Τα παιδιά του «Χαμόγελου» για το «Χαμόγελο»

Να στηρίξουν το «Χαμόγελο του Παιδιού», σε μια δύσκολη εποχή, αποφάσισαν τα μεγαλύτερα παιδιά του συλλόγου τα οποία πλέον βρίσκουν το δικό τους δρόμο στην κοινωνία, αξιοποιώντας το αγρόκτημα, στο χωριό Μαγουλάδες στην Κέρκυρα. Την ομάδα λειτουργίας του αγροκτήματος που ήδη έχει ξεκινήσει την προετοιμασία, συντονίζει μία 22χρονη που στα 10 της χρόνια βρήκε μια ζεστή αγκαλιά στο «Χαμόγελο του Παιδιού».Το ΑΠΕ-ΜΠΕ μίλησε μαζί της για τη δραστηριότητα, την ιδέα που όπως είπε γεννήθηκε πριν από λίγους μήνες, τότε δηλαδή που τα παιδιά βρήκαν τον τρόπο να εργαστούν για να στηρίξουν το δικό τους «Σπίτι».Με αποφασιστικότητα και σθένος, το νεαρό κορίτσι που είναι σήμερα φοιτήτρια λέει:«Στόχος μας είναι η αξιοποίηση του αγροκτήματος στην Κέρκυρα. Μέσα από ένα οργανωμένο πρόγραμμα, με ευρωπαϊκές προδιαγραφές, να λειτουργήσει ένα κέντρο το οποίο θα τροφοδοτεί όχι μόνο τα σπίτια μας, αλλά και οικογένειες που στηρίζουμε. Πρόκειται να καλλιεργήσουμε βιολογικά προϊόντα, να ασχοληθούμε με την κτηνοτροφία και να δημιουργήσουμε ένα κέντρο ενημέρωσης για την προστασία του περιβάλλοντος».Κατά τη συζήτηση, η 22χρονη τονίζει συνέχεια, ότι τόσο εκείνη όσο και τα άλλα παιδιά, ανήκουν στη μεγάλη οικογένεια του «Χαμόγελου του Παιδιού», που τους δίδαξε το πάθος για τη ζωή, ενώ με αρχές και ήθος τα έμαθε να χτίζουν σχέσεις αγάπης. «Σήμερα, τα παιδιά που πλέον μεγαλώσαμε, θα στηρίξουμε το Χαμόγελό μας. Το όραμα του Ανδρέα θα ταξιδέψει ακόμα πιο μακριά και η παιδική κακοποίηση είναι καιρός να λάβει τέλος.Αν ενωθούμε όλοι θα τα καταφέρουμε. Αυτά είναι τα λόγια του Ανδρέα, που 16 χρόνια τώρα χιλιάδες άνθρωποι τα πίστεψαν και στηρίζουν το «Χαμόγελο του Παιδιού». Δε θα επιτρέψουμε στη δύναμη της ψυχής του ήρωα που κρύβουμε μέσα μας να λυγίσει. Είναι χρέος του καθενός μας η προάσπιση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας ενός παιδιού. Ο μικρός Ανδρέας! Αυτός είναι ο άγγελός μας και το δικό του χαμόγελο δε θα σβήσει ποτέ».Ο τόνος της φωνής της, το χαμόγελό της, το λαμπερό βλέμμα της, η προσπάθειά της, η επιμονή της για τη στήριξη του συλλόγου, φέρνουν και την επόμενη ερώτηση για τη δική της προσωπική ιστορία. Η απάντησή της είναι συγκλονιστική.«Σε αυτό τον κόσμο οι πραγματικοί ήρωες είναι αφανείς. Δίνουν μάχες με «τέρατα» και υψώνονται με υπερηφάνεια μπροστά τους. Είναι η Κατερίνα, 10 χρονών, είναι ο Σπύρος, 6 χρονών, είναι ο Γιάννης, μόλις 9 μηνών... Είναι όλα εκείνα τα παιδιά που βρήκαν τη δύναμη και στάθηκαν απέναντι από τις πληγές και τα σημάδια τους, είναι τα παιδιά αυτά που ακόμα παλεύουν μέσα στα νοσοκομεία, στους δρόμους, που αθόρυβα υποφέρουν στο κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον τους. Ένα από αυτά τα παιδιά υπήρξα και εγώ.Ήμουν 10 χρονών κοριτσάκι, όταν γυρνούσα στους βρώμικους δρόμους της Αθήνας κάνοντας εμπόριο ναρκωτικών. Επειδή δύσκολα η αστυνομία θα υποπτευόταν ένα μικρό παιδί, η μητέρα μου και ο φίλος της με χρησιμοποιούσαν για να καλύψουν τις βρώμικες ανάγκες τους. Σήμερα, 22 χρονών, βρίσκομαι στην αγκαλιά μιας μεγάλης οικογένειας και σπουδάζω στο Πανεπιστήμιο. Είμα