Οι άγνωστες πτυχές για το βίο του Αγίου Νεκταρίου

- Αγωνιστής και ακούραστος εργάτης της Ορθοδοξίας ο «άγιος του 20ου αιώνα» έκανε μοναδικό πνευματικό έργο με επίκεντρο τον άνθρωπο

- Με τα λίγα λεφτά που έπαιρνε από τη Ριζάρειο ανέστησε τη Μονή στην Αίγινα

Του Βελισσάριου Δραγάτση

Ήταν ένα πρόσωπο που πέρασε στο πάνθεον των αγίων της Ορθόδοξης εκκλησίας χάρη στο βίο και τη σεμνότητά του. Αγωνιστής, μαχητικός και κυρίως υποδειγματικός, ο άγιος Νεκτάριος επιβεβαιώνει ότι έως το τέλος των αιώνων η Ορθοδοξία θα αναδεικνύει μάρτυρες αγάπης και κοινωνίας με τον Κύριο. Με την

ευκαιρία της σημερινής εορτής ας μάθουμε μερικά πράγματα που δεν γνωρίζουμε γι’ αυτόν τον ιεράρχη.

Αυτή είναι η διαφορά από οποιοδήποτε άλλο δόγμα του Χριστιανισμού. Η Ορθοδοξία είναι μαρτυρία αγάπης και καλός αγώνας που οδηγεί σε βίο ελεύθερο με το ανεκτίμητο χάρισμα της κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν δημιουργίας, η οποία κορυφώνεται με τη «θέωση» όπως αναφέρουν οι Πατέρες της Εκκλησίας.

Η αγάπη προέρχεται από τη σύλληψη της δημιουργίας του ανθρώπου από τον Θεό. Εν αρχή έθεσε τον Λόγο αλλά Εκείνος έπλασε τον άνθρωπο και δώρισε με την πνοή Του την ψυχή για να τον καθοδηγεί στη ζωή.

Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον άγιο Νεκτάριο, τον άγιο του 20ου αιώνα, ο οποίος με τον βίο του επιβεβαίωσε το απόσταγμα σοφίας που μας άφησε ως παρακαταθήκη ο αείμνηστος δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Σαρδέλης, όταν παρουσίασε στο Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ το βιβλίο του για τον πατέρα της ελληνικής δημοσιογραφίας, τον Βλάσση Γαβριηλίδη. Είπε ότι «ἡ δική μας παράδοση δὲν εἶναι οὔτε καπιταλιστική, οὔτε σοσιαλιστική, οὔτε μαρξιστική. Εἴμαστε πιὸ ἀριστεροὶ καὶ ἀπὸ τὸν πιὸ ἀριστερό. Γιατί ἡ παράδοση ἡ δική μας, ἡ ἑλληνική, εἶναι κοινοβιακὴ-ἀσκητική, ποὺ προϋποθέτει ὀρθόδοξη πνευματικότητα καὶ τὸ ἦθος τῆς καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολῆς. Αὐτὸ εἶναι τὸ δικό μας Πολίτευμα». Ο βίος του αγίου Νεκταρίου επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Αποτελεί τον αδιαμφισβήτητο συνεχιστή του Μεγάλου Βασιλείου με τη διακονία, το έργο και τη διδασκαλία του.

Τα πρώτα βήματα

Γεννήθηκε την 1 Οκτωβρίου 1846 στη Συληβρία της ανατολικής Θράκης, από το ζεύγος του Δημοσθένους και της Μαρίας Κεφαλά. Σαν μικρό παιδί, ο Αναστάσιος (όπως ήταν το βαφτιστικό όνομά του) επέδειξε έφεση στα γράμματα. Λέγεται ότι μόλις πέντε ετών είχε διδαχθεί από τη μητέρα του τον Ψαλμό του Δαυΐδ. «Διδάξω ανόμους τας οδούς σου» επαναλάμβανε ο μικρός Αναστάσης τον στίχο που του άρεσε ιδιαιτέρως.

Αφού τελείωσε το δημοτικό και το σχολαρχείο, σε ηλικία 14 ετών πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να πιάσει δουλειά. Ένας συγγενής του τον προσέλαβε στο κατάστημα που διατηρούσε και τον αντάμειβε με στέγη και τροφή, αντί χρημάτων. Επέδειξε έφεση στη γνώση και μελετούσε στα κρυφά.

Ένας θείος του ανέλαβε τη διεύθυνση του Αγιοταφικού Μετοχίου της Πόλης και τον προσέλαβε σαν παιδονόμο. Εκεί φάνηκε η μεγάλη αγάπη του προς τις εκκλησιαστικές ακολουθίες και η συμμετοχή του στις λειτουργικές