Η επιστροφή του ΠΑΟΚ

Η είδηση της πέμπτης αγωνιστικής του ελληνικού πρωταθλήματος είναι η επιστροφή του ΠΑΟΚ. Εννοώ ότι στο ντέρμπι της Θεσσαλονίκης εγώ ξαναείδα τον ΠΑΟΚ που γνωρίζω από πιτσιρικάς και δεν το λέω αυτό γιατί ο Δικέφαλος κέρδισε τον Αρη, αλλά γιατί μετά από χρόνια τον είδα επιτέλους να αντιμετωπίζει ένα αντίπαλο στην Τούμπα όπως οφείλει να το κάνει, δηλαδή σηκώνοντας το βάρος της υποχρέωσης να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας με σκοπό όχι τη νίκη, αλλά το θρίαμβο.Για αυτό ήταν πάντα μεγάλη ομάδα ο ΠΑΟΚ: όχι γιατί κέρδιζε τίτλους (δεν έχει κερδίσει και πολλούς…), αλλά γιατί όποιος κατέβαινε στην Τούμπα για να τον αντιμετωπίσει τον έτρεμε. Ολοι γνώριζαν πως εκεί μέσα το λαχείο μπορεί να λήξει ψηλά.Θυμάμαι πριν από χρόνια πολλούς καυγάδες με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ – κυρίως διαδυκτιακούς. Στα χρόνια του Φερνάντο Σάντος η αλήθεια είναι ότι ο ΠΑΟΚ είχε μια δυο καλές χρονιές – αν όχι και περισσότερες. Προ τριετίας π.χ διεκδίκησε το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό και πήρε από τον Ολυμπιακό στα πλέι οφς τη δεύτερη θέση και το δικαίωμα συμμετοχής στο Τσάμπιονς λιγκ: αν στεκόσουν στο τελικό αποτέλεσμα, κακό βαθμό δεν του έβαζες, αλλά σε όλη εκείνη την περιπέτεια δεν ήταν πρωταγωνιστής ο ΠΑΟΚ αλλά μια ομάδα που φορούσε τις εμφανίσεις του χωρίς όμως να έχει την ψυχή του. Μια σειρά καλών παικτών δεν σε κάνουν ΠΑΟΚ: ΠΑΟΚ σε κάνει η πρέπουσα νοοτροπία και η δύναμη να σηκώσεις την απαίτηση της εξέδρας για θριάμβους – έστω της μίας βραδιάς.Θυμάμαι ότι και επί Σάντος υπήρξαν μια-δυο νίκες μεγάλες σε ντέρμπι με τον Αρη, αλλά είχαν πολύ βοήθεια από τη διαιτησία και πολύ σύμπτωση. Κυρίως ήταν απλές παρενθέσεις και όχι κανόνας: ο κανόνας ήταν ο ΠΑΟΚ του 1-0, ο ΠΑΟΚ του δεν παίρνω κανένα απολύτως ρίσκο, ο ΠΑΟΚ του παίζω για τους τρεις βαθμούς αδιαφορώντας για το πώς θα τους πάρω, ο ΠΑΟΚ που δεν ήταν ΠΑΟΚ. Ενώ ο ΠΑΟΚ της Κυριακής ήταν ο αληθινός ΠΑΟΚ: κάποια στιγμή μου φάνηκε πως είδα στο γήπεδο τον Κούδα, τον Γιώργο Σκαρτάδο, τον Φορτούλα, τον Αποστολίδη, τον Αναστασιάδη, τον Σαράφη, τον Κωστίκο ακόμα και τον αρτίστα που λέγονταν Πατρίσιο Κάμπς. Ολοι αυτοί θα χαίρονταν να παίζουν σε μια ομάδα που στόχος της ήταν να ενθουσιάσει το κοινό της γιατί αυτό πάντα έκαναν.       Στο ποδόσφαιρο πιο πολύ απο όλα χρειάζεται η πρέπουσα νοοτροπία: αυτή είναι που δημιουργεί ομάδες. Ο Δώνης, ΠΑΟΚτζής από τα γεννοφάσκια του δηλαδή γνώστης της λογικής του οπαδού του ΠΑΟΚ, δουλεύει πάνω σε αυτό κυρίως: ο σκοπός του είναι να βρει η ομάδα του Κλάους Αθανάσιάδη το μαγικό ιστό που μπορεί να τη δέσει με εκείνη του Κωστίκου, του Κούδα, του Σαράφη, του Λόραντ και του Χααν. Αν αυτό συμβεί, αν δηλαδή οι τωρινοί αποκτήσουν την αίσθηση της ιστορικής ευθύνης και μάθουν απέξω τα περιστατικά του βιβλίου της ΠΑΟΚτσίδικης ιστορίας όλα γίνονται. Ο Δώνης θεωρούνταν ήδη τον καιρό που δούλευε στη Λάρισα ο πλέον φέρελπις Έλληνας προπονητής.Η σχεδόν αγγλική του νοοτροπία, η αγάπη του για το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, η ικανότητά του στο να κρατάει τα αποδυτήρια μιλώντας στους παίκτες με ειλικρίνεια, ήταν αρετές που εξ αρ