Ποιος ήταν ο Νίκος Μπουζάνης που έφυγε ξαφνικά από κοντά μας

Έφυγε ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς και τίμιους αγωνιστές για μια καλύτερη Αθήνα και μια περήφανη Ελλάδα από το χώρο του πατριωτικού σοσιαλισμού και της ανανεωτικής Αριστεράς

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Κάποιοι από εσάς μπορεί να μην έχετε ξανακούσει το όνομά του. Υπάρχουν πολλοί ωστόσο που θα θυμούνται τον Νίκο Μπουζάνη, ως τον τελευταίο ρομαντικό μιας από τις ιστορικότερες περιοχές των Αθηνών,

Τον γνώρισα όταν η «ΑΘΗΝΑΪΚΗ» ασκούσε δριμεία κριτική στην πολιτική που ακολουθούσε τότε ως πρωθυπουργός ο κ. Κώστας Σημίτης ενώ έδινε σημαντικό βήμα στα κόμματα της κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Για πρώτη φορά είχα αναλάβει την αρχισυνταξία και ο συνάδελφος κ. Τάκης Σκριβάνος έκανε υποδειγματική δουλειά στο ρεπορτάζ των κομμάτων που βρίσκονταν πιο αριστερά από το ΠΑΣΟΚ.

Όταν το ΔΗΚΚΙ και ο κ. Δημήτρης Τσοβόλας ασκούσαν ισχυρή κριτική στην τότε κυβέρνηση έτυχε να γνωρίσω τον Νίκο Μπουζάνη. Είχε διαβάσει μια συνέντευξη που είχε δώσει τότε ο συγχωρεμένος Τίτος Βανδής στον συνάδελφο κ. Δημήτρη Τερζή. Κάπου είχε μιλήσει για την παλιά Αθήνα, για τα νεοκλασσικά, για τις παλιές γειτονιές της πρωτεύουσας που έπρεπε να κρατήσουν το παραδοσιακό χρώμα τους, όπως συμβαίνει σε όλη την υπόλοιπη πολιτισμένη Ευρώπη.

Ήρθε από τα γραφεία της εφημερίδας στην πλατεία Θεάτρου και ζήτησε να δει τον τότε διευθυντή σύνταξης της «Α», τον κ. Βαγγέλη Κουτουζή ή την άλλη «παλιοσειρά» της εφημερίδας, τον Βαγγέλη Οικονομίδη. Τελικά βρέθηκε στο γραφείο μου. Πιάσαμε την πάρλα κατά τις δύο και την κόψαμε αναγκαστικά για τη σύσκεψη του τμήματος πριν πάμε στο γραφείο του κ. Σπύρου Καρατζαφέρη για τη «μεγάλη σύσκεψη».

Για τον Κεραμεικό και το Μεταξουργείο

Σ’ αυτήν την πρώτη συζήτηση είδα έναν άνθρωπο με ιδιαίτερο δυναμισμό, ο οποίος ίδρυσε μαζί με τους συγκατοίκους του τον σύλλογο «Δημόσιο Σήμα» και πάλεψε για την αναβάθμιση του Κεραμεικού και του Μεταξουργείου. Ήταν από τους εκείνους που αρνούνταν να φύγουν από τη γειτονιά που σκίαζε η Ακρόπολη για την ψευτο-πολυτέλεια των νέων προαστείων. Και πέτυχε πολλά με το «Δημόσιο Σήμα».

Ακόμα ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος θυμάται ότι ως δήμαρχος Αθηναίων είχε εκπλαγεί με τις προτάσεις, τα επιχειρήματα και τη συνέπεια του Μπουζάνη. Πώς αλλοιώς θα γίνονταν τόσα έργα στην περιοχή; Η πλατεία Κουμουνδούρου καθάρισε και αναπλάστηκε, η πλατεία Αυδή έγινε πράσινη όαση, παλιά νεοκλασσικά αναπαλαιώθηκαν, ο πύργος της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν γκρεμίστηκε, η οδός Σαλαμίνος έγινε ένας υπέροχος πεζόδρομος, η Ερμού απέναντι από την «Τεχνοπόλη» πεζοδρομήθηκε κι σημείο αναφοράς.

Σ’ αυτά όλα και ο Μπουζάνης έβαλε το λιθαράκι του.

Έτυχε να γνωρίσει τον «Έλληνα Τσέχωφ», όπως τον βάφτισε ο κριτικός κ. Κώστας Γεωργουσόπουλος, τον κ. Νίκο Ζωρογιαννίδη. Ο Μπουζάνης δεν στάθηκε στο γεγονός ότι ήταν δεδηλωμένος «Νεοδημοκράτης». Εκτίμησε ότι τον εμπιστεύτηκε η Μελίνα Μερκούρη όσο διάστημα θήτευσε στο υπουργείο Πολιτισμού, γεγονός που αξιολόγησε θετικά και