Αποθέωση για τους "Δαίμονες": Οι εξαιρετικές επίσημες κριτικές συνεχίζονται!

H ροκ όπερα "Δαίμονες" δεν σκίζει μόνο στα εισητήρια. Λαμβάνει και εξαιρετικές κριτικές με ονοματεπώνυμο. Ακολουθούν άλλες δύο από Γιώργο Χρονά και Γιώργο Σμυρνή σε onlytheater και monopoli αντίστοιχα:

Γι’ αυτούς που πιστεύουν πως οι δαίμονες – εκπεσόντες άγγελοι – δεν υπάρχουν, δεν έχουν παρά να δουν την παράσταση σ’ αυτό το κεντρικό θέατρο της οδού Βουκουρεστίου. Παλιοί και νέοι δαίμονες – μάγια, μάγισσες – και πρόσωπα που κατέχονται από το κακό, τα πνεύματα του κακού. Η ιστορία – το λιμπρέτο του Σταύρου Σιδερά μπλέκει τις εποχές και τα φαινόμενά τους μέχρι την τελική νίκη τους – σημαδεμένη με τον θάνατο των πρωταγωνιστών. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα – με τα ευρηματικά σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη – η σκεπή της Παναγίας των Παρισίων, τα μπαρόκ κτίρια και τα αγάλματα όπως και τα έξοχα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη δένουν με τα χορευτικά, την κίνηση της Ζώης Ταχοπούλου του πολυπληθούς θιάσου.
Την παράσταση κλέβει η Εβελίνα Παπούλια – παλιός και νέος δαίμων. Η Άννα Βίσση – πνεύμα του καλού – αξιοπρεπής. Καλή ηθοποιός που άδει. Βασίλισσα ή νέα ερωτευμένη.
Η μουσική του Νίκου Καρβέλα φιλόδοξη. Κάποτε είχε ανάμνηση Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Κι άλλοτε ροκ μπάντας. Η ορχήστρα ζωντανή υπό την διεύθυνση του Αλέξη Πρίφτη. Για το τέλος άφησα τους Παναγιώτη Πετράκη και Νικόλα Καραγκιαούρη σχεδόν θεϊκούς στους ρόλους τους.
Η παράσταση είναι μάθημα για να αγαπήσεις την όπερα. Το ιταλικό προϊόν βαπτισμένο, μέσα στην ροκ μέθη.
Γιώργος Χρονάς /onlytheater.gr

Οι Δαίμονες είναι ένα έργο, το οποίο δύσκολα μπορείς να κατηγοριοποιήσεις. Ο συνήθης χαρακτηρισμός του είναι ροκ όπερα. Αλλά το ροκ στοιχείο δεν είναι τόσο έντονο, έστω κι αν η υπόθεση έχει «φρικιά και δαίμονες». Υπάρχουν οπερατικά στοιχεία, όπως και ποπ στοιχεία, ενώ έντονη είναι και η παρουσία του μιούζικαλ. Θα έλεγα ότι είναι μια παράσταση sui generis, που γίνεται ακόμα περισσότερο έτσι με την ιδιαίτερη σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα. Μουσικά υπάρχουν κι άλλες προσθήκες, όπως εκκλησιαστική μουσική ή ακόμα και το New York του Jay Z.
Η υπόθεση του έργου, από τον Σταύρο Σιδερά, διαδραματίζεται σε δύο εποχές: Έναν σκοτεινό μεσαίωνα, όπου μια μάγισσα (Εβελίνα Παπούλια) πιστή στον Σατανά, φορτωμένη με διάφορα εγκλήματα ανθρωποθυσιών, καίγεται στην πυρά, με εντολή του Ιεροεξεταστή και την σύμφωνη γνώμη της Βασίλισσας (Άννα Βίσση). Στην συνέχεια κάνουμε άλμα χρονικό και πάμε στην Νέα Υόρκη του σήμερα. Ένας θίασος ανεβάζει ένα έργο. Κι η παλιά μάγισσα ξαναγεννιέται μέσα στην ψυχή μιας ηθοποιού, της Λόα (ξανά η Παπούλια). Αυτή έχει προδοθεί από τον σκηνοθέτη της παράστασης Ντάνιελ (Παναγιώτης Πετράκης), ο οποίος τα έχει φτιάξει με την πρωταγωνίστριά του Ροζάννα (ξανά η Βίσση). Η Λόα τους κάνει βουντού, με αποτέλεσμα ο Ντάνιελ να κυριεύεται από την δύναμη του κακού και να είναι ικανός για τα πάντα.
Το έργο, λοιπόν, χαρακτηρίζεται από το εξωπραγματικό, είτε λόγω του επικού- οπερατικού στοιχείου και της παρουσίας της μουσικής και των τραγουδιστικών μερών, αλλά και λόγω της υπόθεσης, που ανήκει στο είδος του φανταστικού. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον κινήθηκαν τόσο η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, όσο και η σκηνογραφία του Μανόλη Παντελιδάκη, αλλά και τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη. Στην δημιουργία δηλαδή ενός φαντασμαγορικού, σκοτεινού, εξωπραγματικού σύμπαντος, στο οποίο υπερβολή είναι μόνο το μη υπερβολικό. Δεν υπάρχει υπερπαίξιμο σε αυτό το περιβάλλον- οι ηθοποιοί πρέπει να είναι πολύ εκφραστικοί και να παίζουν στα άκρα, όπως οι χαρακτήρες του έργου.
Τα πολύ δυνατά σημεία της παράστασης είναι οι εντυπωσιακές εικόνες και η ατμοσφαιρικότητά της, όσο και η αίσθηση άγριου σασπένς στα σημεία θρίλερ. Υπάρχουν και πιο ανάλαφρες σκηνές ηθοποιών που τραγουδούν, χορεύουν και μιλούν για την δυσκολία του να είσαι καλλιτέχνης, θυμίζοντας λίγο Fame, που είναι εκτός του σκοτεινού κλίματος της υπόθεσης. Αυτά τα σημεία φέρνουν σε επαφή τους «Δαίμονες» με το genre του μιούζικαλ, καθώς είναι σχεδόν κλισέ σε αυτό το είδος η κάποια αναφορά στην έννοια της διασημότητας και στην δυσκολία της κατάκτησης της δόξας. Επίσης, τονίζουν μέσω της αντίθεσης, τα πιο σκοτεινά και θριλερικά στοιχεία του έργου, που είναι σαφώς και τα πιο ενδιαφέροντα.
Οι φωτισμοί, η χρήση των βιντεοπροβολέων, τα κοστούμια, το στήσιμο επί σκηνής των ηθοποιών, οι χορογραφίες της Ζωή Τατόπουλος κινούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Διάφορες σκηνές, όπως εκείνη που ο Ντάνιελ κυριεύεται από την μαύρη μαγεία, ή αυτή που απογειώνεται η Ροζάννα, από την μαγεία του δαιμονισμένου Ντάνιελ ή ο βασανισμός της μάγισσας από τον ιεροεξεταστή κ.α., δημιουργούν εικόνες πρωτόγνωρα εντυπωσιακές.
Η πρωταγωνίστρια Άννα Βίσση στην παράσταση τραγουδάει πάρα πολύ καλά. Ειδικά στις ψηλές νότες εντυπωσιάζει. Η «σκοτεινή» Εβελίνα Παπούλια εντυπωσίασε σε όλα τα επίπεδα- σε κίνηση, ερμηνεία, φωνή- ενώ είχε και τον πιο δύσκολο ρόλο. Ο Παναγιώτης Πετράκης τραγούδησε ωραία ως επί το πλείστον (αν και στόναρε σε μερικά σημεία) αλλά η κίνησή του ήταν αυτή που έκλεβε την παράσταση. Πολύ επιβλητικός ήταν ο βαρύτονος Νικόλαος Καραγκιαούρης στον ρόλο του Ιεροεξεταστή, τόσο με το εντυπωσιακό του παράστημα, όσο και με την εξαίσια φωνή του.
Γενικά, οι «Δαίμονες», είναι μια παράσταση που απευθύνεται σε πολλά διαφορετικά κοινά, αποτελώντας μια εντυπωσιακή, αλλά και σκοτεινή φαντασμαγορία. Αναδεικνύεται επί σκηνής ένα σύμπαν επικό και εξωπραγματικό. Η υψηλή απόδοση των ερμηνειών- τόσο σε κίνηση, όσο και σε φωνές σε ατομικό επίπεδο και σε χορωδίες- και η μεγάλη δύναμη των εικόνων κάνουν την διαφορά. Κατά την γνώμη μου, είναι το καλύτερο μιούζικαλ (αν μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς έτσι) που είδα να ανεβαίνει φέτος.
Γιώργος Σμυρνής / monopoli.gr