ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ! - Νέλλη Γκίνη:"Ναι, έχω πέσει στην παγίδα της κατάθλιψης!"

Οι συστάσεις για τη Νέλλη Γκίνη είναι, θα έλεγα, περιττές. Μία γυναίκα με τεράστια αποθέματα θεατρικής και κινηματογραφικής εμπειρίας, μία άξια εκπρόσωπος της υποκριτικής, ένας σπάνιος άνθρωπος. Δηλώνει ερωτευμένη με το "σανίδι", δε διστάζει να παραδεχθεί αλήθειες που πονάνε, δε φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομά τους... Η Νέλλη Γκίνη, καλεσμένη στο "Talk" αυτής της εβδομάδας, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της, ανοίγει την καρδιά της και εξομολογείται δυσκολίες, αντιπάθειες, πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις. Με λόγια κοφτά και σταράτα...

- Κυρία Γκίνη, είχατε δηλώσει παλαιότερα πως το θέατρο αποτελεί πηγή ζωής για εσάς. Σήμερα, βλέπουμε πως συνεχίζετε να διατηρείτε ενεργή τη θεατρική σας δράση, χωρίς να επαναπαύεστε στις "δάφνες" του παρελθόντος. Νιώθετε υπόχρεη απέναντι στο θέατρο; Από πού αντλείτε το ψυχικό σθένος για να συνεχίσετε;

- Ήταν και εξακολουθεί να είναι! Το θέατρο είναι κομμάτι της ζωής μου και νιώθω υπόχρεη που το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή, ζω, είναι για μένα ψυχική και πνευματική τροφή. Μακριά από το θέατρο, νιώθω φοβερή μοναξιά, επομένως, αυτό είναι που μου δίνει τη δύναμη τόσα χρόνια να συνεχίσω.
- Σε πλήρη αντίθεση με το θέατρο, η τηλεοπτική σας δράση είναι άκρως περιορισμένη. Που οφείλεται, αλήθεια, αυτό; Δεν σας έγιναν ενδιαφέρουσες τηλεοπτικές προτάσεις ή μήπως διατηρείτε εσείς κάποια επιφύλαξη προς το μέσο;

- Στην τηλεόραση ξεκίνησα από πολύ μικρή, από την "Γειτονιά μας" του Κώστα Πρετεντέρη και συνέχισα τα επόμενα χρόνια παράλληλα με το θέατρο. Είναι και αυτή ένα όμορφο κομμάτι της ζωής μου, όμως τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πράγματι, έκανα επιλεκτικές εμφανίσεις. Βλέπετε, η τηλεόραση πάει από το κακό στο χειρότερο! Όμως, θέλω να ελπίζω πως είναι ένας κύκλος που θα κλείσει και θα επανέλθει δριμύτερη.
- Υποθέτω πως, μία ηθοποιός που "μεσουρανούσε" σε θέατρο και κινηματογράφο τις δεκαετίες του '70 και του '80, απολάμβανε πάντοτε "παχυλές απολαβές". Ποια είναι η σχέση σας με το χρήμα και πώς αντιμετωπίζετε τους ηθοποιούς που μετρούν την Τέχνη με το "κιλό";

- Η σχέση μου με το χρήμα δεν ήταν και δεν είναι καλή. Με την πάροδο, όμως, του χρόνου και με τον ερχομό του γιου μου, έμαθα να το διαχειρίζομαι καλύτερα. Τα χρήματα, αναγκαστικά, χρειάζονται στη ζωή μας. Την κάνουν πιο εύκολη, όσον αφορά τα υλικά αγαθά. Όσο για τους ηθοποιούς που μετρούν την Τέχνη με το χρήμα, νομίζω πως η Τέχνη δεν έχει καθόλου να κάνει μ' αυτό. Σε βάθος χρόνου γνωρίζουμε πως τα χρήματα μόνο ευτυχία δεν μας χαρίζουν.

- Η Ελλάδα και οι Έλληνες διανύουμε μία από τις χειρότερες κοινωνικοοικονομικές περιόδους της αχανούς ιστορίας μας. Αφήνετε τη μιζέρια, που κυριαρχεί παντού, να σας επηρεάσει; Έχετε φτάσει ποτέ - παλαιότερα - σε σημείο κατάθλιψης ή προσωπικής παραίτησης;

- Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν αγωνίστρια. Σιχαίνομαι τη μιζέρια και προσπαθώ να την κρατάω μακριά από τη ζωή μου. Όμως, σαν άνθρωπος, δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια μου