Περί Μίτσελ και άλλων δεινών

Ο Μίτσελ δεν έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα σχέδιο αξιοποίησης του ρόστερ και με την συμπεριφορά του έχει χάσει τα αποδυτήρια. Τα δύο αυτά στοιχεία ελαχιστοποιούν τις ευκαιρίες του για να σώσει τον πάγκο του, εκτός κι αν συμβεί η έκπληξη και επαναφέρει το ερυθρόλευκο... τρένο στις ράγες. Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος.Να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ εκ προοιμίου υπερβολική κάθε κριτική που γίνεται σε προπονητή σε περίοδο προετοιμασίας: είναι σαν να κάνεις κριτική σε σκηνοθέτη την ώρα που γυρίζει τα πλάνα και πριν καν το υλικό παραδοθεί στο μοντέρ. Πλην όμως, για να υπάρξει τελικά έργο πρέπει να υπάρχει, εκτός από σκηνοθεσία και σενάριο, κι αυτό είναι που στην περίπτωση του Ολυμπιακού μοιάζει να λείπει. Δεν κριτικάρω ούτε την ικανότητα, ούτε την πρόθεση, ούτε τη δουλειά του Μίτσελ: απλά επισημαίνω, καιρό τώρα, ότι δεν καταλαβαίνω ποια ακριβώς είναι η σεναριακή ιδέα της δουλειά του – με άλλα λόγια τι θέλει να κάνει. Κι επειδή έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια να εμπιστεύομαι τα μάτια μου, που σπανίως με απατούν και τις πληροφορίες μου, που σπανίως με προδίδουν, λέω ότι ο Ισπανός δεν θα έχει πολλές ευκαιρίες ακόμα να σώσει τον πάγκο του. Εκτός κι αν συμβεί κάτι εξαιρετικά δύσκολο, το οποίο δεν είναι τα καλά αποτελέσματα (έτσι κι αλλιώς οι σοβαρές υποχρεώσεις αργούν…), αλλά το να κατασταλάξει κάπου.Υπάρχουν δυο πράγματα στην περίπτωση του Μίτσελ που δεν επιδέχονται αντίρρησης: το πρώτο ότι δεν μοιάζει να έχει ένα σχέδιο για να αξιοποιήσει το υλικό που έχει στα χέρια του (υλικό που ακόμα τεστάρει…) και το δεύτερο ότι με τη συμπεριφορά του κινδυνεύει να χάσει τα αποδυτήρια, αν αυτό δεν έχει συμβεί ήδη. Για να είμαστε δίκαιοι με τον Ισπανό, ας λάβουμε ως δεδομένο, ότι όταν ξεκίνησε το καλοκαίρι άλλον Ολυμπιακό είχε στο μυαλό του. Τον Ιούνιο του δόθηκαν εξουσίες και χρήματα για να κάνει τις μεταγραφές που ήθελε: carta bianca.Πήγε στην Ισπανία, έμεινε πάνω από ένα μήνα, (είναι χαρακτηριστικό ότι επέστρεψε μόλις δυο μέρες (!) πριν ξεκινήσει η προετοιμασία), έκανε, εν λευκώ, κάθε διαπραγμάτευση προσπαθώντας να πάρει τους παίκτες που ήθελε. Όμως, όπως αποδείχτηκε, το όνομα και το κύρος του δεν ήταν αρκετό ούτε για να πείσει τον καλό Βερντού, ούτε για να φέρει σε πέρας διαπραγματεύσεις με ομάδες όπως η Σεβίλλη, η Μπαρτσελόνα, η Μπέτις από τις οποίες ήθελε κάποιους καλούς σίγουρα ποδοσφαιριστές: όλα αυτά ενώ, είχε προηγηθεί, το κάζο της περίπτωσης Μπόατενγκ, την οποία επίσης χειρίστηκε προσωπικά. Τον Ιούλιο ή ο Ολυμπιακός θα έμενε χωρίς παίκτες ή θα έπρεπε να αναλάβουν δράση ο νεοφερμένος Ισσά και ο παλιός Λορένθο: προφανώς συνέβη το δεύτερο κι έτσι αποκτήθηκαν όσοι ήρθαν. Να σημειωθεί ότι ο Μίτσελ δεν εξέφρασε αντιρρήσεις για κανένα από τους νεοφερμένους, και απλώς επέμεινε να ζητά κι άλλους! Κάποιες απαιτήσεις του, όπως εκφράστηκαν μετά το τέλος της προετοιμασίας στην Αυστρία, μου είχαν φανεί υπερβολικές – ειδικά η δήλωσή του για την ανάγκη "απόκτησης έξι παικτών ακόμα". Ωστόσο, η διοίκηση από τότε του βρήκε πέντε και ένας έκτος όπου να ναι φτάνει.Πριν ωστόσο φτάσουν οι νεοφερμένοι υπήρξε εμφανώς ένα ζήτημα με τους παλιούς και υπάρχοντες. Ο Μίτσελ πήρε τρεις τουλάχιστον πρωτοβουλίες που στα αποδυτήρια συζητήθηκαν. Η πρώτη ήταν η ρήξη του με τον Τζεμπούρ και τον Αμπτούν, η δεύτερη ο δανεισμός του Βλαχοδήμου και η τρίτη η περί ενισχύσεων δήλωση μετά την πρώτη ήττα της σεζόν από τη Φράιμπουργκ. Οι αλγερινοί δεν είχαν κανένα πρόβλημα με κάποιο συμπαίκτη τους: ίσα ίσα. Η ρήξη με τον Τζεμπούρ ξεκίνησε τον Απρίλιο, πριν τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος, όταν ο Μίτσελ φωτογράφισε τον Αλγερινό ως ένα από τους παίκτες που άραξαν μετά την μαθηματική κατάκτηση του πρωταθλήματος: τον είχε αφήσει μάλιστα και εκτός αρχικής ενδεκάδας στον τελικό. Ο Τζεμπούρ που μπήκε αλλαγή πέτυχε το 2-1 στην παράταση και φέρεται ότι επισήμανε στο τέλος στον προπονητή του ότι τον αδίκησε – γεγονός που πλήγωσε τον εγωισμό του Μίτσελ που απαίτησε την πώλησή του.Με τον Αμπτούν το πράγμα ήταν χειρότερο: ο Ισπανός τον ρώτησε μπροστά στην ομάδα αν είναι ανόρεχτος «γιατί έφυγε το φιλαράκι του» και σχεδόν τον απείλησε ότι φέτος θα βρίσκεται μεταξύ πάγκου και εξέδρας. Το λάθος του Ισπανού είναι ότι δεν κατάλαβε πως το σύνολο των παικτών που είχαν ζήσει τους Αλγερινούς τους εκτιμούσε και στην όποια ρήξη θα έπαιρνε το μέρος τους. Στα αποδυτήρια η συμπεριφορά του συζητήθηκε επικριτικά: ας μην ξεχνάμε πως ο Τζεμπούρ ήταν πέρυσι πρώτος σκόρερ και ο Αμπτούν ΜVP της ομάδας. Είναι λογικό, οι παίκτες να σκέφτονται πως, αν αυτά τα κατορθώματα των Αλγερινών, δεν αρκούν για να κερδίσουν δυο καλά λόγια από τον προπονητή, τότε κάτι δεν πάει καλά με τις αξιολογήσεις του κόουτς. Με ίδια αμηχανία αντιμετωπίστηκε και ο δανεισμός του Βλαχοδήμου: ο Μίτσελ τον καθιέρωσε πέρυσι και τον στήριξε, είχε να λέει μόνο καλά λόγια για αυτόν και ξαφνικά τον έδωσε δανεικό! Οι δε δηλώσεις περί ανάγκης ενίσχυσης, σε συνδυασμό με τους παραγκωνισμούς του Κοντρέρας και του Κάρολ επέτειναν στα αποδυτήρια μια αίσθηση έλλειψης δικαιοσύνης: ας προσθέσουμε και ότι στον Ολαϊτάν και στον Φετφατζίδη δεν έφταναν πέντε προηγούμενες καλές εμφανίσεις για να μπουν στην αποστολή που έπαιξε με τη Λίβερπουλ!Κι όλα αυτά ωστόσο να έλειπαν, η δική μου αμηχανία στην περίπτωση του Ισπανού αφορά το είδος των πειραμάτων, που γίνονται στα φιλικά, όπου η εντύπωση μου είναι ότι κατεβάζει ομάδες που πάνε γυρεύοντας να δεχτούν γκολ. Παρά τον συνωστισμό πολλών παικτών νομίζω ότι η ομάδα του Ολυμπιακού είναι σχεδόν δεδομένη – μιλάω για το αρχικό της σχήμα. Ειδικά στη μεσαία γραμμή, όπου ο Μίτσελ κάνει του κόσμου τα περίεργα (ο Μάσαδο κόφτης, ο Μανιάτης μέσα αριστερά, ο Ντε Βινσέντι ακραίος κτλ), εμένα όλα μου μοιάζουν απλά: η θα παίζει 4-3-3 με ένα κόφτη (κι αυτός τη δεδομένη στιγμή μπορεί να είναι μόνο ο Φέισα) και με δυο δημιουργούς (δυο από τους Τσόρι,  Ντε Βινσέντι, Μασάδο, Ιμπαγάσα) ή θα παίζει 4-2-3-1 με δυο κόφτες (οπότε πλάι στο Φέισα κολλάει ή ο Μανιάτης ή ο Σάμαρης) και ένα «δεκάρι», οπότε κοντά στους προηγούμενους τέσσερις μπορούμε να έχουμε και τους Φετφατζίδη και Φουστέρ, που στο 4-3-3 παίζουν μόνο στην άκρη. Το παράδοξο είναι πως αυτά τα πολύ απλά σχήματα στη μεσαία γραμμή δεν τα έχει δοκιμάσει ποτέ ψάχνοντας για την ώρα τριάδες απερίγραπτες, όπως αυτή του Ανφιλντ που ούτε έκοβε, ούτε δημιουργούσε. Φυσικά η περί έλλειψης νεοαποκτηθέντος αμυντικού χαφ συζήτηση είναι μια κουταμάρα: όποιος και να ρθει να βοηθήσει με την παρουσία του τον τρεχαλητζή δεξιοπόδαρο Μανιάτη να γίνει δημιουργικό αριστερό χαφ, το αποκλείω. Γιατί αυτή η σύγχυση; Γιατί ο Μίτσελ προσπαθεί να φτιάξει μια θεαματική ομάδα πριν προηγουμένως φτιάξει μια ομάδα. Αν δεν καταλάβει ότι στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ χρειάζεται να κατεβάσει μια ομάδα, θα σπάσει τα μούτρα. Όχι τα δικά του, τα σχεδόν ατσαλάκωτα, αλλά του Ολυμπιακού που μάλλον έχει μπλέξει μαζί του.