Τι θα έλεγα στον Λυμπερόπουλο

Είχα γράψει κάποτε ότι με ενοχλεί, όταν ακούω διάφορους να ειρωνεύονται το Νίκο Λυμπερόπουλο γιατί δεν έχει κερδίσει τίτλους και πρωταθλήματα όπως άλλοι κι άλλοι. Η απάντησή μου είναι ότι τίτλους κερδίζουν οι ομάδες – κανείς ποτέ δεν κέρδισε τίποτα μόνος του. Πρωτάθλημα δεν κέρδισε στην Ελλάδα ούτε ο Βασίλης Χατζηπαναγής, όμως κανείς ποτέ δεν τόλμησε να αμφισβητήσει την απόλυτη τεχνική υπεροχή του σε σύγκριση με οποιονδήποτε άλλο έλληνα παίκτη που έχουμε δει σε αυτή τη χώρα. Οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές είναι παραγωγοί, σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές μεγάλων στιγμών: οι τίτλοι είναι κάτι άλλο. Κανείς δε θυμάται πόσα πρωταθλήματα κέρδισε συνολικά ο Νίκος Σαργκάνης – κανείς όμως δεν ξέχασε την εμφάνισή που έχει κάνει εναντίον της Δανίας στην Κοπεγχάγη με τη φανέλα της Εθνικής, αν την έχει δει. Ακόμα και οι φανατικοί του οπαδοί μπερδεύονται όταν πρέπει να μετρήσουν τους τίτλους που κέρδισε ο Αναστό, όμως τα γκολ που σημείωσε όταν ο Ολυμπιακός απέκλεισε τον Αγιαξ τα θυμούνται όλοι.Όπως κανείς δεν ξεχνάει τα γκολ του Σαραβάκου με τη Γκέτεμποργκ και τη Γιουβέντους, το γκολ του Βαζέχα κόντρα στον Αγιαξ στο Αμστερνταμ, το βολ πλανέ του Αλεξανδρή με τη Λίβερπουλ, την εκπληκτική εμφάνιση του Καραγκούνη κάποτε στο Μάντσεστερ, το σόου του Ελευθερόπουλου στο Ντελε Αλπι όταν ο Ολυμπιακός έχασε με 2-1 από τη Γιούβε, το γκολ του Βρύζα με την Αρσεναλ. Τα θαύματα της μιας βραδιάς είναι η μεγάλη σπεσιαλιτέ των ξεχωριστών παικτών του ελληνικού ποδοσφαίρου κι ο Λύμπε είναι τέτοιος. Ποιο γκολ του θα κρατούσα στη μνήμη μου τώρα που η καριέρα του τελειώνει; Ισως εκείνο κόντρα στη Λιλ που έδωσε κάποτε στην ΑΕΚ την πρώτη της νίκη στο Τσάμπιον λιγκ - όμως υπάρχουν και πολλά άλλα. Ο Λυμπερόπουλος έχτισε με όπλο το αγωνιστικό του πείσμα τρεις καριέρες. Την πρώτη την έκανε στην Καλαμάτα όταν σε χρόνο ρεκόρ χρειάστηκε να πείσει τους δύσπιστους ότι αξίζει να πάρει μια μεγάλη ευκαιρία: δεν ήταν ό,τι πιο εύκολο για κάποιον που όταν εμφανίστηκε δεν καταλάβαινες αν είναι μέσος ή κυνηγός. Τη δεύτερη την έκανε στον Παναθηναϊκό, όταν παλεύοντας με χίλιες δυο ιδεοληψίες διάφορων, κατάφερε να πείσει τους πάντες ότι αυτός έπρεπε να είναι ο ηγέτης της ομάδας και εντέλει κακώς η ομάδα δεν χτίστηκε πάνω του. Στον ΠΑΟ τον υποδέχτηκε ο Δανιήλ λέγοντας ότι «δεν είναι και τίποτα σπουδαίο» και τον έδιωξε ο Ζάετς «γιατί δεν ήταν ο ηγέτης που η ομάδα χρειάζονταν»: το πόσο τον αδίκησαν το μαρτυρά η ιστορία.Την τρίτη καριέρα - και ίσως τη δυσκολότερη – την έκανε στην ΑΕΚ όταν για την καθοριστικότητά του και την αξία του χρειάστηκε να πείσει πρώτα από όλα τον ίδιο τον εαυτό του ξαναρχίζοντας από την αρχή. Κάποτε είχα γράψει ότι η καριέρα του Λύμπε είναι λίγο σαν το μαρτύριο του Σίσυφου: σηκώνει χρόνια ολόκληρα τα φορτία όλων, σχεδόν αβοήθητος. Σήμερα που η καριέρα του ολοκληρώνεται λέω ότι ο Λυμπερόπουλος πιο πολύ και από αυτό υπήρξε πολύ χρήσιμος γιατί ταύτισε σχεδόν παντού την παρουσία του με την ελπίδα: χωρίς να υπάρξει ποτέ του δημαγωγός ή λαοπλάνος, πρόσφερε στον οπαδό το δικαίωμα να πιστεύει πως όλα