Λέβινγκστον: Τα καλύτερά μου χρόνια...

Το Sport.gr βάζει τον Κλιφ Λέβινγκστον στη... μηχανή του χρόνου. Ο αμερικανός θυμάται τη θητεία του στον ΠΑΟΚ, το... κάρφωμα στα μούτρα του "γίγαντα" Μουρεσάν, τα ντέρμπι με τον Αρη, τον τρελό-Ιακοπίνι της Μπενετόν και χωρίς δισταγμό λέει πως "εδώ έζησα από τα καλύτερά μου χρόνια".Φορούσε ανοιχτό τζιν παντελόνι αδιευκρίνιστου μεγέθους. Ένα μακρύ λευκό πουκάμισο πολλών ΧΧ κι όπως συνηθίσει η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών, το τελευταίο κουμπί του πουκαμίσου ήταν κουμπωμένο. Λόγω των περιττών κιλών, το άλλοτε... τριγωνικό πρόσωπό του, έδειχνε στρογγυλοποιημένο. Τα γυαλιά - μυωπίας και όχι... πρεσβυωπίας - που φορούσε, μάλλον ήταν μικρά για να καλύψουν τον ορίζοντα των ματιών του. Τα μάτια του (ωστόσο) έβγαζαν την ίδια φλόγα και το μυαλό του δούλευε σε χιλιάδες στροφές. Κυρίες και κύριοι... Ο Κλιφ Λέβινγκστον.Καταρχήν, είναι αναγκαίο να ευχαριστήσουμε τον Σύνδεσμο Βετεράνων Καλαθοσφαιριστών Ελλάδας, το Επαγγελματικό Επιμελητήριο και γενικότερα, όλους όσοι έβαλαν ένα λιθαράκι για να γίνει αυτό το reunion. Διαφορετικά και η. .. αφεντιά μας, δεν θα είχε τη δυνατότητα να δει από κοντά όλους αυτούς τους αστέρες, να μοιραστεί τις εμπειρίες τους, να γελάσει με τα αστεία τους και με τα περιστατικά που εξιστόρησαν. Ηταν τόσο όμορφα, ο καθένας νόμιζε ότι ήταν στον Παράδεισο. Ετσι ένιωθε και ο Λέβινγκστον. Μαζί με την οικογένειά του, έφθασε στη Θεσσαλονίκη για να θυμηθεί τα παλιά. Δεν μας διευκρίνισε αν στη διαδρομή άκουγε Μπάρμπαρα Στρέιζαντ και το κομμάτι  «the way we were». To single της ομότιτλης ταινίας στην οποία πρωταγωνίστησε η ίδια μαζί με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Στην Ελλάδα το «the way we were», μεταλλάχθηκε στον τίτλο «τα καλύτερά μας χρόνια». Το βέβαιο είναι ότι ο άλλοτε (δις) πρωταθλητής ΝΒΑ, έζησε στη Θεσσαλονίκη (μερικά) από τα καλύτερά του χρόνια.Από το καλοκαίρι του 1992, έως και σήμερα, μεσολάβησαν 20 χρόνια και κάτι μήνες. «Θυμάμαι ότι ήταν στο Σαντιάγκο Καλιφόρνια, στο σπίτι μου, όταν μου τηλεφώνησαν και μου πρότειναν να έρθω στην Ελλάδα και στον ΠΑΟΚ. Στην αρχή το απέρριψα», είπε. «No shit», που λένε και οι Αμερικάνοι. «Αρχικά δεν ήθελα να έρθω. Ηθελα να παραμείνω στο ΝΒΑ. Τα λεφτά ήταν καλά. Μετά το ξανασκέφτηκα. Όχι λόγω των χρημάτων, αλλά επειδή ανέκαθεν είχα στο μυαλό μου, να γνωρίσω διαφορετικούς πολιτισμούς, μπασκετικής κουλτούρας. Κι έτσι, ήρθα», θυμήθηκε. Όταν πάτησε το πόδι του στη Θεσσαλονίκη, για πρώτη φορά, δεν πίστευε στα μάτια του. «Those came for me? They don't even know me», είπε στους ανθρώπους του ΠΑΟΚ. «Ηταν κάτι φανταστικό. Ρώτησα. «αυτοί ήρθαν για μένα; Ούτε που με ξέρουν». Ηταν μια πρωτόγνωρη αποθέωση για μένα. Ετρεχαν στους δρόμους, δεν με άφηναν να μπω στο αυτοκίνητο. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τη τρέλα που είχαν για το μπάσκετ και σκέφτηκα ότι «φίλε, ήρθες στο κατάλληλο μέρος».Εκείνη την αγωνιστική περίοδο (1992-93), ο ΠΑΟΚ κατάφερε με έναν μοναδικό τρόπο να αδικήσει τον εαυτό του. Διέθετε την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης και επί τούτου δεν χωρούσε (ούτε χωράει) αμφιβολία. Κατάφερε όμως να χάσει: Το πρωτάθλημα Ε