Η Ευρώπη των τραπεζών

Η ΕΚΤ μπορεί να χρηματοδοτεί τις τράπεζες, αλλά όχι τα κράτη.

Το δήλωσε με τον πλέον επίσημο τρόπο ο κεντρικό ευρωπαίος τραπεζίτης Μάριο Ντράγκι: « Χρηματοδοτούμε τη ρευστότητα των τραπεζών για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα τους , όχι όμως τα κράτη μέσω αγοράς ομολόγων».

Και πράγματι προχθές χαιρετίσθηκε με παράλογο τρόπο το γεγονός ότι μια σειρά ευρωπαϊκών τραπεζών,

αξιοποίησαν το παράθυρο που τους άνοιξε η ΕΚΤ και δανείσθηκαν για 3 χρόνια περίπου 500 δις ευρώ.

Ας δούμε τι πραγματικά συμβαίνει:

Ποιοι συμμετείχαν
Στην ένεση αυτή ρευστότητας που πρόσφερε η ΕΚΤ, δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν όλες οι τράπεζες, αλλά μόνον αυτές που διαθέτουν εγγυήσεις (κολλατεραλ).

Για παράδειγμα οι ελληνικές τράπεζες δεν μπορούν να συμμετάσχουν στο πάρτι ρευστότητας, αφού οι δικές τους εγγυήσεις έχουν εξαντληθεί και το κράτος, που βρίσκεται ήδη σε κατάσταση χρεοκοπίας δεν μπορεί να διαθέσει παραπάνω.

Γραμμή άμυνας έναντι υποβαθμίσεων

Ουσιαστικά η ΕΚΤ τροφοδοτεί ουσιαστικά το τραπεζικό σύστημα ορισμένων χωρών, για να έχουν γραμμή άμυνας την περίοδο που αρχίζει μετά τις γιορτές, με τις συνεχείς υποβαθμίσεις τραπεζών, χωρών και ευρωπαικών θεσμικών οργάνων όπως το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) και η Τράπεζα Ανάπτυξης.

Με τον τρόπο αυτό η ΕΚΤ προσπαθεί να αναστρέψει το ντόμινο μέσω των τραπεζών που θα συμπαρασύρει τα κράτη του ευρώ, χωρίς όμως να στηρίζει τα κράτη .

Γιατί επί της ουσίας η ζώνη του ευρώ είναι μια λέσχη τραπεζών, με τη Γερμανία και τη Γαλλία , να διαχειρίζονται την πολιτική παράμετρο, με τις επιλογές και τις διαπραγματεύσεις μεταξύ Μέρκελ- Σαρκοζί.

Οι κυρίαρχες τράπεζες
Από τα 500 δις ευρώ στηρίζονται οι τράπεζες έναντι των κυβερνήσεων και χρησιμοποιούνται για μια ακόμη φορά οι Λαοί και φορολογούμενοι ως υποζύγιο στήριξης των ζημιών, που καταγράφονται λόγω της ύφεσης και του δημοσιονομικού δογματισμού.

Η Ευρώπη του ευρώ είναι στημένη έτσι ώστε να λειτουργεί επί της ουσίας μόνον για λογαριασμό των τραπεζών. Στις καλές περιόδους για τη διεθνή οικονομία μέσω του καταναλωτισμού , των δανείων και της επέκτασης των επιχειρήσεων και στις περιόδους ύφεσης μέσα από τη τεχνική ρευστότητα που αποκτούν οι τράπεζες έναντι των κρατών.

Είναι αυτό που ακριβώς για χρόνια συνέβαινε και στην Ελλάδα. Οι τράπεζες δανείζονταν από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% και δάνειζαν το κράτος με επιτόκιο 5-6%.

Οι τράπεζες κερδοσκοπούσαν και το κράτος , άρα οι φορολογούμενοι φορτώνονταν τόκους και χρεολύσια. Άρα ο πλούτος των φορολογουμένων πολιτών μεταφερόταν στις τράπεζες και δεν επέστρεφε στην κοινωνία μέσω της δημόσιας λειτουργίας του κράτους , για παιδεία, υγεία, ασφάλιση, δημόσια τάξη, εθνική άμυνα, δημόσιες επενδύσεις

Η τελική στρατηγική

Η Ευρώπη τώρα ενόψει της δημοσιονομικής Ένωσης που επιδιώκει το Βερολίνο συνεπικουρούμενο από το Παρίσι, με εργαλείο την ΕΚΤ και το πλαίσιο λειτουργίας της πάει ένα βήμα παραπέρα. Χωρίζει τις τράπεζες επίσης σε δύο ζώνες όπως και τα κράτη