Το καλό και το κακό παράδειγμα

Οπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ο ΠΑΟΚ στη φετινή διοργάνωση του Κυπέλλου μετατράπηκε σε μέτρο σύγκρισης. Για τους περσινούς φιναλίστ του Κυπέλλου. Μέσα σε λίγες ημέρες ο Δικέφαλος του Βορρά υποδέχτηκε στην έδρα του σε νοκ άουτ αγώνες τόσο την ΑΕΚ όσο και τον Ατρόμητο.

Τι τελικά αντιμετώπισε, ξέχωρα από τις όποιες διαιτητικές αποφάσεις που επηρέασαν τους δύο αγώνες;

Μια χειρότερη ΑΕΚ,

σε σχέση με πέρυσι όταν κατέκτησε το Κύπελλο και κυρίως όταν είχε περάσει με νίκη πρόκριση από την Τούμπα, για να φτάσει στον τίτλο. Εναν καλύτερο Ατρόμητο, σε σχέση με πέρυσι όταν έφτασε μέχρι τον τελικό και έχασε όπως έχασε.

Δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Δεν ήταν θέμα βραδιάς για να είναι τυχαίο. Και σε κάθε περίπτωση, σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που μετράει πληγές (και από όσα έγιναν στην Τούμπα μετά το τέλος του φετινού προημιτελικού), αξίζει κανείς να σταθεί στην πρόοδο που παρουσιάζει η ομάδα του Περιστερίου από χρονιά σε χρονιά.

Πολύ περισσότερο αξίζει να σταθούν οι υπόλοιπες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος. Διότι ο Ατρόμητος του Γιώργου Δώνη αποτελεί ένα καλό ποδοσφαιρικό παράδειγμα για όλες τους. Ακόμη και τις πιο μεγάλες της χώρας...

Οσο για τον ΠΑΟΚ, όλοι ξέρουμε τι λένε για το δις εξαμαρτείν. Δύο σερί χρονιές έπρεπε να διαχειριστεί εντός έδρας αγώνες, πέρυσι με την ΑΕΚ και φέτος με τον Ατρόμητο, για να αγγίξει έναν τελικό Κυπέλλου. Και άρα, έναν τίτλο. Τα έκανε μαντάρα και τις δύο χρονιές. Όμως το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι κανείς ή έστω ελάχιστοι έχουν αντιληφθεί ότι τα τελευταία χρόνια, ακόμη κι αν κλώτσησε τις ευκαιρίες να φτάσει σε έναν τελικό Κυπέλλου, ο ΠΑΟΚ έχει προοδεύσει.

Η νίκη - για παράδειγμα - στην Αγγλία επί της Τότεναμ, δεν μπορεί παρά να συνιστά εξέλιξη. Παρόλα αυτά, ακριβώς επειδή ελάχιστοι αντιλαμβάνονται κάτι τέτοιο στο περιβάλλον της ομάδας, όπως είχα γράψει βαδίζει στο κακό μονοπάτι που χάραξε κάποια στιγμή η ΑΕΚ. Από την αποχώρηση του Ντέμη Νικολαΐδη και μετά. Αυτό δεν ζητούν και από τον Θοδωρή Ζαγοράκη;