Το παπάκι θα πάει στην ποταμιά;

Από χθες το πρωί οι διάφοροι Σέρλοκ Χολμς και Πουαρό της ελληνικής δημοσιογραφίας ανά την επικράτεια έπιασαν δουλειά, αναζητώντας απάντηση στο ζέον -πιο ζέον δε γίνεται- ερώτημα για την ελληνική κοινωνία: ποιος κρύβεται πίσω από «το Ποτάμι» του συνάδελφου Σταύρου Θεοδωράκη.

Μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές έχω ακούσει τέρατα για το πραγματικό αλλά αόρατο αφεντικό που κρύβεται πίσω από «το Ποτάμι». Άλλος λέει ότι είναι ο Σημίτης, άλλος μιλάει για τον Γιωργάκη, άλλος για τους 58, άλλος για λόμπι μιντιαρχών, άλλος για ομάδα επιχειρηματιών και άλλος για γερμανικό δάκτυλο που θέλει

Να μην υπάρχει κανείς και να έχουμε να κάνουμε μόνο με την «τρέλα» (με την καλή έννοια που λέει και ο Ψινάκης) του Θεοδωράκη να παρέμβει στα ελληνικά πράγματα, το σκέφτηκε κανείς;

Με τον Θεοδωράκη ούτε φίλοι είμαστε, ούτε παρέα κάνουμε, ούτε έχουμε συνεργαστεί ποτέ, ούτε καν έναν καφέ έχουμε πιει μαζί. Και αυτό έτυχε, δεν έχουμε πρόβλημα μεταξύ μας, ελπίζω.

Αλλά επειδή είμαι 40 χρόνια φούρναρης σε αυτό το μαγικό επάγγελμα της δημοσιογραφίας, ξέρω τι κρύβεται πίσω από ανθρώπους και καταστάσεις.

Πιστεύω λοιπόν ότι ο Θεοδωράκης είναι ένας έντιμος δημοσιογράφος, ιδιαίτερα ευαίσθητος στους κυνηγημένους της ελληνικής κοινωνίας, και σε καμία περίπτωση δεν θα γινόταν το εργαλείο κάποιου ή ο αχυράνθρωπος, ο «μπροστινός» κάποιων συμφερόντων. Καταλήγω λοιπόν στην τελευταία άποψη, περί «τρέλας» (με την καλή πάντα έννοια) να παρέμβει στα ελληνικά πράγματα με το κόμμα του, «το Ποτάμι».

Το ζήτημα λοιπόν για μένα είναι πώς θα πειστεί το «παπάκι» (ο Έλληνας ψηφοφόρος) να πάει στην ποταμιά.

Πάντως με πολλές αντικειμενικά ωραίες εκπομπές των «Πρωταγωνιστών» (που εγώ τη γουστάρω πολύ αυτή την εκπομπή γιατί τη βλέπω σαν μία μετεξέλιξη των δικών μας «Ρεπόρτερς» της δεκαετίας του '80 με Δημαρά και Λιάνη) και με όσες φορές κι α περάσει ο Σταύρος μπροστά από την κάμερα με το σακίδιο στην πλάτη, δεν πείθεται το παπάκι να κατέβει στην ποταμιά. Ούτε με τον τάδε καθηγητή, επιστήμονα, εργάτη ή νταλικέρη, θα πάρει το παπάκι το δρόμο για το ποτάμι.

Όλοι, στο πολιτικό αδιέξοδο που ζούμε και στο Γολγοθά που ανεβαίνουμε, περιμένουμε πρόγραμμα συγκεκριμένο να μας δίνει ελπίδα, κινήσεις τολμηρές αλλά ρεαλιστικές για να καλυτερεύσει η ζωή μας, πολιτικούς με όραμα και όχι κραυγές και παπαριές του στυλ «θα σκίσουμε το μνημόνιο», «στην κρεμάλα οι γερμανοτσολιάδες» και «θα αναγκάσουμε τη Μέρκελ να ακούει Ελλάδα και να κατουριέται πάνω της».

Όλοι εμείς θέλουμε μία καλύτερη μέρα για την πατρίδα και την οικογένειά μας και περιμένουμε το μανιφέστο ελπίδας από το κόμμα του Θεοδωράκη, αν υπάρχει. Και μέχρι τότε ας σταματήσουμε τις μιζέριες, τις κακίες και τις μικρότητες. Ας κρατήσουμε ανοιχτή την πόρτα να μπει κάτι καινούριο στη ζωή μας που μπορεί να είναι σωτήρια διαφορετικό.