Ανάσα ψευδαίσθησης στα δικά μας ματωμένα χώματα

Έστριψα απότομα στην Οδό Σμύρνης, πάτησα γκάζι για να βγω κατάφατσα με το Ναό και να ξαφνιαστώ... Την θυμάμαι αυτή την σκηνή από τότε που ήμουνα παιδί... Όλα έχουν αλλάξει πια. Μοναχά κάποιες ταλαιπωρημένες διαφημιστικές ταμπέλες ευτυχώς στολισμένες με συνθήματα της ΑΕΚ για να μας θυμίζουν. Η στάση του λεωφορείου γράφει ακόμη «Γήπεδο ΑΕΚ». Ότι απέμεινε από μια δοξασμένη ιστορία...Το δεντράκι απέναντι από την Σκεπαστή έχει ζωγραφισμένη μια ORIGINAL μπόμπα και από κάτω γράφει Άργος έτσι για να σκέφτομαι όταν περνάω από εκεί τον Γιάννη και την παρέα του. Η αλήθεια είναι ότι περνάω καθημερινά... Ίσως και να μην μπορούσα να ζήσω αν δεν το έκανα αυτό, αν δεν έπαιρνα μια ανάσα ψευδαίσθησης. Εκεί στα δικά μας ματωμένα χώματα...Θυμάμαι τα χρόνια μακριά της στη Νέα Υόρκη πόσες φορές είχα ονειρευτεί αυτή την σκηνή καθημερινότητας πλέον... Έκλεινα τα μάτια και έφερνα τις σκέψεις μου μακρία, στην δική μου πατρίδα, γιατί πατρίδα μας είναι ΜΟΝΑΧΑ τα παιδικά μας χρόνια. Οι πρώτοι έρωτες, τα πρώτα καρδιοχτύπια. Για εκείνη...Το γκαζόν μοσχοβολούσε... Ήμουνα σκάρτα 6 χρόνων. Παίζαμε με τον Ηρακλή στη Νέα Φιλαδέλφεια. 1973... Ομαδάρα. Μίμαρος Παπαϊωάννου και η παρέα του... Ήταν η πρώτη μου φορά... Χέρι χέρι με τον πατέρα μου ανεβαίναμε τις σκάλες της Θύρας 18. Ώσπου ξεπρόβαλε το πράσινο του χορταρίου. Σαν παραμύθι ήταν για μένα. Τότε την είχα δει μόνο από την ασπρόμαυρη τηλεόραση που μόλις είχε εμφανιστεί στην Ελλάδα...Και να σου ξεπρόβαλε ο Γιώργος Σιδηρόπουλος. Με μαύρη εμφάνιση πάνω κάτω. Ήταν η πρώτη εικόνα παίκτη που είδα μπροστά μου ζωντανά... Άγριος με την φαβορίτα μέχρι το μάγουλο με έκανε ασυναίσθητα να βουρκώσω και να αρχίσω σαν παλαβός να φωνάζω ΑΕΚ ΑΕΚ. Θυμάμαι τους γύρω να με χαζεύουν και εγώ να νιώθω ότι βρίσκομαι στο ομορφότερο μέρος του κόσμου. Και πράγματι ήταν...Η μπάλα έτρεχε τόσο γρήγορα... Δεν χόρταινα να βλέπω τους 10 με την κίτρινη φανέλα και τον έναν με την ολόμαυρη εμφάνιση. Κοιτούσα τον ιστορικό εκείνο πίνακα με το ρολόι στην 21 και παρακαλούσα τους δείκτες να μείνουν κολλημένοι, να μην προχωρήσουν  να μην τελείωσει ποτέ αυτό το όνειρο... Ο άγωνας έληξε... Κερδίσαμε 3-0. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να γυρίσουμε πίσω στην Πλατεία Αμερικής. Κοίταξα πίσω μου από το τζάμι. Αχ πότε θα σε ξαναδώ;;;Στην Αμερική χρόνια αργότερα θυμάμαι ένα βράδυ χιόνιζε με τα μπούνια. Θα είχε και μισό μέτρο χιόνι. Έξω το απόλυτο σκοτάδι. Έκανα αμάν να βάλω μπρος το 124, το φιατάκι που ξεχώριζε ανάμεσα στις λιμουζίνες και τις Chevrolet μαούνες. Είχε παγώσει η μηχανή... Βγήκα και πλάκωσα το καρμπιλατέρ με κάτι ειδικά ξύδια και έβαλα μπρος με χίλια ζόρια. Δεν με ένιαζε τίποτα. Η Diana θα μπορούσε να περιμένει. Είχα άλλο πιο ρομαντικό ραντεβού. Το Whitestone θύμιζε Βόρειο Πόλο. Χιόνι ασταμάτητο, παγωνιά... «Yes I will be at your house in half an hour, don't worry about it.» είπα λίγο πριν αποδράσω με προορισμό ένα μέρος μαγικό...Βολευόμουνα με το γλυκό μου σαραβαλάκι που πάντα χάλαγε... Ήταν μιας πρώτης τάξεως δικαιολογία... Ξεκίνησα με πείσμα. Η Αστόρια απείχε κανονικά