Ο παίκτης που κερδίζει μόνο πρωταθλήματα

Η μεταγραφή του Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς από τη Μίλαν στην Παρί ήταν το περασμένο καλοκαίρι μια από τις πιο αναμενόμενες κινήσεις στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η Παρί, έχοντας ξοδέψει του Σεϊχη Αλ Τανί από το Κατάρ τα λεφτά εδώ και δυο χρόνια, ήθελε και θέλει πρώτα από όλα να κατακτήσει το πρωτάθλημα Γαλλίας. Για να το κερδίσει, δηλαδή για να περάσει από διάφορες έδρες μικρομεσαίων ομάδων που την αντιμετωπίζουν ως φαβορί και παίζουν πολύ κλειστά απέναντί της, χρειάζονταν το Ζλάταν, που έχει πάρει το πρωτάθλημα με όποιο σύλλογο έχει αγωνιστεί.Αν θες να κερδίσεις ένα πρωτάθλημα, στο οποίο αντιμετωπίζεις ομάδες που σε περιμένουν, ο Ιμπρά είναι όπλο απόλυτο. Ηταν δεδομένο ότι ο τύπος θα κάνει τη διαφορά στο γαλλικό πρωτάθλημα – γιατί αυτό έχει μάθει να κάνει και στην Ολλανδία και κυρίως στην Ιταλία – στη Μπάρτσα η ομάδα συνολικά το ήξερε καλύτερα και από τον ίδιο! Τα χρήματα που οι Αραβες ξόδεψαν για αυτόν ήταν βέβαια πάρα πολλά. Όταν όμως τα έχεις και έχεις χάσει τον τίτλο από τη Μονπελιέ δεν τα κοιτάς.Οι δυο άνθρωποι που διαχειρίστηκαν το πορτοφόλι του ιδιοκτήτη της Παρί Σεν Ζερμέν, του βαθύπλουτου Αλ Τανί από το Κατάρ, δηλαδή ο προπονητής Κάρλο Αντσελότι και ο τεχνικός διευθυντής Λεονάρντο, προσπάθησαν και προσπαθούν στο Παρίσι να φτιάξουν μια ιταλική ομάδα που θα κατακτήσει το πρωτάθλημα Γαλλίας: επιλέγοντας τον Ιμπραϊμοβιτς πήγαν στα σίγουρα - η Παρί έχει ήδη τον τίτλο στο τσεπάκι. Αλλά ο ίδιος ο Ιμπρα γνωρίζει πως μόνο αν αποκλείσει τη Μπάρτσα θα γνωρίσει την απόλυτη καταξίωση – ακόμα κι αν δεν κατακτήσει το Τσάμπιονς λιγκ. Και για αυτό στο πρώτο ματς εναντίον των Καταλανών έκανε ίσως την καλύτερη εμφάνιση του φέτος: η συζήτηση ότι μπορεί μόνο να κερδίζει πρωταθλήματα, αλλά όχι και ευρωπαϊκές διοργανώσεις τον κάνει έξω φρενών! Είναι άδικη αυτή η συζήτηση; Θυμάμαι ότι πριν από πέντε (ή έξι χρόνια;) είχα γράψει ότι ο Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς θα γίνει ο Θεός του Καμπιονάτο, δηλαδή ο μακράν καλύτερος παίκτης του ιταλικού πρωταθλήματος στην εποχή της παρακμής του, γιατί συνδυάζει αρετές όσων το Καμπιονάτο το σημάδεψαν στην δεκαετία του 90, δηλαδή την εποχή που ήταν το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο! Ο Ιμπρα έχει την πλαστικότητα του Βαν Μπάστεν και τη νοοτροπία του νικητή του Γκούλιτ. Σκοράρει στα κρίσιμα όπως έκανε ο Βιάλι, είναι ηγετική φυσιογνωμία όπως ήταν ο Ματέους, τον λατρεύουν οι συμπαίκτες του όπως το Μαραντόνα – αλλά παρόλα αυτά η παρακμή του ιταλικού πρωταθλήματος χαρακτηρίζει την καριέρα του: δείχνει σχεδόν τέλειος ανάμεσα σε μέτριους. Πότε παρακμάζει ένα πρωτάθλημα;Όταν για τις μεγάλες του ομάδες η κατάκτησή του είναι ό,τι πιο σημαντικό, αφού οι πιθανότητες που έχουν για να διακριθούν σοβαρά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις γίνονται ολοένα και μικρότερες. Την τελευταία δεκαετία ιταλικές μεγάλες ομάδες έχουν κατακτήσει και το Τσάμπιονς λιγκ: όλες όμως γνωρίζουν πλέον ότι, όταν αυτό ξεκινάει, δεν συγκαταλέγονται μεταξύ των φαβορί για την κατάκτηση του: δεν είναι φαβορί, καλά καλά ούτε στο Γιουρόπα! Ο πρώτος και βασικός στόχος είναι το πρωτάθλημα κι ο άνθρωπος που το κέρδιζε λέγεται Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς.Το καλοκαίρι όταν η Παρί τον αγόρασε είχα γράψει ότι με την απόκτησή του κέρδισε και το πρωτάθλημα πριν αυτό ξεκινήσει! Η Παρί έχασε πέρυσι το πρωτάθλημα Γαλλίας μολονότι είχε καλύτερη ομάδα και από τη Μονπελιέ και από τη Λιλ: εννοώ ότι είχε περισσότερες λύσεις και πιο μεγάλο ρόστερ. Ο βασικός λόγος που το έχασε είναι ότι δεν είχε στη σύνθεσή της πρωταθλητές – ο καλύτερος της παίκτης, ο αεράτος Νενέ, χάθηκε στα ματς μακριά από το Παρίσι. Για να κάνεις πρωταθλητισμό θες πολλά: καλή άμυνα, ένα τουλάχιστον σκόρερ, δυνατή έδρα. Κυρίως όμως θες μια επίθεση που να βάζει πολλά γκολ κι αυτό το κατορθώνεις είτε αν έχεις ένα πολύ στιβαρό και οργανωμένο επιθετικό παιγνίδι, όπως είχε πέρυσι η Μπορούσια Ντόρτμουντ π.χ που κέρδισε τη Μπουντεσλίγκα χωρίς τα εκατομμύρια της Μπάγερν, ή αν έχεις ένα «μεγάλο μπαμπούλα», δηλαδή ένα ποδοσφαιριστή που με την παρουσία του προκαλεί πονοκέφαλους σε όσους είναι υποχρεωμένοι να τον αντιμετωπίσουν.Αυτό το ρόλο του «μεγάλου μπαμπούλα» στο ιταλικό πρωτάθλημα προηγουμένως και φέτος στο γαλλικό ο Ιμπρα τα τελευταία χρόνια τον παίζει τέλεια. Μόνο που χωρίς ευρωπαϊκές διακρίσεις, ο Ιμπραϊμοβιτς τρόμαζε μόνο τους αντιπάλους που είχε τις Κυριακές. Μακριά από το Καμπιονάτο φόβιζε λιγότερο.Αυτή τη στιγμή σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι δύσκολο να βρεις ένα καλύτερο εκπορθητή που να ανοίγει κλειστές άμυνες από το Σουηδό με το σέρβικο αίμα. Ο τύπος είναι ψηλός, αλλά και εξαιρετικός τεχνίτης, αργός αλλά μεγάλος μαχητής. Καλός με τη μπάλα, αλλά και ιδιοφυής: το γνωστό εφετινό του μαγικό γκολ με τη Σουηδία κόντρα στους Αγγλους είναι η απόδειξη ότι μπορεί να κάνει πολύ γρήγορα κάτι εξαιρετικά δύσκολο σε λίγα τετραγωνικά. Ο Ιμπρα δεν είναι φουνταριστός: είναι ένας ψηλός, αργός με τη μπάλα, αλλά σούπερ τεχνίτης που παίζει «ψευτοφόρ» σαν το Μέσι, αλλά με άλλου τύπου αρετές. Μπορεί να γεμίζει την περιοχή, αλλά συνηθίζει να βγαίνει μακριά από αυτή και να ξεκινάει τις επιθέσεις σαν να πρόκειται για «δεκάρι». Φυσικά έχει κι άλλα πολλά. Είναι τσαμπουκάς και νευρικός, εξωστρεφής, ασυμβίβαστος με την ήττα από χειρότερο αντίπαλο και πάντα ηγέτης -  μου δίνει συχνά την εντύπωση ότι δεν λυπάται τον χειρότερο και μπορεί να τον καταστρέψει κάνοντας επίδειξη δεξιοτεχνίας. Αλλά προσοχή: όλα αυτά ο Ζλάταν τα κάνει συνήθως σε ματς μικρής αγωνιστικής έντασης, εκεί όπου το πρέσινγκ είναι λιγότερο και οι αντίπαλοι αφήνουν στην ομάδα του Ζλάταν τη μπάλα και τον περιμένουν κι αυτή και αυτόν.Στα εθνικά πρωταθλήματα που ο Ζλάταν έπαιξε (και στην Ολλανδία και στην Ισπανία και φυσικά στην Ιταλία) η διαφορά του δυνατού από τον αδύνατο είναι πάντα μεγάλη. Στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις όπου οι ομάδες του (οι διάφορες Μίλαν, Ιντερ, Γιούβε, Αγιαξ – ακόμα και η Μπαρτσελόνα) είχαν αντιπάλους λιγότερο του χεριού τους (μετά από τα ματς της πρώτης φάσης) η δική του προσφορά ήταν σχεδόν πάντα μικρότερη. Επαιζε λίγο: η μπάλα έφτανε σε αυτόν δύσκολα – στην Μπάρτσα δεν ήταν καν το πρώτο βιολί κι έπρεπε να περιμένει τη σειρά του για να ανέβει στο πάλκο. Η διαφορά των γκολ που σημειώνει σε εθνικά πρωταθλήματα και ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι εντυπωσιακή. Με τον Αγιαξ είχε 35 στο πρωτάθλημα και 7 στην Ευρώπη σε τέσσερα χρόνια. Με τη Γιούβε 23 και 3 σε δυο. Με την Ιντερ 57 (!) και μόλις 6 κι όταν έφυγε η Ιντερ κέρδισε το Τσάμπιονς λιγκ. Με τη Μίλαν 42 και μόλις 5. Με τη Μπάρτσα 16 στο πρωτάθλημα  και 3 στα υπόλοιπα. Συχνά λέμε πως υπάρχουν ομάδες που για αυτές είναι ευκολότερο το πρωτάθλημα και άλλες που λόγω ιστορίας και φανέλας διακρίνονται εύκολα στην Ευρώπη. Ο Ζλάταν κινδυνεύει να περάσει στην ιστορία ως ένας παίκτης που κάνει μόνο για ματς πρωταθλήματος, εκτός αν αυτή τη φορά πάρει την Παρί από το χέρι και κάνει κόντρα στην πληγωμένη Μπάρτσα την υπέρβαση. Και της ομάδας του αλλά κυρίως της δική του καριέρας.