Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ;…

Του Βασίλη Πάικου

Για να καταλάβει κανείς καλύτερα την κατάσταση του ΠΑΣΟΚ, θα άξιζε τον κόπο να αναρωτηθεί που βρίσκονται σήμερα οι Γραμματείς του Κινήματος. Οι έχοντες καταλάβει κατά καιρούς τον υπ’ αριθμ. 2 κομματικό ρόλο, μετά από κείνον του Προέδρου.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ο πρώτος Γραμματέας είναι στη φυλακή. Ο δεύτερος και μακροβιότερος

Γραμματέας, ο Κώστας Σκανδαλίδης ετέθη, προχθές την Τετάρτη το βράδυ, εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας.  Ο τρίτος, ο Κώστας Λαλιώτης τελεί από χρόνια σε κομματική αποστρατεία. Κι από κει και πέρα, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης βρίσκεται εντός-εκτός, με προωθημένο αντιηγετικό λόγο και με προσανατολισμό προς την «μεγάλη κεντροδεξιά». Η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου έχει οικειοθελώς αποχωρήσει από το κόμμα. Το ίδιο και ο Γιάννης Ραγκούσης. Του Νίκου Αθανασάκη αγνοείται η τύχη. Ο Σωκράτης  Ξυνίδης ιδιωτεύει. Ο δε Μιχάλης Καρχιμάκης, ο τελευταίος Γραμματέας, καταργήθηκε με αρχηγικό διάταγμα, μαζί με τα εκλεγμένα καθοδηγητικά όργανα του Κινήματος.

Δεν ξέρω αν αυτή η εικόνα δείχνει κάτι. Αν το καλοσκεφτεί κανείς μάλλον κάτι δείχνει…
Ας είμαστε ακριβείς, ας είμαστε και δίκαιοι. Η εικόνα κατάρρευσης την οποία εμφανίζει σήμερα το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που κυριάρχησε της μεταπολιτευτικής περιόδου και την σφράγισε ανεξίτηλα, δεν χρεώνεται στον Βαγγέλη Βενιζέλο. Η ευθύνη βαρύνει κατά κύριο λόγο τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο Βενιζέλος απλώς κάνει ό,τι μπορεί για να το αποτελειώσει. Ο Παπανδρέου είναι εκείνος που κατάφερε, μέσα σε δυόμισι χρόνια, να πάει το κόμμα από το 44% στο13% και αμέσως μετά στο 12%. Χάνοντας στην εντέλεια όλα τα παραδοσιακά κοινωνικά του ερείσματα. Για να επαληθεύσει όσους έλεγαν, με διάθεση υπερβολής και πλάκας τότε, ότι «Παπανδρέου έστησε το ΠΑΣΟΚ, Παπανδρέου θα το γκρεμίσει». Αν μάλιστα επιχειρήσει να προσεγγίσει κανείς το ζήτημα με την κλασσική ψυχαναλυτική θεωρία της πατροκτονίας, μπορεί και να πέσει μέσα. Ο Βενιζέλος με την πολιτεία του δίνει στο ΠΑΣΟΚ τη χαριστική βολή. Φλύαρος, κενολόγος, αυτοδιαψευδόμενος από τη μια μέρα ως την άλλη, και παράλληλα αυταρχικός στο εσωκομματικό πεδίο, δίχως σχέδιο και στρατηγική. Είναι πράγματι εντυπωσιακό πως αυτός ο ευφυής και ικανός  άνθρωπος αποδείχθηκε τόσο «μικρός» σε όλους τους ρόλους που έχει αναλάβει, και σ’ εκείνον του αρχηγού…

Σήμερα το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην εντατική διασωληνωμένο. Κάποιοι σκέφτονται την ευθανασία ως λύση. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν (ή απλώς ελπίζουν) σε θαύματα. Στους τελευταίους –φαίνεται πως- ανήκει ο Πρόεδρός του. Ο οποίος προγραμματίζει «Συντακτικό (;) Συνέδριο» για τον Φεβρουάριο. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να φτάσει ως εκεί. Και πως θα φτάσει, αν φτάσει. Συρρικνωμένο και καθημαγμένο, σκιά του εαυτού του. Πολύ περισσότερο που η τύχη του συνδέεται ευθύγραμμα με την πορεία της τρικομματικής Κυβέρνησης, της οποίας τα βήματα έ όσο νάναι δεν δείχνουν και τόσο σταθερά. Άσε που, απ ό,τι μαρτυρούν οι δημοσκοπήσεις (όλες χωρίς εξαίρεση), είναι το ΠΑΣΟΚ που κατά κύριο λόγο χρεώνεται τα πάντα, και κατά δεύτερο