Όταν η ΕΡΤ έγινε πλατεία Ταξίμ

"Οι μεν ξεκίνησαν να αγωνίζονται για την υπεράσπιση ενός οικολογικού κέντρου. Οι δε για των εργασιακών τους δικαιωμάτων.

Γράφει η Μυρτώ Μουζάκη

Το διάστημα λίγων ημερών είναι μία αμελητέα λεπτομέρεια. Αυτό που μας χωρίζει είναι μία θάλασσα με γεωπολιτικές προδιαγραφές, αλλά βασικά ο πόλεμος των μίντια. Οι Τούρκοι δεν ήταν και δε θα είναι ποτέ αδέρφια μας, γιατί είναι απολίτιστοι, βάρβαροι και φονιάδες των Ελλήνων και οι Έλληνες δε θα γίνουν ποτέ αδέρφια των Τούρκων για τους ίδιους λόγους. Άλλωστε έχουμε και μία ιστορία να μας χωρίζει. Μία Ρεπούση βρε αδερφέ!

Όταν όμως την προπαγάνδα

των μίντια ξεπερνά αυτή η φωτογραφία, που κάνει το γύρω του παγκόσμιου διαδικτύου, με τη σημασία της να αλλάζει μέρα με τη μέρα και να ισχυροποιείται, τότε η Ταξίμ έγινε ΕΡΤ.

Ναι, στην αρχή προστάτευαν το περιβάλλον οι γραφικοί οικολόγοι (άλλωστε αυτοί και οι κομμουνιστές πάντα θα βρίσκουν ένα λόγο να φωνάζουν). Μετά όμως οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου που έσπευσαν στις πορείες και τις διαδηλώσεις, οι αμέτρητοι αλληλέγγυοι όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων έδωσαν ένα άλλο νόημα. Δεν ήταν για το πάρκο πλέον. Ήταν η λαϊκή δυσαρέσκεια διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Έτοιμη να τους πνίξει.

Έτσι και στην ΕΡΤ. Ο κόσμος αρχικά μαζεύτηκε για τους αδικημένους εργαζόμενους, το δικαίωμα στην κρατική τηλεόραση, στην ενημέρωση. Αλλά οι χιλιάδες που βρίσκονται μέσα, έξω και γύρω από το κανάλι, οι εκατοντάδες που έχουν μαζευτεί στα διάφορα κτήρια - πομπούς ανά την Ελλάδα, οι αναρίθμητες αναφορές του γεγονότος στο Ίντερνετ και στον παγκόσμιο τύπο σημαίνουν κάτι άλλο. Πρέπει να σημαίνουν κάτι άλλο.

Από ένα σημείο και μετά οι εργαζόμενοι έγιναν εσύ. Τους έβριζες τόσο καιρό, τους έλεγες κομματόσκυλα, και καλά έκανες, αλλά ήρθε η ώρα που είδες πώς, τι και πόσο μπορείτε να ενωθείτε και να είστε ίδιοι. Τώρα η ΕΡΤ είναι σύμβολο. Την παραλληλίζεις με το "εδώ Πολυτεχνείο εδώ Πολυτεχνείο". Η Στάη και η Ρουμελιώτη έγιναν Δαμανάκη. Ή μάλλον όχι, μην το χαλάμε πριν καν αρχίσει, έγιναν Δ. Παπαχρήστος. Είναι λίγο υπερβολή, αλλά είναι ο δικός σου τρόπος να πεις "είμαι μέρος της ιστορίας". Και όντως είσαι.

Φυσικά όταν η κυβέρνηση σε αδίκησε, εκμεταλλεύτηκε, απείλησε, απέλησε, τρομοκράτησε η ΕΡΤ δεν ήταν εκεί. Η ΕΡΤ στήριξε την κυβέρνησε. Η ΕΡΤ ήταν κομματόσκυλο.

Και τώρα αναρωτιέσαι. Γιατί να τη στηρίξω; Γιατί να ξεβολευτώ; Άλλωστε δεν έφαγαν τόσα λεφτά; (Τα δικά σου εννοείται!) Γιατί να φωνάξω εγώ γι'αυτούς που δε φώναξαν ποτέ για μένα;

Γιατί πρέπει. Γιατί ήρθε η ώρα. Γιατί τώρα είναι εσύ. Γιατί πλέον δεν πρόκειται για εκείνους μόνο, αλλά για όλους. Για όλους μας.

Βλέποντάς το έτσι, δεν είναι και τόσο πολλές οι διαφορές με Ταξίμ και ΕΡΤ. Στο κάτω κάτω το αίτημα είναι κοινό και ένα. Η ανατροπή.

Αλλά νοικοκυραίε οι Τούρκοι παραμένουν Τούρκοι, ε; Παραμένουν βάρβαροι, απολίτιστοι και αγροίκοι. Θα είναι πάντα οι απέναντι και όχι τόσο σικ όσο οι Ιταλοί.

Έπειτα είναι και άλλα. Όπως το ότι ο ηγέτης, ο Σαμαράς ντε, έχει υποχρεώσεις, τα χέρια του είναι δεμένα απέναντι στην Ευρώπη, τη Γερμανία, το ΔΝΤ. Ευτυχώς που βρέθηκαν αυτοί οι άγιοι άνθρωποι, οι στυγνοί δολοφόνοι ντε, να τον στηρίξουν στον αγώνα του για να μας σώσει. Χρυσή Αυγή και ΝΔ πιασμένες χέρι χέρι πορεύονται προς τη σωτηρία του κράτους (με τις γνωστές μεθόδους ξεκοιλιάσματος μεταναστών και λοιπών "υπανθρώπων") με ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ να τις ρένουν με ροδοπέταλα. Η πιο καλτ σκηνή που μπορείς να φανταστείς.

Την επόμενη φορά μην τολμήσεις και πεις "δεν ήξερα". Ήξερες. Πάντα ήξερες, αλλά απλώς δε σε βόλευε. Βγιες έξω και γράψε ιστορία. Ή γίνε μέρος της. Μην την αφήνεις στους άλλους. Έτσι χάνεσαι."