει στο CART. Τι το ήθελε... Στις 15 Σεπτεμβρίου του 2001 οι αγώνες μεταφέρθηκαν για πρώτη φορά εκτός ΗΠΑ, στην πίστα EuroSpeedway στο Λάουσιτς της Γερμανίας. Εκεί ο Ζανάρντι έχασε το έλεγχο του μονοθεσίου του και συγκρούστηκε με τρομακτική ταχύτητα με τον Αλεξ Ταλιάνι.Μεταφέρθηκε αμέσως σε νοσοκομείο του Βερολίνου. Εδωσε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή και την κέρδισε, αλλά οι γιατροί αναγκάστηκαν να του ακρωτηριάσουν και τα δυο του πόδια - το ένα εξ ολοκλήρου και το άλλο από το γόνατο και κάτω. Αγώνες τέλος για τον ιταλό, αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι ανέπνεε.Αργότερα αποδείχθηκε ότι ανέπνεε και για τα μηχανοκίνητα. Το 2003, δύο χρόνια μετά το τρομακτικό του ατύχημα που τον άφησε χωρίς πόδια, ο Ζανάρντι κάθισε και πάλι σε ένα μπάκετ κάθισμα. Μπορεί το γκάζι και το φρένο να ήταν πλέον χειροκίνητα, αλλά αυτό είχε μικρή σημασία.Επέστρεψε στο Λάουσιτσρινγκ για να ολοκληρώσει αυτό που είχε αφήσει στη μέση, να κάνει δηλαδή τους 13 γύρους που δεν