Ολη η ιστορία του ποδοσφαίρου σε 180 λεπτά…

Ας δούμε λίγο ψύχραιμα τον αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα και την πρόκριση της Τσέλσι αφήνοντας κατά μέρους  πάθη που οδηγούν σε μπράβο ή ανάθεμα. Ξέρετε ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που ζούμε αυτά τα χρόνια στο ποδόσφαιρο χάρη στους Καταλανούς; Το ότι παρακολουθούμε ολόκληρη την ιστορία του ποδοσφαίρου σε fast-forward! Κυρίως την εξέλιξη του.Όταν βλέπω ομάδες να παίζουν κατενάτσιο όπως έκανε σε δυο ματς με αρκετή επιτυχία η Τσέλσι θυμάμαι πάντα μια σκηνή που έχει διαδραματιστεί στα αποδυτήρια του Γουέμπλεϊ, το 1997 αν δε με ξεγελάει η μνήμη μου. Οι Ιταλοί έχουν διώξει το Σάκι από την Εθνική κι έχουν κάνει μια αληθινή βουτιά στο παρελθόν τους δίνοντας το τιμόνι της Εθνικής τους στον Τσέζαρε Μαλντίνι, που κάνει ντεμπούτο στο Γουέμπλεϊ στα προκριματικά του μουντιάλ του 90. Η Σκουάντρα Ατζούρα κερδίζει 1-0 με γκολ του τότε παίκτη της Τσέλσι Τζανφράνκο Τζόλα. Στο τέλος του ματς, ενώ ο Μαλντίνι μιλούσε στους δημοσιογράφους στη συνέντευξη Τύπου, εμφανίζεται ο Μπίλι Κοστακούρτα. Δίνει ένα γλωσσόφιλο στη Φλοριάνα (τότε μόνιμη αρραβωνιαστικιά - κάτι σαν τη Ντέζη Ντακ) και λέει: «Ε, κόουτς. Μετά από πολλά χρόνια ξαναγίναμε αυτό που πάντοτε θέλαμε να είμαστε. Παίξαμε άμυνα απίστευτη, κερδίσαμε, χαρήκαμε εμείς πάρα πολύ και επιτέλους μας ξαναβρίζει πάλι όλος ο κόσμος!Θα γυρίσουμε σπίτι περήφανοι». Οι Ιταλοί δημοσιογράφοι – και μόνο αυτοί – αυθόρμητα τον χειροκρότησαν. Γιατί έχω συνδέσει τον αμυντικό τρόπο παιγνιδιού με αυτή την ιστορία; Γιατί πρόκειται για μια στιγμή αλήθειας: κανείς, όταν παίζει κατενάτσιο, δεν περιμένει χειροκροτήματα, αλλά όποιος το κάνει καταθέτει στο γήπεδο πεποίθηση και πίστη – γνωρίζει πως μπορεί να χτικιάσει τον κόσμο, όμως έτσι και τα καταφέρει θα γυρίσει σπίτι περήφανος γιατί η επικίνδυνη αποστολή πέτυχε! Κι ο θαυμασμός των τρίτων; θα ρωτήσει κάποιος. Η απάντηση είναι παλιά και απλή: δεν μας ενδιαφέρει. Ποδόσφαιρο παίζουμε για να κερδίσουμε κι όχι για να χειροκροτούν οι θεατές: αν ζούσαμε για τα χειροκροτήματα θα κάναμε άλλη δουλειά. Είναι κυνισμός αυτό; Μπορεί. Όμως δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής και προπονητής στον κόσμο που να μην πιστεύει πως την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Η Μπάρτσα π.χ αγαπήθηκε από τους τρίτους γιατί κατέκτησε τα τρόπαια τα τελευταία χρόνια: πριν το 2005, μολονότι παρέμεινε συνεπής στην αγάπη της για το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, για τους τρίτους που τώρα τη λατρεύουν, οι παίκτες της ήταν οι looser της Ευρώπης. Ετσι δεν τους λέγαμε; Τι ζούμε αυτά τα χρόνια; Την εξέλιξη του ποδοσφαίρου ή για την ακρίβεια τον τρόπο που αυτό εξελίχτηκε. Η Μπαρτσελόνα από τον Κρόιφ κι έπειτα κατάφερε να παίξει ποδόσφαιρο της δεκαετίας του 50 με ταχύτητες του σήμερα: αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της. Από το μεγάλο Ολλανδό και τους επιγόνους του (Ράικαρντ, Τεν Κάτε φυσικά τον Πεπ Γκουαρντιόλα) ξανάγινε μόδα το 4-3-3 και ξεπατικώθηκαν τακτικές παραλλαγές και διατάξεις του ποδοσφαίρου του ΄50, όπως το WΜ (και όχι το 3-4-3, όπως κακώς λέγεται στην Ελλάδα) που προσπάθησε να παίξει η Μπάρτσα (και) την Τρίτη το βράδυ κόντρα στην Τσέλσι.