25/10/201: Μία άσχημη μέρα

Είναι μια από τίς μέρες εκείνες που κάτι σου πλακώνει τη ψυχή, κάτι απροσδιόριστο, κάποιο κακό προαίσθημα.

Αφού τελείωσα την άσκοπη περιφορά μου σε διάφορα μέρη της Νέας Σμύρνης (αγαπημένη ασχολία κάθε συνταξιούχου που σέβεται τον εαυτό του) επέστρεψα σπίτι καί άνοιξα το PC προκειμένου νά μάθω τά πρώτα νέα της ημέρας (ο αυχένας έχει αρχίσει ήδη να με γαργαλάει εν αναμονή του επερχόμενου κουρέματος), και το μάτι μου έπεσε σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Πέντε παιδιά, πέντε αδέρφια, τα καμάρια του Πειραιά,

τα αδέρφια Ανδριανόπουλοι που εκει στα μισά της δεκαετίας του ’20 και για μιά δεκαετία περίπου πήραν στα πόδια τους τον Ολυμπιακό και τον απογείωσαν κυριολεκτικά, κερδίζοντας τον θαυμασμό την αγάπη αλλά και τον σεβασμό του λαού τού Πειραιά, του λαού του Ολυμπιακού αλλά και όλων των αντιπάλων ανεξαιρέτως. Υπηρέτησαν από διάφορα πόστα τόν Ολυμπιακό, το ποδοσφαιρο του Πειραιά αλλά και γενικά τό Ελληνικό ποδόσφαιρο, ένας δε από αυτούς, ο Γιάννης, αξιώθηκε να δεί τον γιό του Ανδρέα να υπηρετεί τή πατρίδα σαν βουλευτής και αργότερα υπουργός.

Τελευταίος έμεινε ο Λεωνίδας, ιδιοκτήτης ακόμα πρίν τον πόλεμο μεγάλου καταστήματος ανδρικών ρούχων στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, εκει που μεχρι αρκετά χρόνια πρίν γινόταν συνωστισμός για να ακούσουν τον μπερμπα-Λεωνίδα να αφηγείται σκηνές απο έναν παραμυθένιο ποδοσφαιρικό κόσμο, ένα κόσμο που είχε έλλειψη από Μπέους και Κούγιες, από DERBY και Πρωταθλητές αλλά που περίσσευε το ήθος, η λεβεντιά και ο σεβασμός για τόν αντίπαλο.

Ετυχε να είμαι παρών πριν πολλά χρόνια, ένα μεσημεράκι έξω από αυτο τό μαγαζί (είχε επιμείνει να με πάρει μαζί του ένας συνάδελφος, φανατικό γαβροειδές αλλά αγαπημένος φίλος) και μαζί μέ πλήθος κόσμου απολαμβάναμε τον κύριο Λεωνίδα να διηγείται κατορθώματα μιάς άλλης εποχής.

Ηταν ένα μεσημεράκι που έκπληκτος συνειδητοποίησα οτι άκουγα να λέγονται πράγματα εναντίον της ομάδας που υποστηρίζω και υπέρ του προαιώνιου εχθρού καί δεν με πείραζε, αντίθετα τό απολάμβανα. Και ήταν εκείνο το μεσημέρι που κάποιος νεαρός (προφανώς και σαφώς άξιο παιδί του Τσουκαλά) που μετά την αφήγηση κάποιας ήττας του Παναθηναϊκού, θεώρησε καλό νά εκφραστεί υπέρ της ομάδας του και εναντίον του αντίπαλου με τον σύγχρονο τρόπο έκφρασης. Και τότε ο κύριος Λεωνίδας σταμάτησε την αφήγηση και άρχισε να εξηγεί στο νεαρό διάφορα πράγματα που με άφησαν έκπληκτο, με έκαναν να αναθεωρήσω πολλά πράγματα από αυτά που πίστευα μέχρι τότε (ίσως γιατί ήταν η εποχή πού δυστυχώς είχα τη νοοτροπία φυλλάδων όπως η Αθλητική Ηχώ, βλέπετε δεν είχε βγεί το DERBY ακόμα).

Αυτός ήταν ο κυριος Λεωνίδας. Από τότε τόν συνάντησα αρκετές φορές, είτε σαν απλό φίλαθλο στίς εξέδρες του Καραισκάκης, είτε σαν συνοδό της εφηβικής ομάδας του Ολυμπιακού σέ αγώνες απέναντι σε Παναθηναϊκο και Πανιώνιο σέ ένα γηπεδάκι στο αεροδρόμιο τού Ελληνικού. Κάθε φορά, η αγάπη τού κόσμου ήταν ολοφάνερη, ειδικά τών μεγάλων σε ηλικία. Κι εκείνος απολάμβανε την αγάπη αυτή με τον τρόπο που τόσο του άρεσε, διηγούμενος ιστορίες από κάπ