Σωματεμπόριο, η ντροπή της Κύπρου

Μια αποκαλυπτική ημερίδα της EnAF, Επιστημονικής Επιτροπής Θεμάτων Φύλου και Ισότητας του Πανεπιστημίου Frederick έγινε στη Λευκωσία.

Η συγκλονιστική ομιλία της νεαρής Μολδαβής Ιρίνα στο ΣΙΓΜΑ, ακούστηκε και στην ημερίδα. Αφηγήθηκε στους φοιτητές και τους καθηγητές τους την προσωπική ιστορία της ως θύμα σωματεμπορίου στην Κύπρο πριν από λίγα χρόνια, όταν εξαναγκάστηκε να εκπορνεύεται σε καμπαρέ. Η κοπέλα έτυχε πολύχρονης και πολύ αποτελεσματικής προστασίας

από το Γραφείο Καταπολέμησης της Εμπορίας Προσώπων της Αστυνομίας και ιδιαίτερα από την επικεφαλής του Γραφείου, Υπαστυνόμο Ρίτα Σούπερμαν. Το Γραφείο βοήθησε την κοπέλα, όχι μόνο να ξεφύγει από το κύκλωμα των σωματεμπόρων, αλλά και να σπουδάσει σε κυπριακό πανεπιστήμιο με την οικονομική συμβολή της Ανδρούλας Χριστοφίδου Henriques, Προέδρου της μη κυβερνητικής οργάνωσης CyprusStopTrafficking.

Βία, μετακίνηση, απομόνωση

Σε μια εμπεριστατωμένη παρουσίαση του προβλήματος της σωματεμπορίας στη Κύπρο αλλά και διεθνώς, η Υπαστυνόμος Ρίτα Σούπερμαν πληροφόρησε ότι μέσα στα δύο τελευταία χρόνια 2012 και 2013 το Γραφείο της αναγνώρισε στην Κύπρο 67 θύματα εμπορίας, από τα οποία οι 32 ήταν γυναίκες-θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, 29 ήταν θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης και 6 τέλεσαν εικονικούς γάμους. Οι χώρες καταγωγής των περισσότερων θυμάτων σεξουαλικής εκμετάλλευσης στην Κύπρο είναι η Ρουμανία, η Βουλγαρία, το Βιετνάμ και η Νιγηρία.

“Delivery”, κινητά, ροζ αγγελίες

«Οι χώροι σεξουαλικής εκμετάλλευσης είναι σήμερα λιγότερο τα καμπαρέ και περισσότερο οι μπιραρίες, ινστιτούτα μασάζ και αισθητικής, μεταφορά θυμάτων με τη μέθοδο “delivery”, δωμάτια ξενοδοχείων και πορνεία στον δρόμο. Η μεγαλύτερη εκμετάλλευση γίνεται σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα ή μέσω διαφημίσεων στο Internet, σε ροζ αγγελίες, ή με τη χρήση κινητών τηλεφώνων, τον αριθμό των οποίων αλλάζουν διαρκώς. Το θύμα μεταφέρεται από τον διακινητή και δεν έχει περιθώριο διαφυγής.

Είναι δύσκολος ο εντοπισμός των σωματεμπόρων από την Αστυνομία, αφού συνήθως στις επιχειρήσεις τέτοιου είδους, συλλαμβάνονται οι γυναίκες και δεν υπάρχει δυνατότητα εντοπισμού του διακινητή. Κλείνουν ένα διαμέρισμα και ανοίγουν άλλο, φέρνουν άλλες γυναίκες, συχνά από τα κατεχόμενα, ή εργοδοτούν γυναίκες από ευρωπαϊκές χώρες που έρχονται εδώ με εισιτήρια μετ’ επιστροφής για σύντομο χρονικό διάστημα. Μετά, αυτές φεύγουν για άλλη χώρα και έρχονται άλλες, ώστε να γίνεται ανακύκλωση του “εμπορεύματος” και είναι δύσκολο να παραμείνουν στην Κύπρο για να μαρτυρήσουν στο δικαστήριο εναντίον των διακινητών».

Η… ευγνωμοσύνη για τους εκμεταλλευτές!

Αναφερόμενη στην ψυχολογική κατάσταση των γυναικών-θυμάτων σωματεμπορίας, η επικεφαλής του Γραφείου Καταπολέμησης της Εμπορίας Προσώπων της Αστυνομίας επισήμανε ότι «τα θύματα σπάνια αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους ως θύματα γιατί δεν θέλουν να στιγματιστούν, δεν γνωρίζουν τα δικαιώματά τους, ούτε ότι η εμπειρία τους είναι εμπορία προσώπων. Επίσης έχουν ενοχές ή ντρέπονται για την κατάστασή τους και σαφώς φοβούνται για αντίποινα για τις οικογένειές τους, φοβούνται την απέλαση, τη φυλάκιση ή τα πρόστιμα. Πολλές έχουν το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, καθώς εξαρτώνται πλήρως από τους σωματέμπορους.