Το «παραμύθι» στη μυθοπλασία. Γράφει η Τίνα Καμπίτση για το TVNEA.COM

Τα σενάρια από παραμύθια είναι ένα ιδιαίτερο είδος στη βιομηχανία του θεάματος. Έχουν μεγάλο ενδιαφέρον από πλευράς γραφής, υποκριτικής, σκηνοθεσίας και παραγωγής, επειδή περιέχουν τα πάντα: φαντασία, μυστήριο, σασπένς, περιπέτεια, λουτρά αίματος, ρομάντζο, όρκους αγάπης, επικές σχέσεις, επικές μάχες, μαγεία, κατάρες, ηρωισμό, δειλία, διαχρονικές ιστορίες, τραγωδίες, χιούμορ, εφέ, κοστούμια και τρομερές κοινοτοπίες. Σκεφτείτε τις ταινίες που έγιναν τα τελευταία χρόνια: Alice in Wonderland (2010), Red Riding Hood (2011), Η Χιονάτη και ο κυνηγός (2012) Mirror Mirror (2012) Jack and the giant slayer (2013), Oz: The great and powerful ( 2013) Peter Pan (2013), Maleficent (2014) La belle & la bête (2014) αλλά και τις επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές, Beauty and the Beast (από το 2012) και Once upon a time (από το 2011) .
Σπάνια όμως η βιομηχανία θεάματος ενδιαφέρεται για τα παραμύθια στη γνώριμή τους εκδοχή. Συνήθως τα σκαλίζει, τα τροποποιεί ή τα παρουσιάζει στην αρχική τους μορφή προσπαθώντας να διώξει από τον όρο "παραμύθι" την εξιδανίκευση. Γιατί τα παραμύθια μπορούν να είναι λιγότερο ροζ και περισσότερο μαύρα. Για σκεφτείτε λίγο. Οι πρωταγωνιστές των παραμυθιών δεν είναι όλοι τους ήρωες με βαθιά ψυχικά τραύματα, αδυναμίες και τρομερά πάθη; Η Σταχτοπούτα και η Χιονάτη δεν έχουν μάνα, η Κοιμωμένη πληρώνει τις αμαρτίες των γονιών της, η Μικρή Γοργόνα και το Ασχημόπαπο έχουν κόμπλεξ εμφάνισης και φανταστείτε «τι ζόρια τραβά» ο Πήτερ Παν για να μη θέλει να μεγαλώσει. Η Maleficent πάσχει από έλλειψη αυτοεκτίμησης και η Evil Queen από έλλειψη αυτοπεποίθησης. Η Μουλάν ντύνεται αγόρι, η Ποκαχόντας ερωτεύεται τον κατακτητή της, η Γιασμίν παντρεύεται έναν κλέφτη ενώ η Πεντάμορφη «τα σπάει» και συζεί με ένα τέρας. Ατέλειωτες ουρές έξω από ψυχιατρικά γραφεία.
Μπορεί τα παραμύθια να χαρακτηρίζονται από το γνωστό happy end, όμως κρύβουν και μια πιο σκληρή εικόνα/αλήθεια, αν θελήσει κανείς να εμβαθύνει. Το παραμύθι, φερ’ ειπείν «H Πεντάμορφη και το Τέρας » μπορεί εκ πρώτης όψεως να μιλά για την εσωτερική ομορφιά, τον κόσμο των βιβλίων και τη μεταμορφωτική δύναμη της αγάπης, όμως με μια πιο βαθιά εξέταση εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για μια ιστορία κατάρας, θανάτου, απώλειας και αίματος. Κάτω από αυτό πρίσμα τα βλέπουν πλέον οι δημιουργοί και προσπερνούν τα απλοϊκά τους love stories.
Aυτό που κάνει τα παραμύθια ξεχωριστό είδος στη μυθοπλασία είναι η δυνατότητα τους να εξελίσσονται, να μεταλλάσσονται και να προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες. Αρκεί να κατανοηθεί αυτό που έχουν να πουν κάθε εποχή. Αρκεί να ψαχτεί η άλλη εικόνα/ αλήθεια πίσω από το φαίνεσθαι. Ο μύθος τους αντέχει. Αντέχει ως έχει, αλλά αντέχει και να συντριφτεί.
Σήμερα, επειδή υπάρχει μεγάλη ανάγκη να σκαφτεί βαθύτερα η ανθρώπινη ψυχή και τα «θέματα απώλειας» να βγουν στην επιφάνεια, τα κλασσικά παραμύθια ψάχνονται να πουν τις ανείπωτες τους ιστορίες. Να δικαιολογήσουν τους κακούς τους (Maleficent) λ.χ ή να κάνουν τους πρωταγωνιστές τους πιο ανθρώπινους ( Snow White / Once upon a time).
Τέλος, καλό θα ήταν να επισημανθεί ότι ανεξαρτήτως από ποια πλευρά (φωτεινή - σκοτεινή) θα ειδωθεί η ιστορία τους, τα παραμύθια θα πουλούν πάντοτε κάτι ανεκτίμητο: την πιθανότητα ΗΤΤΑΣ του κακού. Την ελπίδα της ευτυχίας.
Σε μια εποχή που πουλά την ευτυχία σε ενέσεις, χάπια, σιρόπια, αλκοόλ, «ουσίες», οι δημιουργοί σεναρίων από παραμύθια, την πουλούν σε διαλόγους εικόνες, δράσεις και «ανείπωτες» ιστορίες. Άλλωστε τι είναι η πραγματικότητα; Ένα παραμύθι ειπωμένο με λάθος τρόπο.

Στηρίζω πάντα την προσπάθεια σας και τη δουλεια σας.
Σας έγραψα ένα άρθρο "Το παραμύθι στη μυθοπλασία" και σας εύχομαι πάντα επιτυχίες, καλορίζικο
το νέο ξεκίνημα, και να κρατάτε πάντα ψηλά το επίπεδο της είδησης ,
του σεβασμού και της ευαισθησίας.

Με πολλή αγάπη
Τίνα Καμπίτσηhttp://www.tvnea.com