Εγώ πάντως Ντέιβιντ μεγάλωσα με το Ρόι Ρέις…

Δεν πήγε ποτέ να παίξει στη Γερμανία όπως ο Κέβιν Κίγκαν. Κυρίως κέρδισε δυο φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο, πράγμα που η μετά το 1970 αστέρες της Εθνικής Αγγλίας δεν έχουν ούτε καν φανταστεί. Ο Ρόι ήταν αρχηγός της Μέλτσεστερ Ρόβερς αρχικά και στη συνέχεια προπονητής της. Ηταν παντρεμένος με την Πένι και είχε δυο κόρες κι ένα γιό τον Ρόκι, που κάποια στιγμή έγινε κι αυτός ποδοσφαιριστής χωρίς όμως να έχει την κλάση και τα μαγικά πόδια του μπαμπά του.Ο Ρόι ήταν επίσης λάτρης της ταχύτητας και επαγγελματίας οδηγός αγώνων. Εμείς οι αληθινά πιστοί του αγοράζαμε και το Τρουένο για να διαβάζουμε τα κατορθώματα του στα ραλί, κατορθώματα που είχαν εκνευρίσει πάρα πολύ και τον προπονητή του Γκόρντον Ντέξτερ αλλά και τον πρόεδρο των Ρόβερς Νταν Φλέτσερ. Όταν μάλιστα ο Ρόι, παρά την πίεση της Πένι, έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τις υποδείξεις αυτών των δυο και έτρεξε κανονικά στο ραλί της Σκοτίας, ο πρόεδρος κι ο προπονητής τον έβγαλαν στο σφυρί και τον πούλησαν στη μισητή Κρόφορντ Σίτι. Χρειάστηκε μια αληθινή εξέγερση των οπαδών για να γυρίσει μετά από ένα μόλις μήνα στους αγαπημένους του Ρόβερς!    Μεγάλωσα με το Ρόι κι εξαιτίας του αγάπησα το ποδόσφαιρο. Στη δεκαετία του 80 βλέπαμε στην τηλεόραση ελάχιστη μπάλα σε σύγκριση με τα τωρινά. Από το ελληνικό πρωτάθλημα είχαν αρχίσει να χάνονται μεγάλες ομάδες και μεγάλοι πρωταγωνιστές. Δεν υπήρχε πια ο ΠΑΟΚ κι ο Γιώργος Κούδας έμοιαζε πολύ μόνος.Δεν υπήρχε ο Μίμης Δομάζος η αποχώρηση του οποίου από την ενεργό δράση σήμαινε το τέλος μιας εποχής. Είχε φύγει από τον Ολυμπιακό ο Γιώργος Δεληκάρης και με το αντίο του τελείωσε κι ο θεαματικός Ολυμπιακός του Νίκου Γουλανδρή.Η ΑΕΚ του Λουκά Μπάρλου ήταν κι αυτή ανάμνηση: μετά τη φυγή του Ντούσαν Μπάγεβιτς μόνο ο Θωμάς Μαύρος είχε απομείνει να τη θυμίζει. Οι νέοι σταρ του πρωτόλειου επαγγελματικού μας πρωταθλήματος ήταν κυνικοί γκολτζήδες σαν το Νίκο Αναστόπουλο, νταήδες σαν τον Τάσο Μητρόπουλου, παιδιά έστω με χαρίσματα σαν τον Δημήτρη Σαραβάκο. Καθώς το ποδόσφαιρο άλλαζε μόνο ο Βασίλης Χατζηπαναγής επέμενε να μας θυμίζει ότι ένα ματς μπορεί και να εξελιχτεί σε one man show.Το 1980 πήγα στο Καυτατζόγλειο να τον δω. Ηταν Αυγουστος, ο Ηρακλής έπαιζε ένα φιλικό με τον ΠΑΟΚ, ο Ιωσηφίδης το είχε πάρει πολύ στα σοβαρά και ο Βάσια μετά τις δυο τρεις πρώτες αναίτιες κλωτσιές δεν ξανακούμπησε τη μπάλα! Γύρισα σπίτι και διάβασα τέσσερις ιστορίες σερί του Ρόι στο «Αγόρι»: ναι, ο Ρόι ήταν ο μόνος μου ποδοσφαιρικός ήρωας που δεν θα με πρόδιδε ποτέ…Δίπλα του είναι αλήθεια πως είχε χτιστεί μια καταπληκτική ομάδα. Ο Τσάρλι Κάρτερ, με μαλλί ξανθό και ίσιο, ήταν ένας εκπληκτικός τερματοφύλακας. Ο Λόφτι Πικ, σκληρός και λίγο χοντρούλης, ο βράχος της άμυνας. Ο Ζόραν Φιλίποβιτς, που είχε αποκτηθεί από τον Ερυθρό Αστέρα αρχικά ήταν εχθρός του Ρόι γιατί ένοιωθε σταρ, μετά όμως εξελίχτηκε σε ιδανικό παρτενέρ.Ο Τζίμι Νας έτρεχε πάντα στα δεξιά περιμένοντας τη μαγική πάσα. Ο Γκρεγκ Φόστερ εκτός από ένα καταπληκτικό αριστερό πόδι ήταν και καλός φίλος: από αυτόν ο Ρόι γνώρισε την Πένι και την π