Μην φοβάστε τίποτα - Είμαστε πρόσφυγες, είμαστε ΑΕΚ ρε.

Θα 'θελα να κλάψω, να ξεσπάσω μα δεν μπορώ. Είναι τόσο μεγάλη η στεναχώρια, τόσο μεγάλη η κρίση πανικού που δεν με αφήνει να κάνω ούτε καν αυτό. Κοίταξα έξω. Στο άπειρο. Σκεφτόμουνα πόσο την αγαπώ. Έφερνα πίσω θύμησες από τα παιδικά μου χρόνια. Στην μαυρόασπρη τηλεόραση με τον Τάσο να εκτελεί στην παγωμένη Μόσχα την Δυναμό στο τελευταίο λεπτό της παράτασης. Θυμήθηκα τον πανηγυρισμό στην αγκαλιά του πατέρα μου. Για την ΑΕΚΑΡΑ μας.Ήταν τόσο ζεστή η αγκαλιά του όταν έπεφτα πάνω της για να γιορτάσουμε μαζί για το έντονο αυτό κομμάτι της οικογένειας μας. Είναι αλήθεια ότι είμαι από τους ευλογημένους λόγω καταγωγής. Μεγαλώνοντας και ακούγοντας στα αγνά, ανυποψίαστα και αφελή παιδικά μου χρόνια για την πιο όμορφη πόλη στον κόσμο, συνέδεσα την ΑΕΚ με την ρίζα μου και την οικογένεια μου. Έμαθα, συνειδητοποίησα ότι πέρα από τον μπαμπά και τη μαμά, τον παππού που δάκρυζε όταν άκουγε τα τρία μαγικά γράμματα, υπήρχε στην οικογένεια μας και αυτή. Η ΑΕΚ. Πάντα ένιωθα ότι είχε την ανάγκη της αγάπης μας, της συνεχούς παρουσίας και πάντα ένιωθα ότι πρόδιδα τα ιδανικά και τα πιστεύω μου όταν για κάποιους λόγους πάνω από την θέληση μου, δεν κατάφερνα να βρεθώ κοντά της.Όπως και να έχει μετά το πέρασμα τόσων χρόνων και μετά από συνταρακτικές ανατροπές στην ζωή μου (όπως συμβαίνει στις ζωές όλων.) το συναίσθημα παραμένει το ίδιο με εκείνη την παιδική,ακατέργαστη μα και αδιαπραγμάτευτη ταυτόχρονα,αγάπη για την ΑΕΚ. Είναι αδιαμφισβήτητα το πιο ρομαντικό πράγμα σε τούτη την ζωή.Έμαθα την ΑΕΚ - είναι αλήθεια - μέσα από το δάκρυ του παππού μου, παλιός αθλητής της Ένωσης και μέλος της πρώτης ομάδας βόλεϊ του Δικεφάλου. Περίμενα μικρός πως και πώς να μεγαλώσω για να μπορέσω να σύρω τα αναπηρικό του καροτσάκι και να πάμε να την δούμε εκεί κοντά που έμενε, στη Νέα Σμύρνη. Του το είχα υποσχεθεί. Ζούσα για αυτό. Δεν πρόλαβα. Έμενα μόνο με την εικόνα του δακρυσμένου προσώπου του όταν άκουγε από εκείνο το παλιό τρανζιστοράκι ότι η ΑΕΚ έβαζε γκολ. Τι δεν θα έδινα για να κρατούσα έστω και για ένα δευτερόλεπτο ξανά στα χέρια μου εκείνο το τρανζίστορ με την χαλασμένη κεραία που «μίλαγε» για την ΑΕΚ κάθε Κυριακή. Αν είχα λεφτά και μου έλεγε κάποιος ότι το βρήκε, το εντόπισε κάπου - αυτό το δικό μας τρανζίστορ - το μαύρο με το ασημένιο πλαίσιο, θα τα έδινα όλα χωρίς δεύτερη σκέψη για να το πάρω πίσω.Δεν θα γράψω για την σκανδαλώδη εύνοια κάποιων, αυτά τα ξέρουμε για αυτό και είμαστε ΑΕΚ. Ούτε θα σχολιάσω την με μεγάλη ευκολία εξαγγελία του αγωνιστικού θανάτου της ιστορικότερης ομάδας αυτού του τόπου. Αυτά θα τα διαβάσετε, είμαι σίγουρος αλλού. Σήμερα θα σας πω τι θυμάμαι από το πρώτο φτερούγισμα του Δικεφάλου. Σαν όνειρο - καλοσχεδιασμένο, καλογραμμένο στην ταινία της ζωής μας εμφανίζεται πάντα το σύμβολο αυτό. Σύμβολο με έννοιες διαφορετικές, μοναδικές. Μου έλεγε ο παππούς ότι το ένα κεφάλι το έχει για να βλέπει και το άλλο για να κοιτάζει τους κλέφτες που ζηλεύουν την χάρη και την αξιοπρέπεια του αετού. Έπειτα, χρόνια μετά, διάβασα ότι το ένα κεφάλι κοιτάζει στην Ανατολή και το άλλο σ