Η επιλογή ζωής του Γιώργου Πρίντεζη

Η απόφαση του Γιώργου Πρίντεζη να παραμείνει στον Ολυμπιακό είναι αυτή που με έχει εντυπωσιάσει πιο πολύ το εφετινό παράξενο καλοκαίρι. Αν ήμασταν  τέσσερα καλοκαίρια πριν, στους καιρούς που στην Ελλάδα δίνονταν τρελά λεφτά για επαγγελματίες αθλητές σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ θα λεγα ότι η απόφασή του να παραμείνει είναι τελείως φυσιολογική – φέτος όλα είναι πολύ διαφορετικά. Φέτος στο χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού - και όχι μόνο - καταγράφεται μια γενική διάθεση για αποχώρηση από την Ελλάδα: αθλητές και προπονητές αναζητούν αλλού το επαγγελματικό τους μέλλον και μην τους κακίζετε για αυτό. Αυτό που τους διώχνει από εδώ δεν είναι μόνο οι συνεχείς μειώσεις στα συμβόλαια τους – μειώσεις που έχουν ξεκινήσει εδώ και μια διετία – αλλά και η αίσθηση ότι δεν υπάρχει κάποιου τύπου σοβαρή προοπτική να καλυτερεύσουν οι ομάδες στις οποίες αγωνίζονται. Σκεφτείτε την περίπτωση του Μέλμπεργκ π.χ. Στον Ολυμπιακό ήταν βασιλιάς και το συμβόλαιο που του προτάθηκε δύσκολα θα το βρει αλλού. Παρά την πολύ καλή του παρουσία στο Εuro ωστόσο πρόταση που να τον ικανοποιεί ακόμα δεν βρήκε – κι όμως από τον Ολυμπιακό έφυγε. Σίγουρα στην απόφασή του έπαιξε ρόλο ότι η ζωή στην Αθήνα – όχι φυσικά η δική του – άρχισε να γίνεται περισσότερο στενάχωρη: ο πρακτικός Σκανδιναβός κατάλαβε ότι εδώ οι ωραίες μέρες θ αρχίσουν να ξανάρθουν. Ίδιο ακριβώς υπήρξε το σκεπτικό του Ομπράντοβιτς και του Ιβκοβιτς: σταρ στον τομέα τους και φιλέλληνες και οι δυο, αποφάσισαν να φύγουν προβλέποντας ότι στη χώρα έρχονται μέρες ταλαιπωρίας.Δεν έφυγαν γιατί ξαφνικά δεν μας γουστάρουν, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: έφυγαν γιατί κατάλαβαν ότι η προσοχή μας  απέναντί τους (και η δυνατότητα των ομάδων να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους) γίνεται μικρότερη υποχρεωτικά. Ελεγαν π.χ ότι ο Ομπράντοβιτς έχει συμφωνήσει με τη Ρεαλ Μαδρίτης ή ότι έχει στα χέρια του προσφορές εκατομμυρίων από Τούρκους: δεν είχε τίποτα, όπως άλλωστε και ο Ιβκοβιτς. Οι άνθρωποι δεν έφυγαν για να πάνε κάπου αλλού, αλλά γιατί είχαν συνδέσει την παρουσία τους στην Ελλάδα με ανέσεις και τρόπους ζωής που κανείς δεν μπορεί να τους εγγυηθεί πλέον. Αυτό το «όπου φύγει φύγεί» είναι μια τάση εξηγήσιμη: μια πρόταση για δουλειά στο εξωτερικό μοιάζει με λύση που δεν επιτρέπεται να αρνηθείς – ειδικά αν όπως ο Πρίντεζης έχεις κάνει την μακράν καλύτερη χρονιά της καριέρας σου. Ο Διαμαντίδης π.χ διάλεξε να παραμείνει στον ΠΑΟ για να «κατηχήσει» μια ολοκαίνουργια ομάδα – έχει όμως περάσει τα 30 και οι όποιες του επαγγελματικές φιλοδοξίες έχουν πολλαπλά δικαιωθεί: όχι τυχαία αρνείται να παίξει και στην εθνική ομάδα.Ο Πρίντεζης όμως παρέμεινε κόντρα στη γενικευμένη εντύπωση ότι η προηγούμενη χρονιά (και η δική του και του Ολυμπιακού) είναι πλέον κάτι το ανεπανάληπτο. Πάντοτε πίστευα ότι υπάρχουν δυο κίνητρα που μετράνε για τον επαγγελματία αθλητή: το ένα είναι τα χρήματα (αφού η καριέρα του είναι σχετικά μικρή και οι ευκαιρίες για μεγάλα συμβόλαια στην πραγματικότητα ελάχιστες) και το δεύτερο η άγια ματαιοδοξία που πολλές φορές οδηγεί σε επι