Η Ζωή Λάσκαρη περιγράφει τις τελευταίες στιγμές της Αλίκης

«Με λένε Ζωή». Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου της Ζωής Λάσκαρη για τη ζωή της, ένα βιβλίο που μαθαίνουμε από την αρχή όλα τα κομμάτια της ζωής της ηθοποιού που αγαπήθηκε από τους Έλληνες. Σε αυτό το βιβλίο, η Ζωή Λάσκαρη αφιερώνει ένα κομμάτι του στη στενή και αγαπημένη της φίλη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Αλίκη όλων.Συγκλονιστικά, λόγια, σπαραγμός και αναπάντητες ερωτήσεις, μέσα σε αυτό το κομμάτι που περιγράφει την τελευταία συνάντηση των δυο τους, το τέλος της Αλίκης. «Αλίκη µου, ησύχασε», η επικεφαλίδα του και πόνος για τον χαμό της η ουσία του.«Αλίκη µου, ησύχασε. Εγώ τώρα θα κάτσω εδώ δίπλα σου και θα σου κρατάω το χεράκι σου. Και θα σου αλλάζω τις κοµπρέσες στο µέτωπο, γιατί θα είσαι συνέχεια ιδρωµένη. Κοριτσάκι µου, θα σου ψιθυρίσω. Γλυκό µου κορίτσι. Και τα ποδαράκια σου θα είναι ζεστά. Και τα µαλλιά σου θα λάµπουν όπως δεν έλαµπαν ποτέ. Και θα µου λες, Ζωή, δεν θέλω να πεθάνω. Με άφησες όµως να αναρωτιέµαι, κοριτσάκι µου: άξιζαν τελικά όλες αυτές οι µάχες για την πρώτη θέση; Άξιζε αυτό το ρήµαγµα για τον πρωταθλητισµό; Πριν έρθω, πέρασα αναγκαστικά µέσα από το στρατόπεδο των δηµοσιογράφων. Έχουν κατασκηνώσει στην είσοδο. Πίνουν τους καφέδες µε τα κιλά για να κρατηθούν όρθιοι. Στα κόκκινα άυπνα µάτια τους λιµνάζει η θανατολαγνεία, που τούτη τη φορά θα συνοδεύεται από το τρόπαιο µιας ανώφελης αποκλειστικότητας. Το ξέρεις πως είσαι Εθνική και πως κανείς δεν δικαιούται αποκλειστικές παρτίδες µαζί σου. Τώρα που σου χαϊδεύω το µέτωπο ξέρεις τι σκέφτοµαι; Πως θέλω να πεθάνω ήσυχα, Αλίκη. Ούτε επικήδεια φλας, ούτε µετά θάνατον ύµνους, ούτε χειροκροτήµατα, ούτε ετεροχρονισµένες φιλίες από ανθρώπους που όσο ζούσα, ξέρεις, ούτε να τους χέσω. Μια ήσυχη κηδεία, µε την οικογένειά µου και τρεις φίλους. Αθόρυβα, σιωπηρά, συνένοχα, µε την ευχαρίστηση πως κανείς άλλος δεν θα µάθει ποτέ πώς έζησα. Το ξέραµε, Αλίκη, ήταν ο κοινός µας τόπος: µεγαλώσαµε και ζήσαµε σε µια χώρα που µονάχα νεκρός θα δικαιούσαι τον έπαινο».

thetoc http://www.tvnea.com