Την Ελλάδα τη δεσμεύει ο Λαός

Του Μενέλαου Τασιόπουλου

Όσες υπογραφές και αν βάλει ο Σαμαράς, όσες υποχωρήσεις και αν κάνει υπάρχει μια πραγματικότητα, που δεν πρόκειται να διασφαλισθεί. Η Ελλάδα δεν πρόκειται να δεσμευτεί, εφόσον δεν το θελήσει σε τελικό βαθμό ο λαός και το έθνος των Ελλήνων.

Ο Σαμαράς και οι άλλοι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων που στηρίζουν και

συμμετέχουν στην κυβέρνηση Παπαδήμου, μπορούν να δεσμεύσουν τους εαυτούς τους και την κομματική γραφειοκρατία τους ή τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες, αλλά όχι τα ποσοστά των ψηφοφόρων τους στις προηγούμενες εκλογές.

Η επιμελημένη σύγχυση

Υπάρχει μια επιμελημένη σύγχυση, η οποία εξακολουθεί να καλλιεργείται. Από το κατεστημένο της Γερμανίας και του Ράιχσταγκ, που θέλει να δείξει στις πολιτικές κυβερνήσεις της ευρωζώνης ότι αυτή πλέον έχει την ισχύ να επιβάλει τους όρους και το πλαίσιο του παιχνιδιού. Αλλά και από το σύνολο της βλακείας του τεχνοκρατικού κατεστημένου των Βρυξελλών, που νομίζουν ότι η ποσοτική πρόσθεση των ποσοστών των κομμάτων που συμμετέχουν σε μία κυβέρνηση μεταφράζεται αυτόματα σε μερίδια αποδοχής στην κοινωνία, με στρατηγικό μάλιστα χαρακτήρα.

Η ελληνική αιχμαλωσία

Τα πράγματα είναι απλά. Οι Γερμανοί και Γερμανοευρωπαίοι προσπαθούν να διασφαλίσουν με κάθε θεσμικό και τυπικό τρόπο το ξεπούλημα και τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών αποθεμάτων της Ελλάδος. Οργανώνουν μια κυβέρνηση ευρύτερης κομματικής αποδοχής, προσπαθούν να προεξοφλήσουν τη δεύτερη δανειακή σύμβαση με αυξημένη πλειοψηφία, σύμφωνα με το Ελληνικό Σύνταγμα, σε αντίθεση με την πρώτη και να στείλουν τις εκλογές σε εύλογο χρονικό διάστημα, για να προχωρήσουν οι εξελίξεις και να μην ανατραπούν από το νέο συσχετισμό στο επόμενο ελληνικό Κοινοβούλιο, που προβλέπεται απολύτως διαφορετικός και αντιμνημονιακός σε σχέση με το σημερινό. Τέλος προσπαθούν να οργανώσουν μια επόμενη πολυμερή κυβέρνηση, τύπου Παπαδήμου, με πολιτικό πρωθυπουργό και μάλλον κάποιον άλλο Παπαδήμο υπουργό Συντονισμού και Οικονομικών. Με τον τρόπο αυτό φθάνουμε στο 2016, όταν η Ελλάδα πλέον δεν θα υπάρχει ούτε στα χαρτιά ως αυτόνομη χώρα και η δημόσια περιουσία της και υποδομές της θα έχουν εκποιηθεί. Το σημαντικότερο, θα έχουν περάσει στην διάθεση της Γερμανίας και τα ενεργειακά της αποθέματα, που παραμένουν ανεκμετάλλευτα στην ξηρά και προπάντων στη θάλασσα.

Η Γερμανική μονοκρατορία

Βεβαίως όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε ιδανικές συνθήκες στην ευρωζώνη. Βρισκόμαστε λίγο πριν την πτώση του ευρώ όπως το γνωρίζουμε. Οι πιέσεις στη Γερμανία, με το δημόσιο χρέος στο 81% του ΑΕΠ της και ορατή πλέον την αδυναμία της να δανεισθεί από τις αγορές, εκείνη λόγω χαμηλού επιτοκίου και αποπληθωρισμού, είναι ασφυκτικές να επιτρέψει μεγαλύτερη κυκλοφορία των ευρώ. Η Γερμανία αρνείται να υποκύψει και υπολογίζει οι άλλες χώρες της ευρωζώνης να σκάσουν πριν από αυτή και να αποδεχθούν να διαλύσουν τα έθνη-κράτη τους και να μετεξελιχθούν σε «ζωτικό χώρο», νομαρχίες δηλαδή του Βερολίνου.

Ένας νέος Πόλεμος των Άστρων

Ακολουθεί ουσιαστικά