Χρήστος Φερεντίνος: Η παρουσιάστρια που ιντρίγκαρε και το απρόσμενο επόμενο επαγγελματικό του βήμα

Λίγο πριν τη νέα χρονιά, ο Χρήστος Φερεντίνος κάνει στο People τον τηλεοπτικό του απολογισμό.

Όταν ήρθε ο υπεύθυνος της Fremantle Media (σ.σ. εταιρεία παραγωγής και διανομής, στην οποία ανήκει το Άκου τι Είπαν), Χάουαρντ Χέντριτς, δήλωσε πως είσαι ο καλύτερος παρουσιαστής του παιχνιδιού, μαζί με τον αντίστοιχο Aμερικανό, που παίζει σε 22 χώρες. Ποιο είναι αυτό που ξεχώρισε από τους άλλους παρουσιαστές;

Του άρεσαν η ενέργεια και η επικοινωνία που είχα με το κοινό και που την ώρα του διαλείμματος πήγαινα και «ανέβαζα» το κοινό. Το ίδιο κάνω και με τους τεχνικούς. Ακόμη κι αν έχω να κοιμηθώ δυο-τρία βράδια, όταν βρίσκομαι στο πλατό, μεταμορφώνομαι. Μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω, αντλώ ενέργεια. Αυτό χρειάζεται και αυτό το παιχνίδι, ενέργεια και ρυθμό. Το ζητούμενο για εκείνους είναι να έχουν έναν παρουσιαστή αληθινό, με ενέργεια ανεβασμένη και μια αλήθεια που επικοινωνεί.

Ένας παρουσιαστής που έχει τη μοναδικότητά του μπορεί να δανειστεί στοιχεία από έναν άλλον παρουσιαστή;

Ναι, βέβαια.

Έχεις δει κάποιον παρουσιαστή από τον οποίο θα μπορούσες να δανειστείς στοιχεία;

Στο Deal είχα δει τον αντίστοιχο, πολύ επιτυχημένο Γάλλο, τον Arthur (σ.σ. είχε κάνει και αυτός σπουδές στη Νομική πριν ασχοληθεί με το ραδιόφωνο, ακριβώς όπως και ο Χρήστος Φερεντίνος). Από αυτόν είχα δανειστεί στοιχεία. Ο παρουσιαστής είναι ένα μεγάλο μενού αντιδράσεων. Εκτός από όσα λέει, είναι και πώς επικοινωνεί με το σώμα του, το βλέμμα του, τις παύσεις του. Είδα τις αντιδράσεις του, το πώς σοβαρευόταν μετά από γέλια, τις παύσεις που έκανε και κάποια από αυτά μου άρεσαν και τα «φόρεσα» πάνω μου. Αυτά που μου άρεσαν από τον Αμερικανό του Άκου τι Είπαν δεν θα μπορούσα να τα κάνω. Είναι stand up comedian και στήνει show όταν συστήνει τους παίκτες. Πραγματικά πέφτει το γέλιο της αρκούδας. Οι Αμερικανοί κάνουν τηλεόραση εκατό χρόνια μπροστά. Εκεί το κοινό συμμετέχει και υπάρχουν συνεχώς αντιδράσεις από τον παρουσιαστή και τους παίκτες. Αυτός ο συνδυασμός έχει ως αποτέλεσμα να μην παρακολουθείς ένα στερεότυπο παιχνίδι, αλλά να υπάρχει αλληλεπίδραση από όλους. Οι παίκτες είναι τόσο απελευθερωμένοι που δεν χρειάζεται, καν, να τους ρωτήσεις κάτι. Συμμετέχουν, κάνουν πλάκες από μόνοι τους. Εμείς δεν μπορούμε να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο ακόμη, αλλά από την πρώτη εκπομπή υπάρχει ένα ανάλογο κλίμα. Παίκτες που χαμογελάνε, τραγουδάνε, το κοινό συμμετέχει. Για παράδειγμα, στον υπεύθυνο της Fremantle άρεσε πολύ ο χορός. Δεν το κάνει άλλος παρουσιαστής.

Από Έλληνες παρουσιαστές, τι έχεις δει και σε έχει ιντριγκάρει;

Όλοι έχουν ξεχωριστά στοιχεία. Ο Γιώργος Λιάγκας, για παράδειγμα, ήταν λίγο αμήχανος στα πρώτα επεισόδια του The Voice, στη συνέχεια βρήκε τα πατήματά του. Είχε αυστηρότητα, εξέφραζε την άποψή του, χωρίς να λέει περιττά πράγματα. Είχε στιλ και ήταν πολύ καλός. Ο Γρηγόρης είναι πολύ ζεστός και άμεσος. Έχει χαμόγελο και ακούει τον άλλον. Φαίνεται σαν να τον αγκαλιάζει. Ο Πέτρος Πολυχρονίδης, που κάνει τον Τροχό της Τύχης, είναι μαγκάκος, έχει βάλει ωραία στοιχεία στην παρουσίασή του. Μου άρεσε και ο Σπύρος Παπαδόπουλος όταν έκανε τον Εκατομμυριούχο. Αλλά και η Σμαράγδα Καρύδη, που την ξέρω πολλά χρόνια. Δεν το περίμενα αυτό που είδα. Είχα την εντύπωση πως έχει μια συστολή. Κι όμως… Την παρακολουθώ, πήγα και καλεσμένος στην εκπομπή της και βλέπω πως έχει άνεση και είναι απελευθερωμένη. Μου αρέσει πολύ σε αυτό που κάνει.

Η υποκριτική πρέπει να σε γοητεύει. Συμμετείχες και σε ένα θεατρικό… Άλλωστε και ο παρουσιαστής δεν είναι ρόλος;

Σαφώς και είναι. Αλλά η υποκριτική είναι κάτι διαφορετικό. Δεν θα μπορούσα να γίνω ηθοποιός, γιατί δεν είμαι. Θα μπορούσα να γίνω, αν το σπούδαζα. Αυτό που έκανα στην παράσταση ήταν κάτι το ενδιάμεσο, αφού λειτουργούσα ως «γέφυρα» ανάμεσα στους θεατές και τους ηθοποιούς. Αυτό που θα μπορούσα να κάνω είναι το stand up comedy. Θαυμάζω τα παιδιά που το κάνουν. Ανεβαίνουν σε μια σκηνή, με το κοινό να είναι κρύο από κάτω και μπορεί στα πρώτα δέκα λεπτά να μη γελάει κανείς. Ακόμη και εκείνοι που θέλουν να γελάσουν δεν το κάνουν γιατί ντρέπονται. Είναι συγκλονιστικό αυτό. Και ξαφνικά, μετά το δεκάλεπτο, ο κόσμος γελάει. Για να το κάνεις αυτό, θέλει πολύ μεγάλα «balls». Είδα τον Χριστόφορο Ζαραλίκο προ ημερών ‒ κάνουμε πολλή παρέα με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, πηγαίνουμε μαζί σε παραστάσεις και τον καταχειροκροτήσαμε. Είναι πολύ ωραίος. Το να μεταμορφωθώ σε κάτι τέτοιο νομίζω πως μου «κουμπώνει» όμορφα. Ενδεχομένως να γίνει σύντομα. Ήδη είμαι σε συζητήσεις.

http://www.tvnea.com