Ποιον ενδιαφέρει η ελληνική τηλεόραση και σόουμπιζ; Τα Άσυλα Ανιάτων

Άλλο ξεκίνησα να γράφω κι άλλο μάλλον θα γράψω τελικά. Μου συμβαίνει συχνά αυτό αλλά όλα μπερδεύονται με έναν τρόπο και αναγκαστικά τα πλήκτρα που βαράς στο pc σου προσπαθούν να ακολουθήσουν αυτό το κουβάρι, σαν ηλεκτρονική χαρτογράφηση. Κι άντε μετά να βγάλεις άκρη. Αυτό που ήθελα στην αρχή να γράψω, είναι ο τίτλος. Το ποιον αφορά πλέον η ελληνική τηλεόραση. Τα ΚΑΠΗ σίγουρα και κάποιους καταθλιπτικούς κολλημένους με χάπια στον καναπέ τους που παρακολουθούν παθητικά με το βλέμμα του λοβοτομημένα μακάριου Βούδα (διαθέτουν και την ανάλογη κοιλιά).

Ολόκληρα κανάλια, μεγαθήρια, 20 και χρόνια μετά από την επανάσταση (την ποια;) της ιδιωτικής τηλεόρασης δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα πρόσωπο αναφοράς, φρέσκο που να αξίζει να σχοληθείς μαζί του. Ολόκληρα κανάλια μεγαθήρια 20 και χρόνια μετά τη δημιουργία της ελληνκής τηλεόρασης, και λοιπά media, κλαιγόντουσαν για την έλλειψη ελληνικής μυθοπλασίας. Την κάλυψαν όσο τους έπαιρνε μία με βραζιλιάνικα κι άλλη μια με τούρκικα κι όταν έσκασαν λεφτά για ξέπλυμα, την επανεφηύραν με τους χειρότερους όρους. Που κάνουν μπροστά τους το θρυλικό «Ρετιρέ» να μοιάζει με μυθιστόρημα του Ντοστογέφσκι.

Και μέσα σε όλο αυτό, παγιδευμένοι όλοι μας. Από το θεατή ως το δημοσιογράφο, νυν πακιστανή γαζώτρια σε site. Aντιμέτωποι με το τίποτα, αναπαράγουμε και σχολιάζουμε το τίποτα, δίνοντάς του μια πλασματική υπόσταση για να φανεί πως κάτι κινείται, κάτι συμβαίνει. Την ώρα που όλα είναι παγωμένα και ακίνητα. Τα ίδια πρόσωπα και οι ίδιες φάτσες. Τα ίδια σενάρια με μερικές διορθώσεις για να φανούνε σύγχρονα, ξένα μοντέρνα στις σελίδες. Talent shows και καλά υπερθεάματα της καλύβας του Μπαρμπά Θωμά που μπροστά τους το Bravo της Ρούλας μοιάζει με Μπεν Χουρ.

Μια πλαστή, matrix πραγματικότητα για να έχουμε να λέμε μεταξύ μας, να διαβάζει κι ο φτωχός την ώρα του καμπινέ και να φαντάζεται μια σόουμπιζ ή ένα πολιτικό, ειδησεογραφικό παρασκήνιο παλάτι που στην πραγματικότητα είναι στημένο σε γύφτικη τέντα βαμμένη με φλούο χρώματα από έξω για να κάνει πιο γκελ τσίρκο στο μάτι. Και κάθεσαι εσύ στο πληκτρολόγιο σου, με δύο Prozac καβάντζα να αναλύεις το τίποτα. Προσδίδοντας του διαστάσεις υπερπαραγωγής. Σαν τον καφεντζή στην πλατεία του χωριού που ανακοινώνει με ντουντούκα «σήμερα στο χωριό μας μεγάλος θίασος από την Αθήνα θα παίξει τον 'Αγαπητικό της Βοσκοπούλας'». Αν δεν πιάσει η παράσταση ρίχνεις κι έναν βιασμό στη βοσκοπούλα στη μέση του έργου, κι αυτό το βαφτίζεις μοντερνιά.

Σε μια ελληνική σόουμπιζ που ποτέ της δεν θα καταφέρει να είναι βιομηχανία. Άντε πες ότι το κατάφερε λίγο την εποχή του Φίνου σαν γκλάμουρ (κι αυτό το γράφω χωρίς καμία εμμηνοπαυσική νοσταλγία για τον «παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο» που στην πλεοψηφία του μόνο κινηματογράφος δεν ήταν αλλά φιλμαρισμένο θέατρο). Η ελληνική σόουμπιζ ήταν, είναι και θα είναι συνοικιακή βιοτεχνία για καλσόν. Οι παραγωγοί της ράφτες και οι κριτικοί σχολιαστές όπως κι εγώ για να μη βγάζω την ουρά μου απ' έξω, σφουγγαρίστρες.

Είναι λογικό όταν η Ελλάδα είναι στην ουσία η Αθήνα και η Αθήνα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα χωριό ξιπασμένων. Κι εκεί είναι το πρόβλημα, στον ξιπασμό. Γιατί ακόμα κι ο βλάχος, μπορεί να μάθει. Ο ξιπασμένος αρχοντοχωριάτης όμως αποκλείεται. Τσάμπα την έχει τη δορυφορική να βλέπει ξένα σόου και σειρές χωρίς καν να καταλαβαίνει τα αγγλικά που μιλάνε. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι όλοι γράφουν ύμνους για τα ξένα σίριαλ αλλά στο τέλος της ημέρας η κουβέντα θα καταλήξει στο αν έχει παρακμάσει το «Κάτω Παρτάλι». Στην κοιλιά της Μενεγάκη και το κονσίλερ της Τατιάνας.

Ευτυχώς, αυτές είναι κουβέντες που πλέον ακούω μόνο από γέροντες ή συναδέλφους μου που η κατάσταση μας έχει κάνει αναμεταδότες ειδήσεων και κουτσομπολιών για γέροντες. Τα νεανικά κοινά που τόσο και καλά ενδιαφέρουν τα κανάλια, ειλικρινά χέστηκαν. Απέχουν κι αυτό προσωπικά για μένα είναι μια πολιτική πράξη. Γιατί η αισθητική είναι ηθική και η πολιτική δραση είναι προϊόν ηθικής. Σοουμπιζίστικα η Ελλάδα είναι μια απόλυτα αποτυχημένη χώρα. Γιατί μοιάζει με μοδίστρα που ενώ έχει μπροστά της το πατρόν δεν κατλαβαίνει Χριστό (ή βαριέται) για το πως να το ράψει σωστά. Ατσούμπαλα θα το κάνει, λεφτά θα προσπαθήσει να βουτήξει κι άντε για στολίδι να βάλει πάνω στο κεφάλι της πρωταγωνίστριας νύφης - πουτάνας κι ένα σεμεδάκι (το πέπλο κοστίζει).

Η σόουμπιζ της Ελλάδας είναι επίσης και μία που χωρίς κανένα λόγο, καμία αξία στην παραγωγή της, αρνείται πεισματικά την κριτική. Διαβάζω κριτικές σε αγγλόφωνα έντυπα για υπερπαραγωγές που τις κάνουν πέντε κρίκοι ένα τάληρο, πάντα με επιχειρήματα και κανείς δεν τολμάει να πει τίποτα. Εδώ αν τολμήσεις να αμφισβητήσεις την υπερπαραγωγή μιούζικαλ ξεπέτα του Φασουλή με σκηνικά ετοιμόρροπα κόντρα πλακέ, έχουν πέσει όλοι να σε φάνε την επόμενη και χάνεις και τη δουλειά σου και είσαι και χρεωμένος σαν κακιασμένη αδελφή.

Πας μετά από ένα μήνα να το δεις λίγο πιο αγαπησιάρικα, να γράψεις κάτι που να δικαιολογεί την προσπάθεια κι αρχίζει ο δεύτερος κύκλος πολέμου. Το ότι ξεπουλήθηκες κι έγινες κωλοτούμπας. Εδώ είναι το κομμάτι που έγραψα στην αρχή ότι άλλο ξεκίνησα να γράφω κι άλλο θα γράψω τελικά. Μίλαγα με έναν φίλο στο τηλέφωνο που τον εκτιμώ ιδιαίτερα. Κι άρχισε να μου τα χώνει για ένα άρθρο που έγραψα πρόσφατα για τη Σπυροπούλου, λεγοντας όχι ότι τη γουστάρω, αλλά το ότι είναι βαρετό να την μπουνίζουμε όλοι. Ένα μήνα πριν είχα κάνει μια ανάρτηση στο facebook για την ίδια, στα όρια του μηνύσιμου.

Θεώρησα υποχρέωση μου να γράψω το άρθρο «κωλοτούμπα» για τη Σπυροπούλου, όπως και το άρθρο «κωλοτούμπα» για το Σεφερλή (ασχέτως αν ο ίδιος ηδονίζεται να συνεχίζει να με βρίζει) όπως και διάφορα άλλα άρθρα που καταχωρούνται σαν «κωλοτούμπα». Αν έχω δημιουργήσει ένα ψυχοπαθές κοινό που με αγαπάει μόνο όταν βρίζω, ναι, αυτό είναι δική μου μαλακία και καλά να πάθω που την πληρώνω. Όμως δεν είμαι υποχρεωμένος να έχω την ίδια άποψη συνέχεια. Έχω κάθε δικαίωμα έναν γκόμενο που πέρσι τον λάτρευα και έλιωνα στα πόδια του, φέτος να τον θεωρώ μαλάκα. Και το αντίστροφο.

Για την ελληνική σελέμπριτι πραγματικότητα, κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο και σε καθιστά αναξιόπιστο. Λογική αυτή η αντίδραση στη στασιμότητα ενός βάλτου που τίποτα δεν αλλάζει, αρκεί τα κονέ και οι δημόσιες σχέσεις να τσουλάνε το παιχνίδι. Όμως όπως είπε και ο Όσκαρ Ουάιλντ «όλοι μας γεννιόμαστε στον υπόνομο, μερικοί από μας όμως μπορούμε και κοιτάζουμε τα αστέρια». Και τα δικά μου αστέρια δεν είναι ούτε τα στρας και οι πούλιες του φορέματος σου, ούτε το νέο σου μπότοξ. Είναι οι λέξεις μου και οι σκέψεις μου όσο αντιφατικές κι αν είναι. Αν δεν ήταν αντιφατικές, αν δεν έκανα πόλεμο μαζί τους, δε θα είχαν λόγο ύπαρξης. Η ελληνική σόουμπιζ και τηλεόραση γι αυτό δεν έχει λόγο ύπαρξης. Επειδή δεν είχε ποτέ τα αρχίδια να κάνει πόλεμο με τον εαυτό της.

Από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο/toratora

http://www.tvnea.com