Σιχαίνομαι τις μαθητικές παρελάσεις

Υπάρχουν λίγα πράγματα που αληθινά σιχαίνομαι στη ζωή μου: ένα από αυτό είναι οι παρελάσεις – κυρίως οι μαθητικές. Όχι ότι γούσταρα ποτέ μου τις στρατιωτικές (με βοήθησε η θεά Τύχη και ως φαντάρος στη 18μηνη θητεία μου να μην πάρω ποτέ μέρος σε καμία), αλλά τις μαθητικές κυριολεκτικά τις σιχαινόμουνα. Τις στρατιωτικές τις ένοιωθα σαν μια ακόμα στρατιωτική σαχλαμάρα, από τις δεκάδες που κάνει κανείς στη θητεία του – άνευ λόγου. Θυμάμαι πιτσιρικάς ακόμα τον απόλυτο καταναγκασμό του να ντυθείς για μια μέρα ομοιόμορφα με όλους τους άλλους. Στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου μας βάζανε και ντυνόμασταν με κάτι μπλε πουλόβερ με άσπρο πουκάμισο και παντελόνι γκρί ή με γκρί πουλόβερ και μπλε παντελόνι. Στις μεγάλες μέρες του ΠΑΣΟΚ της πρώτης τετραετίας έχω παρελάσει και με άσπρο ζιβάγκο, που τότε ήταν της μόδας. Τα κορίτσια φορούσαν κι αυτά ό,τι και τα αγόρια με τη διαφορά πως αντί για παντελόνια φορούσαν κάτι φούστες πλισέ που στο μυαλό διάφορων δασκάλων, καθηγητών, γυμναστών κτλ έπρεπε να κυματίζουν όπως η ελληνική σημαία. Θυμάμαι κάτι πρόβες μέσα στο λιοπύρι ή μέσα στη βροχή, αφού ο φθινοπωρινός καιρός ήταν πάντα άστατος. Θυμάμαι επίσης ότι πληρώναμε με ένα σωρό φωνές μια σειρά από βλακείες, όπως η επιχείρηση «βήμα πάπιας», δηλαδή ο συντονισμός του δεξιού χεριού με το δεξιό πόδι και του αριστερού με το αριστερό – η περίφημη παρέλαση των Κινέζων. Θυμάμαι επίσης να κάνουμε σαν χαζά λάθος στο παράγγελμα «κλίνατε επί δεξιά», ενώ η τραγικότερη ιστορία όλων ήταν ότι σε μια επέτειο την ώρα του «Ζήτω το ΟΧΙ», φωνάξαμε συντονισμένα καμιά εικοσαριά βλαμμένοι «ναιιιι» με αποτέλεσμα να τραβολογάνε στα γυμνάσια τους γονείς μας για να τους εξηγήσουν ότι δεν πάμε καλά και όταν μεγαλώσουμε δεν θα μπορούμε να ενταχθούμε στο κοινωνικό σύνολο. Εζησα και χειρότερα: π.χ να με ντύνουν τσολιαδάκι την 25η Μαρτίου και στο δημοτικό να κλαίω με μαύρο δάκρυ γιατί ήθελα να ντυθώ καουμπόης και κανένας δεν καταλάβαινε το δράμα μου.  Σιχαινόμουν τις παρελάσεις γιατί δεν είχαμε κανονικά σχολείο, ώστε άμα βαριόμασταν να κάναμε καμιά κοπάνα. Φυσικά, ως τίμιος μαζόχας ποτέ δεν έλειψα από καμία προσποιούμενος πυρετό, αδιαθεσία και άλλα τέτοια: το σιχαινόμουν το πράγμα, αλλά το επέμενα ως μαρτύριο. Όπως περίπου και τις γιορτές υπέρ της μνήμης των ηρώων που αν άκουγαν τα ποιήματα που λέγαμε θα σηκώνονταν πιστεύω από τον τάφο. Ολο αυτό το μείγμα γελοίας πατριδογνωσίας, ατολμίας να πούμε τι έγινε μετά την αποχώρηση των Γερμανών και τάχα μου πειθαρχίας που θα πρέπει να επικρατεί την ώρα της παρέλασης ήταν η εθνική γιορτή, που για μένα ήταν πάντα κάτι σαν εθνικό καψώνι. Φυσικά και είμαι υπέρ της διατήρησης της εθνικής μνήμης και σίγουρα σε μια χώρα χρειάζονται και εθνικοί μύθοι και εθνικά μνημόσυνα και τρόποι μύησης στην αξία π.χ του ηρωϊσμού – αλλά ποτέ δεν κατάλαβα τι χρειάζονται σε αυτά οι μαθητικές παρελάσεις: δηλαδή οι Αγγλοι που τέτοιες δεν έχουν είναι λιγότερο πατριώτες; Δεν μου προκύπτει. Μπορεί να φταίω εγώ, αλλά οι παρελάσεις είναι στα μάτια μου απολιθώματα σταλινοφασιστικά – επιδείξεις