Η τέχνη και η τσαπατσουλιά

Τις προηγούμενες μέρες έγινε μεγάλη συζήτηση για τις πωλήσεις του Δημήτρη Παπανικολάου από τον μπασκετικό Ολυμπιακό στη μπασκετική Μπαρτσελόνα και του Ορέστη Καρνέζη, που η Ουντινέζε αγόρασε από τον ΠΑΟ και τον έδωσε δανεικό στην Γρανάδα. Κάτι στο οποίο όλοι συμφωνούμε είναι ότι οι ομάδες μας πρέπει να μάθουν και να πουλάνε. Μόνο που άλλο είναι το «ξέρω και πουλάω» και άλλο «το πουλάω όταν και εφόσον εμφανιστεί κάποιος και μου δώσει χρήματα». Στις περιπτώσεις των δικών μας ομάδων έχω την υποψία ότι έχει συμβεί το δεύτερο.  Λατρεύω τα παραδείγματα γιατί κάνουν τις συζητήσεις χρήσιμες: η σκέτη θεωρεία με χαλάει. Αν υπάρχει μια ομάδα που ξέρει αποδεδειγμένα να πουλάει αυτή είναι χωρίς αμφιβολία η Πόρτο. Οποιος αναφέρεται στην Πόρτο θυμάται πάντα ότι έχει εισπράξει του κόσμου τα χρήματα από παίκτες που πριν τους αποκτήσει λίγοι γνώριζαν και ότι μολονότι το κάνει παραμένει ανταγωνιστική – πολλοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι είναι ανταγωνιστική ακριβώς γιατί πουλάει. Θα θυμίσω μερικές περιπτώσεις που την έκαναν παγκόσμιο παράδειγμα:-Ο Ρικάρντο Καρβάλιο έφτασε στην πρώτη ομάδα ξεκινώντας από τις ακαδημίες της Πόρτο. Το καλοκαίρι του 2004 ο Πορτογάλος αμυντικός πουλήθηκε στην Τσέλσι έναντι περίπου 27 εκατ. ευρώ. Το ίδιο καλοκαίρι η Πόρτο απέκτησε τον Πέπε. Πλήρωσε ένα εκατ. ευρώ και έδωσε τρεις παίκτες στη Μαρίτιμο. Τρία χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 2007, η Ρεάλ Μαδρίτης πλήρωσε 30 εκατ. ευρώ στην πορτογαλική ομάδα για την απόκτηση του διεθνούς αμυντικού. Στο μεταξύ επέστρεψε από τους δανεισμούς του και μονιμοποιήθηκε ο Μπρούνο Αλβες. Που με τη σειρά του πωλήθηκε στη Ζενίθ 22 εκατ ευρώ τον Αύγουστο του 2010. -Ένα χρόνο πριν την πώληση του Καρβάλιο, το 2003, η Πόρτο είχε αποκτήσει τον Ζοσέ Μποσίνγκουα. Δεν είχε πληρώσει ούτε ένα εκατ. ευρώ: μέσα σε πέντε χρόνια η τιμή του παίκτη από τις 870 χιλιάδες ανέβηκε στα 20 εκατ. ευρώ – τόσα αγοράστηκε από την Τσέλσι. Το 2004, παρότι καλυμμένη στη θέση του δεξιού μπακ, η Πόρτο απέκτησε πριν την έναρξη του Euro, το Γιούρκα Σεϊταρίδη για 3 εκατ. ευρώ από τον Παναθηναϊκό. Ενα χρόνο μετά ο Έλληνας δεξιός μπακ πωλήθηκε 10 εκατ. ευρώ στη Ντιναμό Μόσχας.-Το 1999 η Πόρτο απέκτησε έναντι 8 εκατ. ευρώ από τη Σαλγκέιρος τον Ντέκο που δεν είχε καταφέρει να καθιερωθεί στην Μπενφίκα: το ποσό κρίθηκε απίστευτα μεγάλο για τα μέτρα της ομάδας. Ομως ο Βραζιλιάνος εντυπωσίασε στο Οπόρτο και η Μπαρτσελόνα πλήρωσε το καλοκαίρι  του 2004 21 εκατ. ευρώ για την αγορά του!Εκείνο το ίδιο καλοκαίρι η Πόρτο απέκτησε ως ελεύθερο από τη Μποαβίστα τον Ραούλ Μεϊρέλες με τον οποίο είχε συμφωνήσει ένα χρόνο πριν, χωρίς κανείς τρίτος να το γνωρίζει. Έξι χρόνια μετά η Λίβερπουλ πλήρωσε περίπου 11,5 εκατ. ευρώ για να τον κάνει δικό της. Το καλοκαίρι του 2004, στα πλαίσια της πώλησης του Ντέκο, με ένα ποσό της τάξης των 5 εκατ. ευρώ αποκτήθηκε από την Μπαρτσελόνα ο Κουαρέσμα. Τέσσερα χρόνια μετά η Πόρτο τον πούλησε στην Ίντερ εισπράττοντας τα τετραπλάσια, δηλαδή κάτι παραπάνω από 20 εκατ. ευρώ. -Είναι γνωστό ότι το τρομερό σκάουτινγκ της Πόρτο αξιολόγησε σωστά τις δυνατότητες παίκτών όπως ο Αντερσον (που ήταν στη Γκρέμιο), ο Λισάντρο Λόπεζ (που αγωνίζονταν στη Ρασίγκ Κλουμπ), ο Αλι Σισοκό (αναπληρωματικός (!) στη Σετουμπάλ), φυσικά ο Χουλκ (που έπαιζε στην Ιαπωνία αλλά ανήκε στην Ρεντίστας της Ουρουγουάης). Είναι λιγότερο γνωστό πως αυτοί οι παίκτες – στοιχήματα πληρώθηκαν και σοβαρά χρήματα: για τον Αντερσον δόθηκαν για τον Λόπεζ 3,5, για τον Λούτσο Γκονζάλες κάποτε 9 στην Ρίβερ, για τον Φαλκάο κάποτε 5 επίσης στη Ρίβερ και για τον Χουλκ συνολικά 19, αφού οι Ουρουγουανοί πούλησαν με 5,5 το 50% των δικαιωμάτων του και τη δεύτερη χρονιά χόρεψαν τον Ντα Κόστα στο ταψί, παίρνοντας του άλλα 13,5! Φυσικά στο τέλος γέλασε αυτός βάζοντας τη Ζενίθ να του πληρώσει αυτά που ξόδεψε επι 3! Εκανα όλο αυτό τον κάπως κουραστικό απολογισμό εκατομμυρίων για να κάνω κατανοητά τρία πράγματα: α) η Πόρτο προετοιμάζει και χτίζει τις πωλήσεις της, δηλαδή δίνει τον Καρβάλιο έχοντας ήδη εντοπίσει τον Πέπε, πουλάει το Ντέκο όταν έχει κλείσει τον Κουαρέσμα και τον Μεϊρέλες, παίρνει τον Σεϊταρίδη γνωρίζοντας ότι η παρουσία του θα ανεβάσει ψηλά και την τιμή του Μποσίνγκουα κτλβ) η Πόρο πουλάει ακριβά αλλά και αγοράζει ακριβά ή για να το πω αλλιώς τολμάει να βάλει δύσκολα στοιχήματα. Δεν υπάρχουν πολλές ευρωπαϊκές ομάδες έτοιμες να δώσουν π.χ 6,5 εκατ ευρώ για ένα 18χρονο της Γκρέμιο ούτε φυσικά να πληρώσουν 5,5 για το 50% ενός Βραζιλιάνου που παίζει στην Ιαπωνία και γ) η Πόρτο ξέρει το χρόνο που πρέπει να πουλήσει ένα παίκτη και το κάνει όταν κρίνει ότι η αξία του είναι στο ταβάνι. Οι πιο πολλοί από τους παίκτες που πουλάει φέρνουν χρήματα μόνο στα δικά της ταμεία: η περίπτωση του Φαλκάο π.χ είναι μια ωραία εξαίρεση. Αν έκανα αυτές τις αντιπαραθέσεις είναι για να δείτε τη διαφορά με τις περιπτώσεις των δικών μας ομάδων. Αν στην Πόρτο πουλούσαν τον Καρνέζη 750 χιλιάδες θα αυτοκτονούσαν: το ποσό είναι εξωπραγματικά μικρό για την αξία του ποδοσφαιριστή. Μικρό είναι και το ποσό του 1,5 εκ ευρώ που πήρε ο Ολυμπιακός για τον Παπανικολάου: είχε πληρώσει 800 χιλιάδες στον Αρη για να τον αποκτήσει και συνολικά του έδωσε πάνω απο ένα εκατομμύριο στην τετραετία που τον είχε μαζί του! Ακόμα χειρότερα δεν είχε φροντίσει να έχει εντοπίσει κάποιον αντικαταστάτη του: το 1,5 εκατ ευρώ μπορεί να χαθεί στην αναζήτηση του επόμενου. Πουλάω δε σημαίνει «βγάζω ένα παίκτη στο σφυρί κι όσα πήρα», ούτε σημαίνει «δέχομαι την πρώτη πρόταση που θα μου φέρει ο αντζέντης για να μην συγκρουστώ με τον παίκτη». Πουλάς καλά, όταν ορίζεις το παιγνίδι και βάζεις εσύ τους όρους και φυσικά όταν έχεις προγραμματίσει και την πώληση, αλλά και την αντικατάσταση του παίκτη. Και φυσικά πουλάς καλά όταν, παρά τις αποχωρήσεις, παραμένεις αγωνιστικά αξιόπιστος και συνεχίζεις να κρατάς τα πρωτεία. Τότε ναι, οι κινήσεις σου είναι σωστές και η ικανότητα σου άξια σεβασμού…