Μια Super League που μας κάνει να χαμογελούμε

Το διήμερο στη Σμύρνη ολοκληρώθηκε με πανηγυρισμούς, αφού η Ελλάδα επέστρεψε στη Super League του ευρωπαϊκού στίβου. Ας μην γελιόμαστε, με τις 12 ομάδες που συμμετείχαν στους αγώνες της Α` κατηγορίας, θα ήταν αποτυχία αν δεν τα κατάφερναν τα παιδιά. Αλλά πραγματικά, ποιος θα τολμούσε να τους πει το οτιδήποτε αν δεν έπαιρναν την πρόκριση; Θα ήταν μάλλον ανούσιο και κουραστικό να μπούμε σε λεπτομέρειες για την οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα. Ολοι (πρέπει να) ξέρουμε σε τι κατάσταση βρίσκεται...Από τα παιδιά που ταξίδεψαν στην Τουρκία για να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα και να την ξαναφέρουν στα σαλόνια του ευρωπαϊκού στίβου, πόσα άραγε μπορούν να... εξαργυρώσουν την περηφάνια τους;Γιατί ας μην γελιόμαστε. Οι οικονομικές απολαβές για έναν αθλητή αποτελούν, πέρα από μία ένδειξη επιβράβευσης, και το μέσο για τον βιοπορισμό του.Στην Ελλάδα του 2011, όμως, μόλις επτά χρόνια μετά το 2004 και το... ό,τι έγινε τότε, οι όροι βιοπορισμός και αθλητής του στίβου δεν θα ήταν σωστό να μπαίνουν στην ίδια πρόταση.Οπως και η λέξη βιοπορισμός με τους αθλητές ΟΛΩΝ των αθλημάτων στην Ελλάδα, εκτός -ίσως- από αυτούς των πρώτων κατηγοριών στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Λες και ο αθλητισμός είναι μόνο το 11x11 και το 5x5 στα... σαλόνια των εγχώριων πρωταθλημάτων.Η εικόνα εγκατάλειψης από το κράτος που επικρατεί σε όλες τις ομοσπονδίες, σε πλήρη αντίθεση με όσα έβλεπαν -και δεν πίστευαν- τα μάτια μας πριν από μια δεκαετία, είναι απλά τραγική.Η πλειοψηφία των αθλητών, πλέον, προπονούνται, μοχθούν και αγωνίζονται με δικά τους μέσα και δικά τους έξοδα. Για την πάρτη τους και για τους εαυτούς τους. Και όσο αντέξουν...