Πέτρος Κωστόπουλος: "Το "Βράδυ" αρχίζει..."

Ξεκινάω στην TV την Παρασκευή, στις 23:00 το βράδυ, στον ANT1. Τα νέα προγράμματα άρχισαν στην τηλεόραση, καιρός ήταν να αρχίσω και εγώ. Ξεκινάω, λοιπόν, με το “ΒΡΑΔΥ“. Κρατήσαμε τον ίδιο τίτλο και το ίδιο σκηνικό, απλώς “μεταφέραμε” το στούντιο από το Γκάζι που υποτίθεται ότι ήταν και έβλεπε Ακρόπολη, στον 15ο όροφο ενός ουρανοξύστη. Αντί  να κοιτάμε προς τα πάνω, θα κοιτάμε προς τα κάτω. Καταλάβατε, για τη φωτογραφία πίσω μου μιλάω, διότι κατά τα άλλα στούντιο είναι στην Αττική οδό. Αυτή την εκπομπή την αγαπάω πάρα πολύ. Έβλεπα τις παρόμοιες για πολλά χρόνια στην Αμερική και πάντα ήθελα να κάνω και εγώ κάτι σαν αυτό. Όταν ξεκίνησα πέρυσι είχα διάφορους άσχετους να γράφουν περίσσια κακία ότι κοπιάρω λέει τον Λέτερμαν ή τον Λένο. Τότε είχα απαντήσει αστειευόμενος ότι δεν είμαι ούτε ο Λένο, ούτε ο Λέτερμαν, αλλά ο Λένορμαν. Βασικά είναι τόσο άστοχη αυτή η σκέψη που μόνο ένας ανόητος βλάκας ή ένας έξυπνος εμπαθής μπορεί να την κάνει.

Ο Λένο, ο Λέτερμαν, ο Κίμελ, ο Φέρκιουσον, ο Ο’ Μπράιαν –και καμιά 100αρια ακόμα στην Αμερική ή άλλοι 50 στις ευρωπαϊκές χώρες- ασχολούνται χρόνια με το πιο παλιό είδος τηλεόρασης, το οποίο ξεκίνησε στην αρχές της δεκαετίας του ’60 με τον Τζόνι Κάρσον. Ένα στούντιο, ένα τραπέζι, μια ορχήστρα να παίζει στα ενδιάμεσα και  χαβαλές στην κουβέντα. Ήρεμα, cool και χαμογελαστά περνάνε όλα. Κανείς δεν ανακάλυψε τον τροχό και σίγουρα όχι εγώ. Μπορεί να την κάνω καλά ή άσχημα την εκπομπή, σε καμία περίπτωση δεν είπα ότι κόμισα γλαύκα στην Αθήνα. Αν κρίνω από τα νούμερα, τουλάχιστον άρεσε σε πολύ κόσμο. Πράγμα που σημαίνει ότι τουλάχιστον έκανα κάτι αλλιώτικο από τα προηγούμενα talk show στην ελληνική τηλεόραση.

Βέβαια ό, τι και να γράψεις, ό, τι και να δηλώσεις ούτε ένας δεν  θα σε δει παραπάνω. Απλώς ευλογάς τα γένια σου. Φέτος, βέβαια, έχω ένα διπλό σκοπό. Πρώτον να έχει η εκπομπή περισσότερο χαβαλέ και περισσότερες πλάκες στους καλεσμένους –εφόσον αυτοί έχουν το χιούμορ και τα κότσια να το αντέξουν. Η ελληνική showbiz και ακόμα χειρότερα η πολιτική σκηνή της Ελλάδας έχει πήξει στη σοβαροφάνεια και στην παπαριά. Βλέπω καλλιτέχνες να μιλάνε χειρότερα και από τον Ηλία Μόσιαλο. Όχι όλοι, εντάξει. Όπως και να ‘χει η πλάκα και το γέλιο (μαζί με τους φίλους και το σπίτι σου) είναι το μόνο αντίδοτο στην κρίση. ΟΚ, δεν μπορείς να είσαι χαζοχαρούμενος και ανυποψίαστος όπως τις εποχές της ευμάρειας –έστω και της τεχνητής. Από την άλλη πλευρά το να μετατρέψεις ένα τέτοιο show σε καθαρά πολιτικό είναι αυτοκτονία. Δόξα τω Θεό μια χαρά την κάνουν τη δουλειά και ο Χατζηνικολάου και ο Πρετεντέρης και οι άλλοι που ασχολούνται με το «σπορ». Εγώ προτιμώ κάτι που θα είναι αγχολυτικό για μένα. Για τον απλούστατο λόγο ότι όπως και το 95% των Ελλήνων, έτσι και εγώ ζω στο «Δρόμο με τις Λεύκες». Δεν ξέρω από πού και σε ποια στιγμή θα μου την πέσει ο Φρέντι Κρούγκερ. Διότι, είναι άτοπο να πιστεύεις ότι αυτοί που έχουν επιχειρήσεις τραβάνε μικρότερο ζόρι σε μια οικονομία που κάθε μέρα φαλιρίζουν 300 τη μέρα, μικροί μεσαίοι και