Το Κατάρ προσπαθεί να αποτρέψει επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν

Προσπάθειες να πείσει τις Η.Π.Α. να αποτρέψουν ενδεχόμενη επίθεση των Ισραηλινών στο Ιράν, κάνει ο σεΐχης Χαμάντ μπιν Χαλίφα αλ Θάνι, εμίρης του Κατάρ από το 1995.

Η Ντόχα έχει πράγματι μετατραπεί σε ένα κέντρο της μεσανατολίτικης διπλωματίας. Ο σείχης αυτόν τον καιρό ασχολείται με τέσσερις μεγάλους διεθνείς φακέλους. Τη Λιβύη, όπου χρηματοδότησε και εξόπλισε τους ισχυρότερους αντιπάλους του Καντάφι. Την Παλαιστίνη, όπου απέσπασε

μια ειρηνευτική συμφωνία ανάμεσα στη Φάταχ και τη Χαμάς. Το Αφγανιστάν, όπου πρόσφερε στους Ταλιμπάν ένα σύνδεσμο με έδρα την Ντόχα. Τη Συρία, όπου ήταν ο πρώτος που ζήτησε την αποχώρηση του Άσαντ.

Τη στιγμή που το Κατάρ ζητά μια διεθνή «ανθρωπιστική» στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, τάσσεται υπέρ της διπλωματικής επίλυσης του ιρανικού πυρηνικού προβλήματος. Καθώς μοιράζεται με το Ιράν την εκμετάλλευση ενός τεράστιου υποθαλάσσιου κοιτάσματος φυσικού αερίου, ένας πόλεμος θα έθετε σε κίνδυνο τον τεράστιο πλούτο του Εμιράτου, όπου κατοικούν μόλις 230.000 άνθρωποι. Στόχος λοιπόν του Εμιράτου είναι να πείσει τους Αμερικανούς να κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν το Ισραήλ να επιτεθεί στο Ιράν.

Στον μεγάλο γείτονα του Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία, η κατάσταση είναι αισθητά διαφορετική. Χάρις στα τηλεγραφήματα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που διέρρευσαν από τη WikiLeaks, γνωρίζουμε ότι από το 2008 ο βασιλιάς Αμπντάλα πίεζε τους Αμερικανούς να βομβαρδίσουν το Ιράν «για να κοπεί το κεφάλι του φιδιού». Αλλά ο τότε πρόεδρος Τζορτζ Μπους προτίμησε να ακούσει τις συμβουλές του Ρόμπερτ Γκέιτς και της Κοντολίζα Ράις, υπουργών Αμύνης και Εξωτερικών αντιστοίχως. Ο αντιπρόεδρος Τσέινι, αντίθετα, είχε ταχθεί υπέρ του βομβαρδισμού του Ιράν.

Σήμερα, οι Σαουδάραβες δεν κάνουν καν τον κόπο να κρύψουν την απογοήτευσή τους από την αμερικανική πολιτική. Η σαουδαραβική δυναστεία δεν συμπαθούσε τον Σαντάμ Χουσέιν, θεωρούσε όμως ότι η δικτατορία του λειτουργούσε ως το πρώτο ανάχωμα του αραβικού κόσμου απέναντι στις ηγεμονικές φιλοδοξίες του Ιράν στον Κόλπο. Σήμερα, οι Σαουδάραβες διαπιστώνουν ότι το Ιράκ έχει γίνει μια ιρανική «επαρχία», ακολουθώντας σε όλα τα σημεία τη διπλωματία της Τεχεράνης.