Aκριβώς ένα χρόνο μετά….

Ένα χρόνο πριν, σαν σήμερα, αποφάσισα να φτιάξω ένα blog και να το στεγάσω στο φιλόξενο Sport.gr του φίλου Κώστα Γεωργιάδη. Ένα ακριβώς χρόνο μετά δεν έχω μετανιώσει για την απόφαση κι αυτό δεν είναι λίγο καθώς αποφάσεις για τις οποίες έχω μετανιώσει έχουν υπάρξει στη ζωή μου πολλές. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως οτιδήποτε για το οποίο δεν έχεις μετανιώσει, συνήθως είναι σπάνιο και ως εκ τούτου οφείλεις να το αγαπάς.Τα πρώτα γενέθλια του blog είναι μια μικρή ευκαιρία για αυτοκριτική και απολογισμό. Ας ξεκινήσουμε από τα στραβά. Παρά τις αρχικές μου προθέσεις η θεματολογία του blog παραμένει ακόμα αρκετά μακριά από αυτή που περιέγραφα στις αρχικές μου προθέσεις. Ομολογώ πως όταν η φίλη Βίβιαν Ευθυμιοπούλου μου έβαλε την ιδέα, η βασική μου ένσταση ήταν ότι «αυτό που έχω καθημερινά να γράψω το γράφω στην εφημερίδα» και ότι η αγορά του Ιντερνετ, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, δεν είναι παρά η ηλεκτρονική συνέχεια του γραπτού Τύπου. Η Βίβιαν είχε πει ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό και με έψησε, αλλά το πρόβλημα μου παραμένει: όταν ξεκίνησε το blog, αυτό που ήθελα, δεν ήταν η δημοσιοποίηση μιας σειράς κομματιών που θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν σε άλλα έντυπα, αλλά η ανάρτηση κειμένων που αλλού δύσκολα θα τα δημοσίευα.  Αυτό για την ώρα έχει γίνει μόνο εν μέρει κι ο λόγος είναι απλός: είχα κάνει το λογαριασμό χωρίς εσένα φίλε αναγνώστη. Πρέπει να πω ότι τα παιδιά του site δεν είχαν καμία αντίρρηση ποτέ για τη θεματολογία – ούτε μου ζήτησαν, ούτε φυσικά με απέτρεψαν από το να γράψω οτιδήποτε. Όμως από την άλλη δεν μπορούσα και να μην σεβαστώ τη φιλοξενία τους – θέλω να πω ότι το Sport.gr έχει το κοινό του και τις προτεραιότητες του κι αυτά πρέπει να τα υπολογίζεις, αλλιώς είσαι ένας εγωπαθής κόπανος κι εγώ τέτοιος δεν είμαι. Δεν θα ήταν δυνατό να μη γράφω π.χ για μεγάλα αθλητικά γεγονότα ή να μην αναφέρομαι σε πρωταγωνιστές της αθλητικής μας επικαιρότητας, όσο κι αν όταν κάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο με τρώει να γράψω για κάτι άλλο. Ετσι σεβάστηκα τον κανόνα της επικαιρότητας κάνοντας κάποιες παραχωρήσεις. Για παράδειγμα την περασμένη Παρασκευή είχα ήδη γράψει ένα κείμενο για το Argo και το γιατί θα κερδίσει το Οσκαρ καλύτερης ταινίας, αλλά μετά την ήττα του Ολυμπιακού από τη Λεβάντε το άφησα κατά μέρους κι έγραψα κάτι για το Μίτσελ που άλλωστε το χρωστούσα. Μπορεί να μην ήταν κάτι προσωπικό ή πρωτότυπο το κομμάτι για τον Ισπανό, αλλά το απαιτούσε η στιγμή – έστω κι αν εκείνη τη μέρα κείμενα για την ήττα του Ολυμπιακού κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο δεκάδες. Η επικαιρότητα έχει κανόνες: ο πρώτος και βασικότερος είναι να την ακολουθείς. Σε ένα site αθλητικής θεματολογίας, τα αθλητικά οφείλεις να τα σέβεσαι ειδικά αν για αυτά έχεις συνήθως κάτι να πεις. Ομολογώ, βέβαια, ότι κάποια κείμενα μπορεί και να μην χρειάζονταν να δημοσιευτούν εδώ: προσεχώς θα κοιτάξω όλα να είναι πιο προσωπικά το υπόσχομαι. Θυμάμαι επίσης ότι πέρυσι το καλοκαίρι είχα γράψει ένα κείμενο καψούρας για τη μόνη ξανθιά που ποτέ δεν μας πρόδωσε: την παγωμένη μπύρα.  Το άφησα στην άκρη προσπαθώντας να πω κάποια μάλλον αυτονόητα για την τιμωρία της Παπαχρήστου. Από την άλλη δεν άφησα την επικαιρότητα να με καταπιέσει – απέφυγα π.χ δεκάδες φορές τον πειρασμό να γράψω κάτι για την πολιτική ή την κρίση, μολονότι κάποια τέτοια κείμενά μου τα διαβάσατε πολύ διαφωνώντας ή συμφωνώντας. Αν δεν γράφω συχνότερα κείμενα που είναι λίγο ασκήσεις διατήρησης μιας ψυχραιμίας σε μια χώρα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, είναι γιατί έχω βαρεθεί να διαβάζω παντού και από όλους για το θέμα! Κάποια στιγμή πέρυσι το καλοκαίρι είχα μπει σε δυο μεγάλα blog γνώμης: περίπου σαράντα άνθρωποι στο καθένα έγραφαν για την κρίση μήνες ολόκληρους. Ακόμα κι αν όλα ήταν σωστά, η επανάληψη μου μοιάζει δημοσιογραφικός μαζοχισμός: είναι σαν να έχεις καρκίνο και να περνάνε από το σπίτι σου όλοι να στο λένε! Να ήταν γιατροί θα χε κάποιο νόημα, αλλά το κάνουν όλοι. Καταλαβαίνω τον εθισμό του κοινού: τα κομμάτια για την κρίση είναι σαν λαϊκά σουξέ, που τα ακούς τόσο πολύ ώστε τα μαθαίνεις απέξω. Αλλά τα εύκολα σουξέ ποτέ δε μου πολυάρεσαν. Φυσικά σουξέ γίνανε στο διαδίκτυο και κάποια δικά μου. Ένα κείμενο για το Γκάλη διαβάστηκε από χιλιάδες ανθρώπους: θα ήταν περίεργο το αντίθετο. Στο blog αναρτήθηκαν διάφορα κείμενα που διαβάστηκαν από πολύ κόσμο που μοιράστηκε κοινές αγάπες. Διαβάστηκε πολύ ένα κείμενο για τον Φέντερερ, ένα άλλο για τον Αναστό, ένα για την Εθνική Ιταλίας, ένα για την ΑΕΚ και τον αγώνα της να μείνει στην κατηγορία γραμμένο στις δύσκολες ώρες της. Διαβάστηκε πολύ ένα κείμενο για το Μήτρογλου, ένα για τη Μπιλμπάο, ένα για τον Ντρογκμπά, ένα από τα πρώτα για τη Eurovision που έχει κι αυτή τους φανατικούς της. Φυσικά διαβάστηκε πολύ κάτι που έγραψα για το Δημήτρη Μητροπάνο, όταν τον χάσαμε. Όλα αυτά στο τέλος έγιναν, ίσως, λίγο περισσότερο δικά σας από ό,τι δικά μου: απλά εγώ έπιασα λίγο το σφυγμό σας ή συνέβη το να μοιραστούμε ιστορίες και κρίσεις για ανθρώπους που αγαπάμε. Πιο πολύ εντύπωση μου κανε ότι διαβάσατε άνευ προβλημάτων κείμενα δικά μου για την Κωνσταντινούπολή, την Καλαμάτα, το Μόναχο – χωρίς οι συγκεκριμένες πόλεις να σας αρέσουν απαραίτητα. Κι ακόμα πιο πολύ χάρηκα όταν μετατρέψατε σε σουξέ κομμάτια όπως εκείνο με το Γιαπωνέζο (του οποίου την απάντηση της μαμάς θα δημοσιεύσω προσεχώς) ή όσα γράφω για σινεμά: δεν πρόκειται για κριτικές, ας μην μπερδευόμαστε - γράφω άλλωστε συνήθως μόνο για ταινίες που μου αρέσουν. Επί της ευκαιρίας χρωστάω μια απάντηση σε διάφορους που με ρωτούν γιατί δεν επιτρέπονται τα σχόλια κάτω από τα κείμενα: ο λόγος είναι ότι δεν θέλω να συμβάλω με κανένα τρόπο στη σχολιορύπανση που βρήκε στο διαδίκτυο τις ντουντούκες που έψαχνε. Οποιος για κάτι διαφωνεί ή κάτι θέλει να συμπληρώσει, μπορεί να μου το πει: δεν είμαι ούτε από αυτούς που δεν απαντούν, ούτε από αυτούς που κρύβονται, αλλά δεν πρόκειται ποτέ ν αφήσω αναγνώστες να τσακώνονται με αφορμή κάτι που έγραψα: έχουν αλλού όσες ευκαιρίες θέλουν. Για όποιον άλλωστε θέλει να κάνει post υπάρχει και το FB: στη σελίδα μου εκεί, τα κείμενα ανεβαίνουν. Ένα χρόνο μετά σας υπόσχομαι κείμενα πιο σκοτεινά και άλλα πιο διασκεδαστικά: έμπνευση να υπάρχει. Λόγω των γενεθλίων σας χαρίζω ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι. Και σας ευχαριστώ για την προσοχή…