Επάγγελμα Ντέιβιντ Μπέκαμ

Επρεπε να είναι η ποδοσφαιρική είδηση της χρονιάς κι όμως στο άκουσμά της δεν υπήρξε καμία απολύτως συγκίνηση. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του: στην Αγγλία η είδηση έγινε πρωτοσέλιδο και τα αφιερώματα για τον πρώτο Αγγλο ποδοσφαιριστή που κέρδισε πρωταθλήματα σε τέσσερις διαφορετικές χώρες δεν ήταν και λίγα – η υπόλοιπη Ευρώπη αντιμετώπισε την είδηση με μια αξιομνημόνευτη αδιαφορία. Ελάχιστα τα αντίο, κανένα δάκρυ. Όχι γιατί ο Μπεκ δεν υπήρξε σπουδαίος, αλλά γιατί υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι ο τύπος θα συνεχίσει να είναι μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις στον κόσμο, ακόμα κι αν δεν παίζει ποδόσφαιρο. Είναι παράξενο αυτό που συμβαίνει με το Μπέκαμ: η ικανότητα του να βγάζει χρήματα και να πουλάει τον εαυτό του έκαναν πολύ κόσμο να ξεχάσει πόσο σπουδαίος ποδοσφαιριστής υπήρξε! Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που μπήκε στη δεκάδα του Φορμπς, με τους πιο πλούσιους επαγγελματίες αθλητές του κόσμου, (ήταν το 2003-04 νομίζω…) είχε για πρώτη φορά επισημανθεί ότι η εικόνα του Μπέκαμ γίνεται σημαντικότερη από την προσφορά του.  Θυμάμαι ότι το ζήτημα είχε βάλει με λίγο κυνικό τρόπο στην ημερήσια διάταξη, ο τότε ομοσπονδιακός προπονητής της Αγγλίας Σβεν Γκόραν Ερικσον. Μετά το τέλος ενός φιλικού αγώνα της Ισπανίας με την Αγγλία οι βρετανοί δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Σβεν για ποιο λόγο δεν έδωσε χρόνο συμμετοχής σε κάποιους νεότερους ποδοσφαιριστές σε ένα τέτοιο ματς. Ο Σουηδός που συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις απαντούσε με γενικότητες κάνοντας το βλάκα, υπήρξε εξαιρετικά ειλικρινής αφήνοντας το ακροατήριό του με ανοιχτό το στόμα: «Θα ήθελα να σας πληροφορήσω» είπε «ότι ανάμεσα στην βρετανική ομοσπονδία και στον τηλεοπτικό σταθμό Sky που μεταδίδει τα ματς της εθνικής ομάδας, υπάρχει μια συμφωνία στην οποία προβλέπεται ποιοι ακριβώς ποδοσφαιριστές δεν μπορεί να λείπουν από αυτά αν και εφόσον δεν αντιμετωπίζουν ιατρικό πρόβλημα». «Αν εγώ» πρόσθεσε ο Ερικσον  «αφήσω έξω από ένα φιλικό τον Μπέκαμ τότε το κανάλι πληρώνει στην ομοσπονδία 25% λιγότερο από το ποσό της αρχικής συμφωνίας που έχει γίνει για τη μετάδοση του φιλικού ματς. Νομίζω θα πρέπει στο μέλλον να μην έχετε ανάλογες απορίες. Ο Μπέκαμ θα παίζει αρκεί να είναι καλά!». Όταν μεγάλοι ποδοσφαιριστές σταματούν το ποδόσφαιρο γίνεται σχεδόν πάντα μια εξιστόρηση των κατορθωμάτων τους. Στην περίπτωση του Μπέκαμ αυτό που προβλήθηκε ως κατόρθωμα καριέρας δεν ήταν ούτε οι πολλοί του τίτλοι με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τη Ρεάλ, την Παρί, τη Μίλαν, τους Γκάλαξι, ούτε η ανάδειξή του δυο φορές σε δεύτερο καλύτερο ποδοσφαιριστή της χρονιάς, ούτε οι τραυματισμοί του, ούτε η συμμετοχή του σε δραματικούς αποκλεισμούς της Εθνικής Αγγλίας σε μουντιάλ και πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Ολοι τόνισαν ότι ο Μπέκαμ έκανε κατανοητό ότι  οι μεγάλοι παίκτες του καιρού μας είναι πλέον μεγάλες επιχειρήσεις. Εχουν διαφημιστικές υποχρεώσεις, προσλαμβάνουν λογιστές και υπεύθυνους Τύπου, έχουν μάνατζερ και συμβούλους που τους προτρέπουν που θα παίξουν τα αποθεματικά τους και σε τι θα επενδύσουν. Ο Μπέκαμ, ακόμα και την πάντοτε δραματική στιγμή της ανακοίνωσης του αντίο του, προβλήθηκε ως ένα είδος blue chip  του ποδοσφαίρου του καιρού μας. Δεν υπήρξε αφιέρωμα στο οποίο να μην τονιστεί ότι αυτός και οι σύμβουλοί του βρήκαν τη συνταγή της απόλυτης οικονομικής επιτυχίας: όσο χειρότερη μπάλα έπαιζε, καθώς τα ρημάδια τα χρόνια,  τόσα περισσότερα χρήματα κέρδιζε! Ακόμα και μερικές από τις τελευταίες του συμφωνίες, υπογεγραμμένες τον καιρό της αγωνιστικής του παρακμής και της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης υπήρξαν εξαιρετικές: μόλις πέρυσι ο Μπέκαμ υπέγραψε διαφημιστικό συμβόλαιο για 3 εκατ ευρώ το χρόνο με την Αdidas, πήρε 1,5 εκατ λίρες από την  Brylcreem για διαφήμιση ενός τζελ για τα μαλιά, 500 χιλιαδες ευρώ από την Castrol για χάρη της οποίας διαφήμιζε λάδι αυτοκινήτου (!), 40 εκατ ευρώ για τέσσερα χρόνια από τη Gillette, 10 εκατ λίρες για μια σειρά ρούχων από τη Marks & Spencer, 5 εκατ ευρώ το χρόνο από τη Vodafone, 20 εκατ ευρώ για μια τριετία από το Emporio Armani, 5,5 εκατ ευρώ από την ΕΑ SPORT! Μεταξύ των τεράστιων επιχειρηματικών κατορθωμάτων του παραμένει ότι το 2004 διαφήμιζε και την Pepsi (ως παίκτης της Ρεάλ) και την Coca Cola ως αρχηγός της Εθνικής Αγγλίας! Και ήταν όλοι μα  όλοι ευχαριστημένοι!    Καθώς η καριέρα του ολοκληρώθηκε περισσότερο μένουν στη μνήμη ιστορίες life style παρά γκολ και ποδοσφαιρικές συγκινήσεις. Οι πιο πολλοί θυμούνται το μεγαλειώδη γάμο του με τη Βικτόρια σε ένα πύργο στα περίχωρα του Δουβλίνο. Την πώληση των φωτογραφιών του νεογέννητου Μπρούκλιν στο περιοδικό ΟΚ για ποσά που δεν πήραν ποτέ ούτε οι μεγαλύτεροι του Χόλιγουντ. Τους καυγάδες του με τη βρετανική πολεοδομία για να μην του κατεδαφίσουν τον πύργο που έχτισε στο Χερντφορσάιρ, τον αποκαλούμενο και «Μπέκιγχαμ»: ένα κάστρο που ξεπερνάει σε ύψος τα 30 μέτρα. Την άρνησή του να παίξει τον εαυτό του στην ταινία «Κάν το σαν το Μπέκαμ», αλλά και τα τεράστια ποσά που πληρώθηκε για να κάνει περάσματα από την τριλογία «Goal». Θα θυμόμαστε τους γιαπωνέζους να κουρεύονται όπως αυτός το 2002 στο μουντιάλ της Απω Ανατολής, τον Φέρργκιουσον να του πετάει παπούτσια και να προφητεύει πως ο γάμος του με την τραγουδίστρια θα σκοτώσει τον ποδοσφαιριστή που έχει μέσα του, τις δηλώσεις του για τα βολικά στρινγκ της Βικτόρια, την εμφάνισή του ως πρεσβευτή του βρετανικού life style στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.  Το ζήτημα με τον Μπέκαμ δεν ήταν ότι υπήρξε και είναι ακόμα ο πιο ακριβοπληρωμένος ποδοσφαιριστής στον κόσμο: είναι ότι ποτέ δεν το πέτυχε αυτό γιατί υπήρξε και ο καλύτερος στον κόσμο! Το 2003 όταν μπήκε από το Φορμπς στους κορυφαίους είχε μαζί του πολλούς άλλους θρύλους του παγκοσμιοποιημένου αθλητισμού μας. Ηταν μαζί του ο Τάιγκερ Γουντς, που κέρδιζε τότε πέντε φορές τα χρήματα του Μπεκ, αλλά ήταν ο καλύτερος παίκτης γκολφ στον κόσμο και ίσως ο καλύτερος στην ιστορία. Ηταν ο Μίκαελ Σουμάχερ, που κέρδιζε λιγότερα μάλιστα ενώ ήταν ο αναμφισβήτητα ο κορυφαίος οδηγός. Ηταν ο Αρτσι Μάνινγκ και ο Σακίλ Ο Νιλ, εκπρόσωποι του αμερικανικού ποδοσφαίρου και του μπάσκετ του ΝΒΑ, «τέρατα» που είχαν αποδείξει ότι κάνουν τη διαφορά όπως συνέβαινε με το Μάικλ Τζόρνταν που λογικά ακόμα σήμερα κεφαλαιοποιεί το θρύλο που δημιούργησε κερδίζοντας τα πάντα. Ο Μπεκ μαγνήτιζε τους χορηγούς χωρίς να έχει την καθοριστικότητα κανενός από όλους αυτούς τους τιτάνες.Τι θα θυμάμαι από την ποδοσφαιρική του καριέρα; Πέρα από κάποιους θριάμβους του με τη Μάντστεστερ Γιουνάιτεντ που τον ανέδειξε θα θυμάμαι κυρίως ότι η απόκτηση του από τη Ρεάλ συνέβαλε στο να αναστηθεί η Μπαρτσελόνα. Το 2003 ο Μπέκαμ είχε οριστικά αποφασίσει να γίνει το σύμβολο του μοντέρνου ποδοσφαιρικού lifestyle. Ο τότε πρόεδρος της Μπάρτσα Λα Πόρτα δήλωνε πως ο Αγγλος «είναι ο σταρ που θέλουν όλες οι ομάδες του κόσμου» και επικαλούνταν μια συζήτηση που έχει κάνει δύο μήνες νωρίτερα με τους ανθρώπους της SFX, που είχαν τότε τα δικαιώματα εκπροσώπησης του ποδοσφαιριστή.  Οι χορηγοί του ήταν πιο γνωστοί από τους χορηγούς της Μπάρτσα, τα χρήματα που πλήρωναν για αυτόν ξεπερνούσαν τα ετήσια έσοδα των μισών ομάδων του ισπανικού πρωταθλήματος και η φυγή του από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα έκανε τη Μπάρτσα πλουσιότερη καθώς η μισή Απω Ανατολή πλήρωνε μετρητά για να τον δει να περιοδεύει με τη νέα του ομάδα. Επιχειρηματικά η ανάλυση του Λα Πόρτα ήταν άψογη. Μόνο που στο κομμάτι μάρκετινγκ οι άνθρωποι της Ρεάλ Μαδρίτης ήταν πολύ μπροστά, το ίδιο και αυτοί του Μπέκαμ. Ο τότε τεχνικός διευθυντής της Ρεάλ Χόρχε Βαλντάνο (με το ρευστό και τις οδηγίες του Φλορεντίνο Πέρεθ) άρπαξε τον Αγγλο από τα χέρια της Μπάρτσα. «Ελα στους Galacticos» του είπε «για να αποδείξεις ότι είσαι καλύτερος από τους καλύτερους». Ο Λα Πόρτα δεν είχε να αντιπροτείνει παρά μόνο την ιστορική γοητεία της Μπάρτσα: ένας αρχηγός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα μπορούσε να γοητευτεί, αλλά ο ιδιοκτήτης της εταιρίας ποδοσφαιρικού life Style Μπεκ ήταν βέβαιο ότι θα προτιμούσε την εμπορική συμφωνία με μια «Βασίλισσα». Η Μπάρτσα βολεύτηκε με κάποιον Ροναλντίνιο. Και η ιστορία του ποδοσφαίρου άλλαξε: ο Μπέκαμ υπήρξε καθοριστικός δια της άρνησής του.   Τι άλλο κρατάω; Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ruediger Barth: «Το 10 – Η μαγεία του ποδοσφαίρου» γραμμένο το μακρινό 2003. «Ο Μπέκαμ δεν είναι πλέι μέηκερ, δεν είναι 10άρι κι αυτό υπήρξε η ατυχία του. Παίζει στη δεξιά πτέρυγα, όχι στον άξονα. Τρέχει ασταμάτητα μέσα στο γήπεδο, όπως ταιριάζει σ’ έναν πρωταθλητή των σχολικών αγώνων δρόμου σε ανοικτό χώρο του Έσσεξ. Δεν κρατάει πολύ τη μπάλα, πριν πασάρει. Είναι ομαδικός. Δεν είναι απείθαρχος, μπορεί κανείς να τον εμπιστευθεί. Θα μπορούσε κανείς να πει σχεδόν ότι ο Μπέκαμ είναι ένας καλός στρατιώτης. Αν ήταν 10αρι θα ήταν αξιωματικός, ιππότης, ευγενής του ποδοσφαίρου και δεν θα το πρόδιδε ποτέ. Ως στρατιώτης είχε απλά μια προλετάρια ψυχή. Όταν κουράστηκε, αποστρατεύτηκε, θαμπώθηκε από χρήματα που ποτέ δεν καταλάβαινε πως έβγαζε, έγινε κάτι άλλο. Τον θαυμάζω, αλλά δεν με συγκινεί, τον αγαπώ, αλλά δεν τον καταλαβαίνω».Εγώ πάλι τον καταλάβαινα –  κατά τα άλλα προσυπογράφω…