Τι να σου κάνει κι ο αντιρατσιστικός νόμος…

του Βασίλη Πάικου

Αν ήταν σε ισχύ ο νέος αντιρατσιστικός νόμος, ο πολυσυζητημένος, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής Χρήστος Παππάς θα είχε υποστεί, πιθανότατα, δίωξη για όσα είπε προχθές στη Βουλή.
Όταν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος τον «απεκάλυψε» ως υμνητή του

Χίτλερ και του εθνικοσοσιαλισμού. Και ως επιρρίπτοντα στους Εβραίους την ευθύνη για όλα τα κακά του κόσμου τούτου. Δεν αποκλείεται μάλιστα να είχε εκπέσει και του βουλευτικού αξιώματος, καθώς θα του είχαν, ίσως, αφαιρεθεί τα πολιτικά δικαιώματα.

Όμως ο αντιρατσιστικός νόμος δεν ισχύει, είχε παγώσει, τώρα λέει να ξεπαγώσει, και να δούμε ποια θα είναι η τελική του μορφή. Αλλά και στην περίπτωση που όλα πάνε καλά, στην περίπτωση που το Ν/Σ του Αντώνη Ρουπακιώτη ψηφιστεί και καταστεί νόμος του Κράτους, ποιος μπορεί να πάρει όρκο ότι θα εφαρμοστεί κιόλας. Όποιος ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα με την εφαρμογή ή την μη εφαρμογή τον νόμων, ιδίως των «δύσκολων» νόμων, δικαιούται ν' αμφιβάλει επ' αυτού. Και ν' αμφιβάλει ζωηρότατα.

Μήπως δεν υπάρχει άραγε ήδη νομοθεσία επαρκής, διά της οποίας θα μπορούσαν να κολάζονται αυστηρά, πολύ αυστηρά, όλα τα κρούσματα ρατσιστικής βίας; Ώστε να καθίσταται δυσχερέστερη η διάπραξή τους. Ώστε να αποθαρρύνονται οι επίδοξοι δράστες. Τα κρούσματα τα οποία αυξάνονται, πληθύνονται, αναβαθμίζονται κατά σκληρότητα, και στοιχειώνουν την καθημερινότητά μας. Τόσο ώστε έχουν πάψει ν' αποτελούν «είδηση». Και θα πρέπει να βρισκόμαστε μπροστά σε ακραία περιστατικά του είδους, όπως η Μανωλάδα ή όπως το χαραγμένο πρόσωπο του 15χρονου αφγανού, ώστε να αξιωθούν κάπως, και πάλι μονάχα περιστασιακά και «επικαιρικά», της προσοχής μας.

Η πρόσφατη έκθεση της EUROPOL μας ξεμπροστιάζει κανονικά. Για τα αλλεπάλληλα ρατσιστικά εγκλήματα τα διαπραττόμενα καθημερινά στη Χώρα μας. Για την ολιγωρία των αρχών, αστυνομικών και δικαστικών (σε πόσες άραγε περιπτώσεις ματαίως περιμέναμε αυτεπάγγελτη εισαγγελική παρέμβαση). Για τις βιαιοπραγίες κατά αλλοδαπών σε αστυνομικά τμήματα. Ακόμη και για την -πιθανότατη- συνέργια αστυνομικών οργάνων σε πολλά από τα τέτοιας φύσης εγκλήματα.

Είναι προφανές πως το σύνολο των περί ων ο λόγος εγκλημάτων είναι χρυσαυγίτικης «κατασκευής και προελεύσεως», παρ' ό,τι η ίδια η οργάνωση το αρνείται. Πέρα από τους νταήδες με τα μαύρα μπλουζάκια που «αναγνωρίζονται» σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, είναι βέβαιο πως το χρυσαυγίτικο «πνεύμα» έχει δηλητηριάσει, τα τελευταία χρόνια, κάποια στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Ιδίως της νεολαίας. Με τα χουλιγκάνικα ένστικτα να μην περιορίζουν πλέον την εκδήλωσή τους μόνο στα γήπεδα, αλλά να προσανατολίζονται και προς ρατσιστικού χαρακτήρα «αναφορές». Και, παρ' όλ' αυτά, η Δημοκρατία κάθεται και παρακολουθεί απαθής. Αποφεύγοντας να χρησιμοποιήσει τα όπλα της, απέναντι σ' εκείνους που καταφανέστατα την απειλούν.

Είναι βέβαιο λοιπόν πως ο αντιρατσιστικός νόμος, θα βοηθήσει μεν, προπάντων στο πεδίο της πρόληψης, όμως δεν αρκεί. Απαιτείται πολιτική βούληση ισχυρή ως προς την εφαρμογή του. Ισχυρή και διαρκής. Δίχως σκόντο και εκπτώσεις, δίχως πισωγυρίσματα. Και τα ως τα τώρα δείγματα γραφής δεν επιτρέπουν, δυστυχώς, καμιά αισιοδοξία, αντιθέτως...