Κάτι για τον μονίμως ερωτευμένο Ρεχάγκελ...

Αν ήταν ακόμα ο Ρεχάγκελ στην Ελλάδα θα του πετάγαμε γιαούρτια. Είναι Γερμανός (και επομένως εχθρός), μέρος του συστήματος (αφού πρόσφερε χαρά στον κόσμο), πήρε πολλά λεφτά (από μας τα έφαγε…), δεν δέχτηκε την ελληνική υπηκοότητα (άρα είναι προδότης). Ευτυχώς ο άνθρωπος έφυγε γλυτώνοντας την υστερία μας που είναι σύμπτωμα της κρίσεις και όχι πρόβλημα της χώρας – πάντοτε και παντού, όπου υπήρξαν κρίσεις οικονομικές, έτσι συνέβη. Δεν μου έκανε εντύπωση που ο Οτο ξεκίνησε το ( πέμπτο; έκτο; έβδομο;) κεφάλαιο της καριέρας του με νίκη (έστω στο δεύτερο παιχνίδι), βοηθώντας αμέσως την παραπαίουσα Χέρτα να ανέβει σε ασφαλέστερες ζώνες της βαθμολογίας της Μπουντεσλίγκα. Όλοι οι παίκτες που δούλεψαν με τον Ρεχάγκελ στη δεκαετή παρουσία του στην Εθνική έχουν να λένε για την ικανότητα του στο ψυχολογικό ντοπάρισμα. Μολονότι ο Οτο δεν έμαθε παρά ελάχιστες λέξεις στα ελληνικά και παρόλο που όλες οι ομιλίες του γίνονταν στα γερμανικά -με τον Τοπαλίδη συνήθως να μεταφράζει ό,τι προλάβαινε και όχι ακριβώς όσα ο κόουτς έλεγε- οι παίκτες τον παρακολουθούσαν και πορώνονταν κυρίως από το πάθος του.Ενας από τους μόνιμους σχεδόν συνοδούς της ομάδας, ο Θόδωρος Θεοδωρίδης, έλεγε ότι οι ομιλίες του Οτο ήταν σαν θεατρικά μονόπρακτα στα οποία το τι έλεγε είχε ελάχιστη σημασία - μαγνήτιζαν τόσο το ακροατήριο οι εκρήξεις του που μετά ήθελες να σκοτωθείς για χάρη του!Υπάρχει μια κλασσική ιστορία που κυκλοφορούσε για χρόνια μεταξύ των ανθρώπων της Εθνικής. Στην Πορτογαλία, πριν από το ματς με τη Γαλλία, ο Οτο μίλησε στους παίκτες για τη μεγάλη και απροσδόκητη νίκη του Μοχάμεντ Αλι κόντρα στο Σόνι Λίστον – ήταν τόσο εκφραστικός που άρχισε να μιμείται τις κινήσεις των δυο μποξέρ ρίχνοντας γροθιές στον αέρα. Κάποιοι παίκτες, πορωμένοι μέχρι εκεί που δεν πάει, άρχισαν κι αυτοί να κάνουν το ίδιο – με το Γιώργο Καραγκούνη να μοιράζει γροθιές δεξιά κι αριστερά σε φροντιστές και συμπαίκτες! Μιλάμε για κανονικές σκηνές από το Fight club.Είναι μεγάλος και ξεπερασμένος ο Ρεχάγκελ; Δεν το νομίζω για ένα απλό λόγο: σε όλο το διάστημα της παρουσία του στην Ελλάδα κανείς δεν τον αποκάλεσε ποτέ «γέρο Οτο» ή έστω «παππού». Δεν νομίζω πως αυτό είναι τυχαίο: βλέποντας τον, ακμαίο, μαχητικό, παθιασμένο, δεν μπορείς να τον αποκαλέσεις έτσι. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μέσα στη γκρίνια και που είναι γέροι ήδη στα 30 τους.Ανησυχούν για το τι σύνταξη θα πάρουν, τους φταίει τα αφεντικό, σου μιλάνε για τα χρόνια τους στο στρατό ή στο πανεπιστήμιο σαν να έχουν περάσει από τότε αιώνες: οι πιο πολλοί είναι νεόγεροι και για αυτό χαίρονται. Υπάρχουν επίσης άλλοι, που πριν γίνουν σαράντα χρονών διηγούνται ιστορίες από τα νιάτα τους, που μιλάνε για τα παιδιά τους με άγχος, που αποκαλούν τη γυναίκα τους «κυρά»: κι αυτοί προπονούνται για να γίνουν γέροι από τη μέρα που γεννήθηκαν.Ο Ρεχάγκελ είναι στον αντίποδα – ο χρόνος πάνω του έχει σταματήσει κι όχι γιατί νεανίζει σαν ξεμωραμένος παππούς, αλλά γιατί το πάθος του για τη ζωή τον ανανεώνει. Η σχέση του π.χ με τη γυναίκα του είναι απόδειξη μιας παρατεταμένης εφηβ