Παπαδημητρίου: Όταν το ελληνικό ξύδι γίνεται… βάλσαμο

Μια οικογενειακή επιχείρηση με ιστορία 80 ετών και καινοτόμα προϊόντα που εξάγονται με τεράστια επιτυχία, γνωρίζοντας τις αρετές της μεσογειακής διατροφής σε όλον τον κόσμο.

Έξοδος από την κρίση; Μιλάμε για εξαγωγές προϊόντων που παράγονται από τα αγαθά της ελληνικής γης. Ακριβώς, δηλαδή, όπως το κάνει η οικογένεια Παπαδημητρίου, που το μπαλσάμικο ξύδι της είναι το τρίτο σε πωλήσεις σε ολόκληρη την Αυστραλία και το αγαπημένο των νεοϋορκέζικων delicatessen. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως οι Παπαδημητρίου έτσι δούλευαν από πάντα. Δεν περίμεναν την κρίση να τους μάθει πώς να στήσουν μια σωστή επιχείρηση…

Το 1938 η Καλαμάτα ήταν ακόμη ένα λιμάνι με διεθνή δύναμη και τα προϊόντα της πελοποννησιακής γης είχαν παγκόσμια ζήτηση λόγω της υψηλής του ποιότητας. Ο Χρήστος Παπαδημητρίου ξεκίνησε, λοιπόν, εμπόριο σταφίδας με τη ματιά του στο εξωτερικό. Πολύ σύντομα έχτισε γερές σχέσεις με Βρετανούς εμπόρους και η κορινθιακή του σταφίδα γινόταν ανάρπαστη στην άλλη άκρη της Ευρώπης. Ήταν μια εποχή που η Ελλάδα μπορούσε να εξάγει μόνο πρώτη ύλη, αφού ούτε τα εργοστάσια υπήρχαν ούτε οι τεχνικές είχαν εξελιχθεί για την παρασκευή συσκευασμένων προϊόντων. Ακόμη κι έτσι, όμως, η εξωστρέφεια του Χρήστου Παπαδημητρίου τον κατέστησε γρήγορα έναν από τους πιο σημαντικούς επιχειρηματίες της Μεσσηνίας.

Πολύ νωρίς για κρασί, τέλειο timing για ξύδι!

Η εξαγωγική δραστηριότητά του, του έδωσε τη δυνατότητα να χτίσει σιγά σιγά μια σημαντική εταιρεία τροφίμων στη Θουρία, κοντά στην Καλαμάτα. Ανάμεσα στις επιχειρήσεις του υπήρχε κι ένα παλιό οινοποιείο. Ο Κώστας Παπαδημητρίου, ο γιός του, έφυγε για να σπουδάσει οινολόγος στο Παρίσι, την δεκαετία του ’70, με σκοπό να επιστρέψει και να φτιάξει ένα σπουδαίο κρασί στο οινοποιείο εκείνο. Η προσπάθειά του δεν άργησε να αποδώσει καρπούς, αλλά το timing του ήταν, δυστυχώς, ατυχές. Ήταν η εποχή, τότε στην δεκαετία του ’80, που οι Έλληνες έπιναν μόνο χύμα κρασί –και ήταν μάλιστα περήφανοι για την αυθεντικότητα της επιλογής τους. Το καλό, υψηλής οξύτητας και χαμηλής οξείδωσης, με διακριτά αρώματα φρούτων κρασί ήταν κάτι που κανείς δεν εκτιμούσε τότε. Κι έτσι το κρασί του Παπαδημητρίου ήταν μια επιχειρηματική αποτυχία, παρ’ ότι οινολογικά ήταν μια επιτυχία!

Ο Κώστας Παπαδημητρίου, όμως, δεν το έβαλε κάτω. Ο πατέρας του του είχε εξασφαλίσει τις πρώτες ύλες και οι γνώσεις που είχε αποκτήσει στις σπουδές του και στην προσπάθειά του να φτιάξει το κρασί που ονειρευόταν ήταν τέτοιες, που δεν θα μπορούσαν να πάνε χαμένες. Σκέφτηκε ότι η πατρίδα του, η Μεσσηνία, ήταν διάσημη για τις «ξυδάτες» ελιές της. Και του φαινόταν παράλογο, σε μια χώρα με τόσα αμπέλια, να μην υπάρχει παράδοση στο ξύδι. Άφησε, λοιπόν, στην άκρη το κρασί και χρησιμοποιήσε την ίδια πρώτη ύλη, τη μεσσηνιακή σταφίδα, για να δοκιμάσει να φτιάξει ξύδι, τόσο ποιοτικό όσο και οι ξυδάτες ελιές της πατρίδας του. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μετά από πάρα πολλά πειράματα, ήταν έτοιμος να παρουσιάσει το πρωτοποριακό του προϊόν. Το μπαλσάμικο της Καλαμάτα