Μαρία Ηλιάκη: “Πάντα θα μου λείπει η μαμά μου, αυτό δε νομίζω ότι θα το ξεπεράσω ποτέ”

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, η Μαρία Ηλιάκη, πιο συνειδητοποιημένη και ολιγαρκής, μιλά για τον πιο δύσκολο χρόνο της ζωής της, όπως τον χαρακτηρίζει, μέσα στον οποίο έχασε τη μητέρα της και ο οποίος την ωρίμασε, αλλά και την πιθανότητα του γάμου και τα κιλά που έχασε στο περιοδικό Εγώ και τη δημοσιογράφο Μαρία Κολλιάτσα.
Ποιο είναι το happy end σε μία σχέση για σένα: “Οικογένεια, παιδιά;” ή μία σχέση ας πούμε “πενήντα αποχρώσεις του γκρι”;
Ωραία θα ήταν μια τέτοια ιστορία, αλλά να τη ζήσεις για λίγο, αυτά όμως μόνο στα παραμύθια ή στα βιβλία γίνονται. Αυτός τα είχε όλα: πληγωμένος, καλός στο σεξ, όμορφος, πλούσιος, πού να τον βρεις αυτόν;
Το happy end; Σε μια ιδανική σχέση;
Σε μια ιδανική σχέση, το happy end είναι να γυρνάς το βράδυ στο σπίτι και να έχεις έναν άνθρωπο να δεις τηλεόραση, να κοιμηθείς μαζί. Δεν είναι απαραίτητος ο γάμος, δεν νομίζω ότι είναι το happy end σε μια σχέση. Ξαφνικά, ακούω για πολλούς χωρισμούς, που δεν περίμενα ποτέ ότι θα χώριζαν και το γάμο τον έχω βάλει στην άκρη. Μικρότερη ονειρευόμουν τα νυφικά, τώρα πια δεν με νοιάζει. Θέλω να έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου, ένα σύντροφο και ό,τι γίνει.
Θα ήθελες να δημιουργήσεις μία οικογένεια και να κάνεις παιδιά, όμως;
Μακάρι.
Δεν σου έχει χτυπήσει ακόμα το καμπανάκι, αλλά σαν σκέψη;
Το σκέφτομαι. Πρέπει να έχω και ένα σύντροφο για να μου χτυπήσει το καμπανάκι της μητρότητας. Αυτήν τη στιγμή είμαι ένα χρόνο μόνη μου.
Δεν σε φλερτάρουν;
Πολύ. Εγώ δεν ήμουν καλά, γιατί αυτός ο χρόνος ήταν ο πιο δύσκολος χρόνος της ζωής μου.
Έχασες τη μαμά σου;
Ναι. Είχα την κανονική σχέση μαμάς και κόρης. Με τους καβγάδες μας, με τις συμφωνίες μας, με τις “υστερίες” της μαμάς μου, που αποφάσισα να φύγω από το σπίτι. Ήρθαμε όμως ακόμα πιο κοντά όταν αρρώστησε. Εκεί, δηλαδή, που έπρεπε να γίνω εγώ μαμά και αυτή το παιδί.
Δύσκολο πολύ.Το έζησα για οχτώ χρόνια, κάποια στιγμή ο οργανισμός της εξασθένησε και έφυγε. Ήταν μία δύσκολη περίοδος, πάντα θα μου λείπει η μαμά μου, αυτό δε νομίζω ότι θα το ξεπεράσω ποτέ. Αισθάνομαι ότι μέσα σε αυτόν το χρόνο έχω μεγαλώσει δέκα χρόνια. Γιατί ξαφνικά λες τώρα είμαι μόνη μου. Χωρίς να θέλω να μειώσω το ρόλο του πατέρα, όταν φύγει η μάνα, λες “τώρα, τώρα τι κάνω;”. Ωριμάζεις, μεγαλώνεις. Εγώ πέρασα και πολύ χρόνο στα νοσοκομεία και πραγματικά κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να έχει κάποιος την υγεία του. Γιατί παλαιότερα ήμουν πολύ στον κόσμο μου, θεωρούσα ότι όλα είναι πολύ… δεδομένα. Και ικανοποιούμαι πια και με λιγότερα πράγματα, είχα αυτό το ανικανοποίητο, δεν ήμουν ευχαριστημένη με τίποτα.

Χρειάστηκες ψυχολογική υποστήριξη;
Ναι.
Σε βοήθησε;
Δεν έχω θεοποιήσει τη διαδικασία, γιατί το δουλεύω πολύ μόνη μου και με τους φίλους μου, αλλά ναι, με βοηθάει κι αυτό. Όχι, όμως, μόνο αυτό, η ψυχοθεραπεία και η ψυχανάλυση είναι μια δουλειά που θέλει χρόνια για να την καταλάβεις. Πέρυσι ζούσα μια παράνοια. Το πρωί έπρεπε να γελάω, το απόγευμα το ίδιο και το βράδυ έμενα στο νοσοκομείο μέχρι τις δώδεκα τη νύχτα. Ζούσα δύο πολύ διαφορετικές πραγματικότητες, οπότε κάποια στιγμή μπλόκαρα. Μετά έχασα τη μαμά μου, ήρθε ο Ιούνιος σταμάτησα να δουλεύω και κοίταζα τον τοίχο. Πήγα διακοπές, όμως, δεν πέρασα πολύ καλά, όπως και όσοι ήταν μαζί μου δεν πέρασαν καλά, γιατί είχα τρομερές μεταπτώσεις στη διάθεσή μου, ήθελα μια να κλαίω, μια να γελάω.
Νομίζω αυτή την απώλεια δεν την ξεπερνά ποτέ κανείς.
Πάντα θα θυμάμαι τη μαμά μου. Μέσα σε αυτόν το χρόνο ενηλικιώθηκα. Πρώτη φορά πατάω στα πόδια μου τόσο γερά, τα έχω πάρα πολύ καλά με τον εαυτό μου και παράλληλα, ζω το πένθος μου, αφήνω τον εαυτό μου να κλάψει, δεν τα καταπιέζω αυτά.
Τι τίτλο θα έβαζες στη ζωή σου;
Αυτό νομίζω που σου είπα και πριν. Ότι αισθάνομαι ότι είμαι σε μια φάση ζωής, που πατάω πρώτη φορά γερά στα πόδια μου. Έχω λιγότερες ανασφάλειες πια και μ’αρέσει που είμαι μόνη μου, την απολαμβάνω πάρα πολύ τη μοναξιά, εννοώ την προσωπική μοναξιά. Το ότι δεν έχω κάποιο σύντροφο στη ζωή μου. Γιατί είναι η πρώτη φορά που τα έχω τόσο καλά με τον εαυτό μου. Δεν ξέρω πως, ίσως η δύσκολη χρονιά που πέρασε με μεγάλωσε και με δυνάμωσε. Αλλά είναι η πρώτη φορά που περνάω καλά μόνη μου και το απολαμβάνω.
Έχει ανέβει η αυτοπεποίθησή σου;
Ναι.
Εξαιτίας των κιλών που έχασες;
Μου αρέσει πολύ το φαγητό και μου αρέσει πολύ να τσιμπολογάω, θυμάμαι ότι η μαμά μου μου έκρυβε όλα τα γλυκά στο σπίτι και πάντα τα έβρισκα. Ήταν ο μόνιμος τσακωμός μας. Μου έλεγε “Βρε παιδάκι μου, μην τρως, έχεις περιφέρεια”. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι έχω θέμα με το φαγητό, όχι κανένα τρελό θέμα, απλώς δεν μπορούσα να πειθαρχήσω. Έβλεπα και τις άλλες παρουσιάστριες που φορούσαν τα στενά και έλεγα “Τι, εγώ δεν θα βάλω ποτέ στενά;”. Και βρέθηκε ένας άγιος άνθρωπος, που με έχει αναλάβει, ο Γιώργος Μπουραίμης, ειδικός σωματικής διάπλασης, με τον οποίο στην αρχή κάναμε γυμναστική και μετά διατροφή. Καλά, τον πρώτο χρόνο μαρτύρησε, γιατί δεν μπορούσα να πειθαρχήσω, με έμαθε να τρώω σωστά, αυτό είναι το σημαντικό…
Πόσα κιλά έχεις χάσει στο σύνολο;
Δεν ξέρω, δεν ζυγίζομαι ποτέ, δεν έχω ζυγαριά στο σπίτι. Μου έχει μείνει απωθημένο, γιατί με έβαζε ο μπαμπάς μου και ζυγιζόμουν στα φαρμακεία. Κάθε φορά που μπαίναμε σε φαρμακείο, με ανέβαζε στη ζυγαριά και μου έλεγε “Να, ορίστε, είδες; Πάλι πάχυνες!”.
Ήσουν παχουλή;
Ήμουνα πάντα γύρω στα 70 κιλά.
Σαν παιδάκι ήσουν παχύσαρκο;

Όχι, αλλά είχα την τάση να τρώω. Σε όλες τις φωτογραφίες από τα πάρτι είμαι μπουκωμένη. Μ’άρεσε να τρώω, αλλά γενικώς οι γονείς μου με πρόσεχαν. Η μαμά μου ήταν πάρα πολύ αδύνατη γυναίκα, πολύ σικάτη και πάντα με πρόσεχε.
Όταν βλέπεις τον εαυτό σου στο καθρέφτη, τι λες;
Υπάρχουν μέρες που λέω “καλούτσικη είσαι σήμερα”, υπάρχουν μέρες που λέω χάλια, δεν θέλω να βγω από το σπίτι. Εντάξει μωρέ, τώρα τι να πω εγώ, τι να πει και η Ζιζέλ όταν βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη; Καλούλα είμαι. Θεωρώ τον εαυτό μου συμπαθητικό. Είναι ωραίο να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου, να μπορείς-από το πιο απλό-να φορέσεις ό,τι θέλεις. Δεν είναι ωραίο να έχεις κόμπλεξ με την εμφάνισή σου. Και αν πιστεύεις ότι πηγαίνοντας σε ένα διατροφολόγο και κάνοντας γυμναστική θα σου φύγει το κόμπλεξ, να το κάνεις για να νιώσεις καλύτερα. Εγώ θυμάμαι ξεκίνησα διατροφή σε μια περίοδο της ζωής μου που ήμουν καλά! Που αισθανόμουν καλά, είχα μια σχέση και ήθελα να αρέσω στον εαυτό μου και σε εκείνον.