Μια μάχη, ένας έρωτας…

Το ματς της ΑΕΚ με τον ΠΑΣ μπορεί να αποδειχτεί το σημαντικότερο στη χρονιά της ΑΕΚ. Ο ΠΑΣ έχει καλή ομάδα και ξέρει να χτυπάει φαρμακερά στις αντεπιθέσεις. Η ΑΕΚ σπατάλησε το γρήγορο γκολ, έχασε πέναλτι, έχασε δυο παίκτες που αποχώρησαν τραυματίες, είχε πάλι στο δεύτερο ημίχρονο απόδοσή που μπορεί να χαρακτηριστεί επιεικώς μέτρια: το κοκτέιλ της βραδιάς ήταν θανατηφόρο, αλλά η ΑΕΚ κέρδισε. Γιατί; Γιατί είναι η ΑΕΚ, δηλαδή μια μεγάλη ομάδα. Και ως μεγάλη ομάδα έχει κόσμο που της συμπαραστάθηκε στη διάρκεια του ματς με τρόπο συγκινητικό, ενθαρρύνοντας την ακριβώς τη στιγμή που ήταν έτοιμη να αρχίσει να φοβάται.    Ακούω πολλούς φίλους ενωσίτες να μου λένε ότι η ομάδα που παρακολουθούν φέτος δεν είναι η ΑΕΚ που γνώρισαν – αντιλέγω λέγοντας ότι η ΑΕΚ είναι πάντα η ΑΕΚ και η τωρινή αγωνιστική της φάση δεν έχει να κάνει με την ιστορία της. Η ΑΕΚ ζει μια περίοδο φθοράς και κρίσης: για να βγει δυνατή – δυνατότερη ίσως από ποτέ - χρειάζεται πρώτα από όλα να μην την εγκαταλείψει ο κόσμος της. Αν ο κόσμος της σταθεί, όλο αυτό που θα ζήσει φέτος - και ίσως και για κανα δυο χρόνια ακόμα αν χρειαστεί – θα είναι μια παρένθεση σε μια ιστορία πολλών δεκαετιών. Αν ο κόσμος λυγίσει, τα χειρότερα έρχονται. Οπότε όποιος γκρινιάζει για τη δυναμικότητα της ομάδας, τις δυσκολίες της και τα χτυποκάρδια που μονίμως προσφέρει, ας το ξανασκεφτεί κι ας κοιτάξει αυτά να τα αγαπήσει. Όχι μόνο γιατί έτσι θα ανακαλύψει μια διάσταση του ποδοσφαίρου πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά και γιατί θα βρει τη δύναμη ν΄ αγαπήσει ακόμα πιο πολύ την ομάδα που τον έχει τόσο ανάγκη.Η εφετινή ΑΕΚ, όπως και ο Αρης που βρίσκεται σε μια κατάσταση ανάλογη, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζεται ως μια ιστορία ερωτική – το είδος του καταραμένου έρωτα από τον οποίο δεν μπορείς να ξεμπλέξεις, που συχνά σε απογοητεύει, αλλά την ίδια στιγμή σε απογειώνει – μοιάζοντας συνήθως στα μάτια των τρίτων ακατανόητος. Εχω αγαπήσει ομάδες στη ζωή μου που στόχος ήταν η παραμονή στην κατηγορία, όπως ακριβώς έχω αγαπήσει και γυναίκες χωρίς ποτέ να καταλάβω το λόγο και σε πείσμα όλων όσων μου έλεγαν ν ανοίξω τα μάτια μου. Ναι, η χρονιά είναι μαρτύριο και κάθε ματς πολλές φορές μοιάζει σαν μικρός τιτανικός, αφού δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε είναι σου λέω πανικός. Αλλά λίγα πράγματα συγκρίνονται με την χαρά που σου δίνει ένα αποτέλεσμα σε τέτοιες συνθήκες:το συναίσθημα της αγαλλίασης, όταν τελικά έρχεται, γλυκαίνει χιλιάδες πίκρες, σβήνει θλίψεις, σ αναγκάζει να αφήσεις πίσω τις κατάρες που χεις ρίξει – σχεδόν ντρέπεσαι για αυτές. Ένα γκολ του Σταματή, ακατανόητο τόσο ώστε καλά καλά δεν έχεις καταλάβει πως μπήκε, προσφέρει ένα συναίσθημα λύτρωσης που μέχρι πέρυσι δεν ήξερες ότι υπάρχει. Οι θρίαμβοι διεξάγονται συνήθως σε μια ατμόσφαιρα αποχαυνωτικής συλλογικότητας, είναι πανηγύρια μεθυστικά στα οποία συμμετέχουν γνωστοί και άγνωστοι, σχετικοί και άσχετοι.Η πορεία προς τη σωτηρία, κυριολεκτικά και μεταφορικά, είναι πάντα ένα μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις μόνος: εσύ κι αυτή η τιμωρία που λέγεται αγάπη σου. Ο,τι συμβαίνει φέτος είναι