Σερ Αλεξ... Ρεχάγκελ!

Στο Τσάμπιονς λιγκ το εφετινό, έχουμε μέχρι τώρα δει δυο πολύ μεγάλα ματς – προσοχή δε μιλάω για θεαματικά ματς αλλά για παιγνίδια καθοριστικά για την έκβαση της διοργάνωσης: τέτοια είναι αυτά στα οποία έχουμε μεγάλους αποκλεισμούς. Το ένα ήταν το Γιουβέντους – Τσέλσι, στο οποίο είδαμε τον αποκλεισμό της Πρωταθλήτριας Ευρώπης και το δεύτερο το Μάντσεστερ Σίτυ –Ρεαλ (1-1), στο οποίο μας προέκυψε ο αποκλεισμός της πρωταθλήτριας Αγγλίας, που αν περνούσε το σκόπελο των ομίλων μπορούσε να κάνει πολλά. Όμως κανένα από αυτά δεν συγκρίνεται με το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Ρεάλ: από αυτό, η γνώμη μου είναι, ότι όποιος περάσει έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να παίξει τελικό. Κάτι τέτοιο δεν το λέω ούτε για το Μπάρτσα – Μίλαν της επόμενης εβδομάδας. Από το ματς του Καμπ Νου, αν περάσει η Μπαρτσελόνα δεν αποκλείω να τη δούμε ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης – αν και δύσκολο. Η Μίλαν, από την άλλη, ταβάνι για μένα φέτος έχει τον ημιτελικό ακόμα κι αν κάνει στο Καμπ Νου την υπέρβαση. Σέβομαι τη φανέλα και την ιστορία της, αλλά η εφετινή της ομάδα δεν έχει τις προσωπικότητες που έχουν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Ρεάλ.       Στο πρώτο ματς μεταξύ των δυο ομάδων ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον με τον τρόπο που αντιμετώπισε τη Ρεάλ στο Μπερναμπέου μου θύμισε πολύ κάποια ματς του Οτο Ρεχάγκελ με την Εθνική μας – και δεν αναφέρομαι στο γεγονός ότι έπαιξε άμυνα: όλοι στο Μπερναμπέου την άμυνα κοιτάζουν. Πιο πολύ και από την άμυνα σημασία είχε η προσέγγιση του αγώνα – όχι το τι θες να κάνεις, αλλά το πώς. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έπαιξε με τρεις κυνηγούς (τον Φαν Πέρσι, τον Γουέλμπεκ και τον Ρούνεϊ) όπως συχνά έκανε και ο Ρεχάγκελ με την Εθνική μας – μόνο που οι τρεις αυτοί ήταν ξεκομμένοι από τους υπόλοιπους και σχεδόν μόνοι τους στο μισό γήπεδο. Επρεπε να συνεργαστούν μεταξύ τους για να απειλήσουν, αλλά κυρίως έπρεπε να κρατήσουν πίσω τέσσερις – πέντε παίκτες της Ρεαλ (τουλάχιστον) ώστε να μην συμπιεστεί η άμυνα, να μην γεμίσει δηλαδή η περιοχή του Ντε Χέα παίκτες. Εν μέρει οι κυνηγοί του Σερ Αλεξ το κατάφεραν, κι επειδή είναι καλοί παίκτες θα μπορούσαν και να πετύχουν κάποιο γκολ και στο β ημίχρονο– ειδικά με το Φαν Πέρσι. Αλλά όπως συνέβαινε και με τους κυνηγούς του Ρεχάγκελ, η αποστολή τους ήταν κυρίως να μην αφήνουν τους αντίπαλους αμυντικούς να κατεβούν πολύ, να εκμεταλλευτούν στημένες φάσεις ή καταστάσεις στις οποίες θα βρεθούν ένας εναντίον ενός με τα μπακ κατεβάζοντας κάποια βαθιά μπαλιά που δικαιολογεί την υπομονή τους.   Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έπαιξε με την άμυνα πολύ πίσω και με πολύ κόσμο (Τζόουνς, Καγκάουα, Κάριγκ) στον άξονα και στο χώρο μπροστά από τα στόπερ της: ο προφανής σκοπός των χαφ ήταν να μην επιτρέψουν στον Οζίλ, τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Ντι Μαρία, ακόμα και τον Κεντίρα να παίξουν το ένα – δυο με τον Μπενζεμά ή να συνεργαστούν μεταξύ τους έχοντας φάτσα την εστία. Η άμυνα και η διάταξη της "Μαν Γιου" οδήγησε τη Ρεάλ στο να παίξει από το πλάι, γιατί εκεί υπήρχαν χώροι. Μόνο που από το πλάι δεν μπορείς να σκοράρεις – μπορείς μόνο να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις με μπασίματα, σέντρες κτλ. Όχι τυχαία η Ρεάλ σκόραρε μετά από σέντρα του Ντι Μαρία και κεφαλιά του Ρονάλντο, είχε δοκάρι κι ευκαιρίες με τον Κοεντράο, έκανε τους σχεδόν ακάλυπτους ακραίους μπακ του Σερ Αλεξ να υποφέρουν: ειδικά ο Ράφαελ τα είδε όλα. Όμως παρά την πίεση ελάχιστες φορές πήρε καθαρά σουτ από τον άξονα: για την κατοχή μπάλας που έκανε οι καθαρές φάσεις της ήταν μάλλον λίγες.  Η μεγάλη ερώτηση δεν αφορά τη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το κατά πόσο μπορεί να επαναλάβει ένα τέτοιο παιγνίδι. Ο Σερ Αλεξ που δήλωσε εντυπωσιασμένος από το ματς της Ρεάλ με τη Μπάρτσα στο Καμπ Νου γνωρίζει ότι η νίκη του Μουρίνιο εκεί ήρθε ως συνέπεια του περιορισμού των χαφ της αιώνιας αντιπάλου, αλλά και της αξιοποίησης των κενών χώρων, που η Μπάρτσα άφησε. Με άλλα λόγια ο Σερ Αλεξ ξέρει πως η Ρεαλ μπορεί να τον κερδίσει ή για να το πω αλλιώς ξέρει τι πρέπει να αποφύγει η ομάδα του για να γλυτώσει. Αυτό που πρέπει να αποφύγει μοιάζει να είναι το ανοιχτό παιγνίδι: η Ρεαλ είναι ικανή κυρίως όταν βρίσκει χώρους – Ρονάλντο, Ντι Μαρία, Μπενζεμά, Ιγκουαϊν, ακόμα και ο Οζίλ κι ο Μόντριτς αν πετάξουν τη μπάλα μπροστά μπορεί να βάλουν γκολ στον οποιονδήποτε. Από την άλλη η αδυναμία των Μαδριλένων στις στημένες φάσεις (και ειδικά στα κόρνερ) δημιουργεί την πεποίθηση, αν όχι και τη βεβαιότητα, ότι ένα γκολ μπορεί να τους το κάνεις – το θέμα είναι να κρατήσεις το «μηδέν». Είναι όμως απλό αυτό; Οσο κι αν η λογική λέει το αντίθετο, θα λεγα όχι. Στο πρώτο ματς η στρατηγική του Σερ Αλεξ εξυπηρέτησε την ίδια την ανάγκη της ομάδας να μείνει όρθια στο Μπερναμπέου – όμως έχω μεγάλη περιέργεια αν οι παίκτες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπορεί να επαναλάβουν κάτι ανάλογο μπροστά στο κοινό τους. Ένα τέτοιο ματς μεγάλης αναμονής και στρατηγικής υπομονής το κανε η Μίλαν κόντρα τη Μπαρτσελόνα στο Σαν Σίρο, αλλά οι Ιταλοί είναι σε αυτά συνηθισμένοι. Δεν έχω διακρίνει ανάλογη τακτική παιδεία στη Μάν Γιου – είναι άλλωστε συνηθισμένη, λόγω πρωταθλητισμού, να κυνηγάει να κερδίσει και όχι να παίζει για να μη χάσει. Το πρόβλημα του Σερ Αλεξ απόψε θα είναι πώς να της τραβήξει χειρόφρενο, οπότε δεν αποκλείω να την αφήσει να πατήσει το γκάζι. Κι ο Μουρίνιο; Αυτός έχει ένα άλλο βάσανο: να κρατήσει το μηδέν. Θα του ήταν εύκολο με την Ιντερ, ακόμα και με την πειθαρχημένη Τσέλσι του, αλλά με τη Ρεάλ αυτό δεν είναι απλό. Κυνηγώντας τρια χρόνια τη Μπαρτσελόνα, δηλαδή μια ομάδα που στις κακές της μέρες ένα γκολ στο βάζει, ο Μου έχει μια ομάδα που παίζει πολύ για να κερδίζει και την Τέχνη του «κρατάω το μηδέν» την ξέχασε. Οσο περνάει η ώρα νομίζω ότι η Ρεάλ θα προκριθεί μόνο αν κερδίσει με 1-2, άλλο σκορ νίκης δεν έχει. Αλλά θα καταφέρει να βάλει στον Σερ Αλεξ Ρεχάγκελ δυο γκολ στο Ολντ Τράφορντ από τη στιγμή που δεν του έβαλε δυο στο Μπερναμπέου;