Στα ματωμένα χώματα της Φιλαδέλφειας

H ώρα είναι 7 παρά. Πρωινό Σαββάτου. Εδώ στα ματωμένα χώματα της Φιλαδέλφειας... Αυτά είναι πλέον τα δικά μας ματωμένα χώματα της Διδώς Σωτηρίου. Έξω είναι ακόμη σκοτάδι. Ο Δικέφαλος κουρνιασμένος στην φωλιά του λίγο πιο κάτω. Περιμένει να ανοίξει τα φτερά του, να πετάξει ξανά... Χθες το βράδυ έκλαψα. Έκλαψα πολύ. Για τη χαμένη μας αίγλη, για την ψυχή μας που παραδόθηκε αμαχητί, για εκείνην που πονά και την παρακολουθούμε απλά ως θεατές σε ένα θρίλερ που όμοιο του δεν είχε φανταστεί ούτε ο μαέστρος του είδους ο Άλφρεντ Χίτσκοκ.Στο μεταμοντέρνο βίντεο του σπιτιού - που λέγεται πλέον youtube και παίζει τα πάντα κατ΄ εντολήν - χθες το βράδυ την τιμητική του είχε ο Ντανιέλ Μπατίστα. Για κάποιον συγκεκριμένο λόγο έπρεπε να δείξω στο παιδί μου ότι είναι ΑΕΚ, έχει παίξει στην ΑΕΚ και σήμερα προπονεί την δεύτερη ομάδα... Η σύγχρονη βιντοεκασέτα έπαιξε αρχικά ένα αφιέρωμα στον Γκούλιτ των φτωχών...Και μετά ήρθε το δεύτερο βίντεο, με την γκολάρα στην Τορίνο. Ναι τότε η ΑΕΚ έπαιζε στην Ευρώπη δεν βολόδερνε με την Καβάλα και τον Γελαδάρη, ούτε έτρωγε γκολ από έναν ράπερ πρώην παίκτη της, ο οποίος έδειξε να ξέρει τι σημαίνει ΑΕΚ περισσότερο από αυτούς που την διοικούν, ή που την ορέγονται...Η Παρασκευή έφτασε και πέρασε... Στο τελεσίγραφο σωτηρίας όπως το έχω ονομάσει ανταποκρίθηκαν δυο... Οι δυο πρόεδροι. Της ΠΑΕ και της Ερασιτεχνικής. Βαδίζουν και οι δυο σε έναν κοινό παρονομαστή. ΔΕΝ έχουν χρήματα να βάλουν στην ΑΕΚ και περιμένουν τον σωτήρα. Πήγαν και οι δυο εκεί στην συνάντηση με τα παιδιά της ORIGINAL αναμένοντας την εμφάνιση του λυτρωτή, ή των σωτήρων... Δεν φάνηκαν. Χθες μπορεί να ήταν και η Μεγάλη Παρασκευή της ΑΕΚ. Η ιστορία θα δείξει...Χάσαμε και αποκλειστήκαμε από μια ομάδα που πήρε άδεια για να συμμετάσχει στην Β' Εθνική την τελευταία στιγμή. Εκεί στην Καβάλα των Ψωμιαδαίων έγινε αναμφισβήτητα καλύτερος σχεδιασμός απ' ότι στην ΑΕΚ των εκατομμυρίων πιστών, το καλοκαίρι. Είναι απλά πράγματα. Η Καβάλα την Πέμπτη παρουσίασε μια ομάδα με καλύτερους παίκτες, καλύτερο σύνολο... Για πλάκα έπαιζε σε τούτη την ΑΕΚ ο Ενσαλίβα, ο Ντιέ δε, θα ήταν κάτι σαν Πελέ...Το χρονολόγιο των αναμνήσεων συνέχισε να παίζει μέσω του διαδικτυακού βίντεο στιγμές ΑΕΚ. Απλά στιγμές ΑΕΚ. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου και έτρεξα να κρυφτώ για να μην με δουν... Ήταν η στιγμή που είπα στον Στράτο μου "Ξέρεις πόσο μεγάλη είναι η ΑΕΚ;".Μερικές φωνές "πετάξτε την φανέλα" ακούστηκαν αμυδρά, δίπλα από τα επίσημα και ο κόσμος συνηθισμένος πια πήρε τον δρόμο του μαρτυρίου για το σπίτι του ο καθένας με το δικό του πόνο στην καρδιά... Αυτή είναι η ΑΕΚ η σημερινή. Ακόμη και οι 1000-1500 άρρωστοι που ξεπαγιάσαμε στις άδειες κερκίδες του ΟΑΚΑ απλά επειδή έπρεπε να ήμασταν εκεί κοντά της, να μην την αφήσουμε μόνη, μάλλον το έχουμε συνειδητοποιήσει.Οι μέρες περνούν. Ο Παππάς δεν φάνηκε, ο Νοτιάς είναι στο Αμέρικα και δεν δίνει δεκάρα τσακιστή, ο Χατζηιωάννου ονειρεύεται ένα άλλο ποδόσφαιρο, ο Γκούμας ούτε που ξέρει κατά που πέφτουν τα Σπάτα, ο Κανελλόπουλος κόλλησε εκεί στα τσιμέντα του, ο Ντέμης ονειρεύεται να γίνει πάλι ο ήρωας του 2004 και ο Τίγρης που αγοράζει δέκα Ολυμπιακούς περιμένει μάλλον να παίζουμε ντέρμπι με την Σαφράμπολη για να έρθει πάνω στο λευκό άλογο.Στο φόντο όλων αυτών, η Φιλαδέλφεια η δική μας μαγική πόλη έχει πεθάνει... Ένα οικόπεδο, χώρος φύλαξης μπάζων και θέα για τους περιπατητές του Άλσους απέμεινε από την δοξασμένη ιστορία που έγραψαν εκεί τόσοι και τόσοι. Εκεί που πάτησαν ο Μαρόπουλος, ο Νεστορίδης, ο Παπαϊωάννου και ο Μαύρος ο Θεός...Δεν ξέρω Θεέ μου αν με αξιώσεις ποτέ να ξαναδώ την ΑΕΚ πραγματική ΑΕΚ με όραμα και σεβασμό στην ιστορία της, ιδανικά που εξατμίστηκαν μέσα σε λίγα χρόνια από κάποιους πολυεκατομμυριούχους εφοπλιστάδες οι οποίοι αδίστακτα δολοφόνησαν την ενδοξότερη ομάδα του κόσμου. Θέλω όμως τα παιδιά μου που και εγώ με νύχια και με δόντια προσπαθώ να κρατήσω μακριά από τον πειρασμό των ισχυρών, των πρωταθλητών, αυτών που πάντα κερδίζουν... να έχουν την ευκαιρία να πατήσουν μια μέρα στο χορτάρι της Νέας Φιλαδέλφειας. Να μπορέσουν να ανέβουν στο κάγκελο της Σκεπαστής και να συνειδητοποιήσουν τι είναι τελικά όλη αυτή η ιστορία που είναι η ζωή η ίδια για τον μπαμπά τους και για πολλούς άλλους "άρρωστους" μπαμπάδες του κόσμου...Νίκος Αγγελίδης